Η γενική απεργία που γίνεται στις 15η Δεκεμβρίου, την επόμενη Τετάρτη, αποκτά μια ιδιαίτερη σημασία για τους ακόλουθους λόγους:
Δεν είναι μια τυπική απεργία σαν αυτές που γίνονται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες για να δηλώσουν τα συνδικάτα μια χλιαρή αντίδραση στον προϋπολογισμό που ψηφίζεται στην Βουλή πριν κλείσει για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Φέτος, ο προϋπολογισμός είναι ένα «στικάκι» που κανείς δεν πιστεύει ότι θα οδηγήσει την οικονομική πολιτική του επόμενου χρόνου. Δεν υπάρχει προϋπολογισμός του ελληνικού κράτους για την επόμενη χρονιά. Υπάρχει το «προχωράμε και βλέπουμε», εφαρμόζοντας ό,τι μας διατάξει η τρόικα και βλέπουμε. Θα έχουμε κάνει ότι μας ζητάει για να «πέσει» η επόμενη δόση του δανείου ή θα βρεθούμε τελείως γυμνοί μπροστά στην πραγματικότητα.
Δεν είναι μια τυπική απεργία σαν αυτές που γίνονται για την τιμή των όπλων σε εκ των προτέρων χαμένες μάχες. Είναι μια απεργία που γίνεται μέσα σε μια θύελλα μέτρων που παίρνονται στο κρίσιμο 80ήμερο πλήρους κατεδάφισης όλων όσων ίσχυαν δεκαετίες για τους εργαζόμενους. Όλα τα χτεσινά πρωτοσέλιδα έδιναν τον τόνο της κοινωνικής καταστροφής που φέρνουν οι ανατροπές στα εργασιακά. Μετά από 4 ώρες συνεδρίασης το υπουργικό συμβούλιο -ομόφωνα- αποφάσισε την γρήγορη προώθησή τους. Ο Στρος Καν και ο Όλι Ρεν δεν ήρθαν για χαλάρωση και αναψυχή στην Αθήνα…
Τέλος δεν είναι μια τυπική απεργία, επειδή ακριβώς είναι η πρώτη γενική απεργία που γίνεται μετά από καιρό και σε μια στιγμή που το καζάνι της κοινωνίας βράζει, σε μια στιγμή που εντείνονται αγώνες σε ολόκληρη την Ευρώπη, σε μια στιγμή που αρχίζουν να συναντιούνται διάφοροι αγώνες και κοινωνικοί χώροι. Η νεολαία έχει μπει στο στίβο του κοινωνικού αγώνα σε ολόκληρη την Ευρώπη, ενώ υπάρχουν σαφή σημάδια μιας τέτοιας ευαισθητοποίησης και στη χώρα μας.
Είναι μια γενική απεργία που γίνεται σε ένα εκρηκτικό περιβάλλον, με ανεβασμένη την οργή και την απόγνωση του κόσμου, με έναν πολιτικό κόσμο αναξιόπιστο και με μια συνδικαλιστική ηγεσία που είναι βουτηγμένη στην ανυποληψία, όπως απόδειξαν οι εξελίξεις στο προεδρείο της ΓΣΕΕ.
Μέσα σε αυτό το τεταμένο κλίμα –που σημάδεψε ιδιαίτερα η αντιδραστική εκτροπή της κήρυξης επιστράτευσης των απεργών στο λιμάνι και της βίαιης καταστολής της νεολαίας στην δεύτερη επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου- η επιτυχία της γενικής απεργίας της 15ης Δεκεμβρίου είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων. Μπορεί να είναι η απαρχή ενός νέου κύκλου αγώνων και κινητοποιήσεων, μπορεί να είναι ένας κρίκος στην πορεία οργάνωσης και πάλης του λαού ενάντια στην τρόικα, το Μνημόνιο και την κυβέρνηση, στην αντίσταση στη χρεοκοπία στην οποία μας οδηγούν.
Οι γενικές απεργίες συγκαλούνται από τα συνδικαλιστικά όργανα π.χ. ΓΣΕΕ (που μετέχει σε συνδιαλλαγές με την εργοδοσία και την κυβέρνηση) αραιά, χωρίς νεύρο, χωρίς προετοιμασία, χωρίς πολιτικούς στόχους, χωρίς καμία σκέψη για κλιμάκωση του αγώνα. Μάλλον υποχρεώνονται να τις κηρύξουν και στη συνέχεια κάνουν ό,τι μπορούν για να μην πετύχουν. Γι αυτό είναι αναγκαία η δράση από τα κάτω για να πετύχει η γενική απεργία, για να εκφραστεί σε αυτήν η οργή και να πολιτικοποιηθούν τα αιτήματα και τα συνθήματα.
Όλα αυτά είναι πλέον ορατά δια γυμνού οφθαλμού. Το ζήτημα είναι η συμμετοχή του κόσμου να είναι μεγάλη, να ξεπεράσει την ηττοπάθεια και την αδράνεια που επιδεικνύουν οι συνδικαλιστικοί φορείς –παρά τα παχιά λόγια- και να επιβληθεί στην πράξη, μέσα στο πλήθος και τις ανάγκες του, ένα πλατύ αγωνιστικό μέτωπο. Στόχος αναγκαίος παρά τις δυσκολίες και τη σύγχυση που έχει πέσει σε όλους τους χώρους. Να επιβληθεί στην πράξη, μέσα στο πλήθος και τις ανάγκες του, μια ενωτική κίνηση, μια γνήσια ενότητα ανθρώπων, εργαζομένων, νέων, αιτημάτων, στόχων.
