Η κυβέρνηση δοκιμάζει τα όρια της κοινωνίας και της Αριστεράς. Του Γιάννη Τσούτσια
Η κρίση του πολιτικού συστήματος παραμένει στο προσκήνιο, αλλά σε δεύτερο πλάνο. Τα αδιέξοδα πιέζουν, οι συνέπειές τους για το συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας, εντείνονται. Παρ’ όλα αυτά, το συστημικό εκκρεμές προσεγγίζει τη θέση ισορροπίας. Περιορίζεται το εύρος της ταλάντευσης. Εκεί που όλα έδειχναν ανοιχτά, κλυδωνιζόμενα, επιστρέφουμε στα παλιά και τα συνήθη. Η Δεξιά, γίνεται η γνωστή Δεξιά. Ξύλο, πολύ ξύλο, παντού. Σε διαδηλωτές, απεργούς, βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, σε συλληφθέντες. Και πρόβες, πρόβες για την κατάργηση της απεργίας, το κατέβασμα του βασικού μισθού, τη διάλυση της Παιδείας, τον παραμερισμό των δύο άλλων εταίρων της συγκυβέρνησης, που ολοένα διαμαρτύρονται και γκρινιάζουν. Και πρόβες αλλιώτικες, μυστικές, αφανείς, γύρω από τα γεωπολιτικά, το Αιγαίο, τους αγωγούς και ποιος ξέρει, πόσα άλλα επικίνδυνα.
Για τη Ν.Δ., τώρα όλα επιτρέπονται, αξίζει να επιχειρηθούν, επί τη βάσει της εκτίμησης ότι οι κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις υποστρέφουν. Η ευκαιρία δεν αφήνεται να πάει χαμένη. Η σκλήρυνση, η πόλωση, η θεωρία των άκρων, αποδίδουν, ανατροφοδοτούνται, σε ακόμη πιο συντηρητικές εκδοχές, προκαλώντας αμηχανία και οριοθετήσεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα, ανακόπτεται και η δημοσκοπική άνοδος της Χρυσής Αυγής. Η Ν.Δ. εισβάλλει στο χώρο της, τους ψηφοφόρους της αλλά και στην πολιτική της φυσιογνωμία. Και όλα αυτά την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει αγκιστρωμένος στην αυταπάτη, ότι δηλαδή οι μαζικές αντιδράσεις θα αναβιώνουν αυτόματα, ότι η κοινωνία, ειδωμένη ως «εκλογικό σώμα», μην έχοντας άλλη λύση, θα καταφύγει τελικά στην υπερψήφισή του. Μ’ αυτά και μ’ αυτά όμως, το πολιτικό σύστημα, διαρκές επίδικο της σύγκρουσης, χωρίς να στοχοποιείται, απορροφά τους κραδασμούς και εξωραΐζει την καταρρέουσα πρόσοψή του.
Η απάντηση στο διαμορφούμενο αδιέξοδο απαιτεί καθολικές επανατοποθετήσεις. Και στο πολιτικό και στο οικονομικό πεδίο. Οι καταγγελίες δεν αρκούν. Απέναντι στη συγκυρία που καθοδηγείται από την κυβέρνηση, ζητείται αλλαγή πεδίου. Σε ιδεολογικό επίπεδο πρέπει να σκιαγραφηθεί το ζήτημα μιας νέας κοινωνικοποίησης απέναντι στο πρότυπο της αγοράς, του συλλογικού απέναντι στον ακραίο ατομισμό. Να αναδυθεί το αίτημα της δημοκρατίας που παραποιείται και ακυρώνεται. Να τεθούν οι βάσεις μιας οικονομικής πρότασης, που θα συμπεριλαμβάνει την κριτική αποτίμηση του οικοδομήματος της μεταπολίτευσης, έργο που έχει παραχωρηθεί στη Δεξιά, η οποία δρέπει καρπούς ασκώντας κριτική στα ίδια της τα πεπραγμένα.
