Του Αριστοτέλη Γ. Καλλή
Δεν ξέρω αν η σιωπή είναι η καλύτερη απάντηση καθώς λένε, όμως η κραυγή απόγνωσης ως έκφραση στην εποχή που ζούμε είναι η καλύτερη περιγραφή στα αδιέξοδα που βιώνουμε ως κοινωνία σε καθημερινή βάση.
Όλοι κάτω από έναν υποτιθέμενο «μανδύα προστασίας» επαναλαμβάνουμε τα προαποφασισμένα κείμενα, σκέψεις, ιδέες, στερεότυπα αφαιρώντας τη δυνατότητα γένεσης του καινούργιου που θα απαντά στα σημερινά ερωτήματα όχι με επίκεντρο τους δείκτες οικονομίας αλλά τις ανθρώπινες ανάγκες.
Πώς όμως μπορεί να παραχθεί ένας πολιτισμός όταν οι άνθρωποι βιώνουν μια εικονική πραγματικότητα, μέσα σ’ ένα σκηνικό απόλυτης μοναξιάς πίσω από τεράστιες οθόνες, που λεηλατούν λεπτό το λεπτό σκέψεις, συναισθήματα, οράματα;
Φαντάζει το απόλυτο αδιέξοδο ως μια οριοθετημένη και θεσμοθετημένη «πολιτική» λύση ενός κάτι, ενός έναντι σε μια ζωή με δόσεις που εκτελεί τον κάθε ένα, εν είδη παροχής υπηρεσιών και ευεργεσίας των αδύναμων και κατατρεγμένων (η νέα τάξη πραγμάτων ως πατερναλιστικος αυταρχισμός για το… «καλό» της φορολογικής μάζας σε μια εποχή επιδομάτων).
Πώς μπορεί να γεννηθεί η ελπίδα για κάτι όμορφο όταν αναβιώνουν τα μίση και τα πάθη ανάμεσα στους ανθρώπους (ακόμη και στους έχοντες το ίδιο όραμα για τον μετασχηματισμό τής κοινωνίας), ανάμεσα στις χώρες και τα έθνη;
Πώς μπορεί ένα καταπιεσμένο Εγώ πού εμπεριέχει όλα εκείνα τα τραύματα υποτίμησης της παιδικής ηλικίας από μια αυταρχική εκπαίδευση, να ελευθερωθεί χωρίς να πρέπει να αποδείξει ότι είναι κάτι άλλο απ’ αυτό που θα πρέπει να είναι και που η κοινωνία ορίζει καθ’ υπόδειξη μιας υπέρτατης εξουσίας ολίγων πού επιλέγουν το καλό και ωφέλιμο χωρίς στην ουσία να είναι;
Σ έναν περίπατο μου αντίκρισα μια πεταλούδα που φωτογράφισα κρατώντας την στην παλάμη μου. Καθόταν με ανοιχτά φτερά στη μέση τού δρόμου απολαμβάνοντας τη ζέστη από έναν καυτερό ήλιο αν και γνώριζε τον κίνδυνο να την πατήσει κάποιος.
Ήταν σαν να είχε επιλέξει κόντρα στα πρέπει της ίδιας της φύσης να απολαύσει χωρίς να υπολογίζει κινδύνους και προοπτική θανάτου, τη ζωή, την ίδια τη ζωή έστω και λίγο, έστω και ελάχιστα… ακόμη και για ένα λεπτό… Ένα λεπτό όμως ελευθερίας… κόντρα σε όλους και όλα …
Ένα θεϊκό λεπτό απόλυτης ελευθερίας χωρίς τον υπαρκτό ή προκατασκευασμένο φόβο… Ένα λεπτό πραγματικής ζωής… αυτής πού ζητάει εναγωνίως διέξοδο στα θεσμοθετημένα αδιέξοδα των ανθρωποφυλάκων του δημοσίου συμφέροντος… αυτή που ακόμη αντιστέκεται ως μια φωνή εντός σου που όταν βραδιάζει γίνεται κραυγή λέγοντάς σου… κι όμως ΜΠΟΡΕΙΣ να αλλάξεις αυτόν τον κόσμο Κεμάλ…