Η ετοιμότητα της Αριστεράς θα κριθεί απέναντι στα ουσιώδη, στα επίδικα που βοούν. Αν θα αποφευχθεί η παλινόρθωσή του συστημισμού και αν θα διαμορφωθούν προϋποθέσεις διεξόδου. Και επ’ αυτού, αιχμές δίνονται συνέχεια. Ήδη, αυτές τις ημέρες, περνά στο παρασκήνιο και στη σιωπή, το γεγονός της εβδομάδας: Σύμφωνα με τα πιο επίσημα στοιχεία, η Ελλάδα τον Ιανουάριο κατέγραψε πρωτογενές πλεόνασμα 398 εκατ. ευρώ και πλεόνασμα στον κρατικό προϋπολογισμό 159 εκατ. ευρώ. Με άλλα λόγια, η χώρα πέρασε το κατώφλι! Ζει με όσα παράγει! Γι’ αυτό και ο αρμόδιος υπουργός Χρ. Σταϊκούρας έσπευσε να υπογραμμίσει ότι αν και «τα προσωρινά στοιχεία δείχνουν ότι η χώρα συνεχίζει την αναγκαία πορεία της δημοσιονομικής προσαρμογής», «δεν υπάρχει περιθώριο για χαλάρωση». Αν όμως η Αριστερά, πέραν του να αρνείται το χρέος, παράλληλα έθετε, με τον τρόπο της, το ζήτημα της αντιμετώπισής του (αφού, ούτως ή άλλως, χρεωστικό μοντέλο διεξόδου δεν θα μπορούσε να υπάρξει), αν επιχειρούσε μια πρόταση καθολικής αναμόρφωσης, με στόχο η χώρα να επιβιώνει με όσα παράγει, (αντί να εγκαταλείψει αυτή την αναγκαιότητα στα χέρια της προσχηματικής συστημικής προπαγάνδας), αν μπορούσε να περιγράψει την εναλλακτική διαφυγή, συγκροτώντας βήμα-βήμα, βαθύτερες και πιο ουσιαστικές απαντήσεις, τώρα θα υπήρχε ένα αναντίρρητο φράγμα απέναντι στην πολιτική που ακολουθείται. Και κανείς δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι αυτή η πολιτική πρέπει να συνεχιστεί επ’ αόριστον και μέχρι τελικής πτώσεως.
Αντιθέτως, αυτόματα θα προέκυπτε και το επόμενο κρίσιμο ερώτημα: Πώς πάνω στα ερείπια διαμορφώνεται ένα καινούργιο μέλλον; Άραγε, υπάρχει καταλληλότερος χώρος από την Αριστερά για να το απαντήσει;
Καλά τους τα ’πε
Δεν γίνεται να κάνετε τίποτε από 5άστερα ξενοδοχεία στα οποία καταφθάνετε με πολυτελή αυτοκίνητα. Αυτό είπε, ούτε λίγο, ούτε πολύ, στους ηγέτες της Σοσιαλιστικής Διεθνούς η νεαρή Ισπανίδα Μπ. Ταλεγόν, μέλος της Νεολαίας της Διεθνούς. «Εμείς πληρώνουμε τις συνέπειες από τις πολιτικές σας» τους φώναξε κατάμουτρα, σε μια ομιλία που έκανε αίσθηση. Σε αντίθεση με την ομιλία της, που έκανε το γύρο του κόσμου, η απάντηση που της έδωσε ο επικεφαλής της Διεθνούς, ο «δικός μας» Γ.Α. Παπανδρέου δεν έτυχε ανάλογης προβολής. Δυστυχώς… Γιατί θα έριχνε πολύ γέλιο στην Ελλάδα όποιος άκουγε τον ΓΑΠ να λέει: «Δίνουμε μάχη στους δρόμους, στα συνδικάτα, στις χώρες μας»…
