ΔΕΘ 2010: Αφετηρία νέου κύκλου αγώνων.
Η φετινή ΔΕΘ, χρονικά, σηματοδότησε την ολοκλήρωση ενός κύκλου και την αρχή ενός νέου. Ο πρώτος κύκλος αφόρα στους αγώνες, τις πολυάριθμες απεργίες και τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων ενάντια της κυβέρνησης στα πλαίσια του μνημονίου της τρόικας. Καταγραφήκαν κινητοποιήσεις που ξεπέρασαν κάθε μεταπολιτευτικό προηγούμενο σε μαζικότητα και μαχητικότητα. Και όμως, αυτός ο κύκλος αγώνων δεν οδήγησε σε απτές νίκες για τους εργαζομένους.
Βέβαια, η εικόνα της δυνατότητας του λαού να σηκώσει το ανάστημα του -γιατί αυτό ακ ριβώς έκανε στιγμιαία στις 5 Μάη-, η βαθειά απονομιμοποίηση της πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση και στηρίζει Ν.Δ. και ΛΑΟΣ, καθώς και η σημαντική εμπειρία του αγώνα δεν ακυρώνονται, αλλά αντίθετα αποτελούν πολύτιμή παρακαταθήκη.
Παρ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση δεν έκανε ούτε βήμα πίσω. Εξάντλησε όλη τη σκληρότητα της στην προώθηση του μνημονίου. Έτσι τα μέτρα είναι εδώ επιδεινώνοντας τη ζωή και υποθηκεύοντας το μέλλον των εργαζομένων, καταδικάζοντας τους στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Και το κουβάρι ακόμα δεν έχει ξεδιπλωθεί. Κάθε φορά που θα είναι να εκταμιευτεί η επόμενη δόση θα ζητείται να θυσιαστεί κάτι ακόμα (ΟΣΕ, ΔΕΗ, ύδρευση κ.ά.). Το επόμενο διάστημα θα δοκιμαστούν οι ανοχές και οι αντοχές της κοινωνίας.
Ο δεύτερος κύκλος αφορά την ανασύνταξη, τον απολογισμό και τον επανακαθορισμό του κινήματος που θα επιχειρήσει αντιστρέψει τη δρομολογημένη επιστροφή μας στον κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα.
Στις 11-09 δεν ήταν καθόλου δεδομένο πως μετά τον αρνητικό απολογισμό σε επίπεδο αποτελεσμάτων οι εργαζόμενοι θα δώσουν το μαζικότατο παρόν που αθροιστικά έφτασε τις 20.000 κόσμου στις πολιτικές συγκεντρώσεις «υποδοχής» της κυβέρνησης. Μάλιστα, αξιοσημείωτα μαζική ήταν η παρουσία συνδικάτων πέραν των πολιτικών φορέων της πόλης. Η εικόνα αυτή από μόνη της δίνει ελπίδες και βάζει καθήκοντα σε όλους όσους διατείνονται πως αγωνιούν για τα συμφέροντα και το μέλλον των εργαζομένων. Δίνει ελπίδα καταρχάς στους ίδιους τους εργαζόμενους πως δεν κατάφεραν να σπείρουν την απογοήτευση ανάμεσα μας, πως είναι δυνατή η ανασυγκρότηση μας και είναι μοναδική διέξοδος ο δρόμος του μαζικού ανυποχώρητου αγώνα ενάντια στα μέτρα, το Μνημόνιο, την κυβέρνηση, την Ε.Ε. και το ΔΝΤ. Ενώ βάζει στα «οργανωμένα υποκείμενα» του κινήματος καθήκοντα υπηρέτησης της ταξικής ενότητας των εργαζομένων στην πιο πλατιά δυνατή βάση. Η διαχωριστική γραμμή είναι βαθιά και αγεφύρωτη ανάμεσα στο μπλοκ κυβέρνησης-Ν.Δ.-ΛΑΟΣ-Ε.Ε.-ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κεφαλαίου και στη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Όσο πιο γρήγορα συγκροτηθεί μια πλατιά κοινωνική συμμαχία στη βάση αυτής της αντίληψης, τόσο πιο γρήγορα θα δούμε νικηφόρους αγώνες.
Βέβαια, η εικόνα της δυνατότητας του λαού να σηκώσει το ανάστημα του -γιατί αυτό ακ ριβώς έκανε στιγμιαία στις 5 Μάη-, η βαθειά απονομιμοποίηση της πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση και στηρίζει Ν.Δ. και ΛΑΟΣ, καθώς και η σημαντική εμπειρία του αγώνα δεν ακυρώνονται, αλλά αντίθετα αποτελούν πολύτιμή παρακαταθήκη.
Παρ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση δεν έκανε ούτε βήμα πίσω. Εξάντλησε όλη τη σκληρότητα της στην προώθηση του μνημονίου. Έτσι τα μέτρα είναι εδώ επιδεινώνοντας τη ζωή και υποθηκεύοντας το μέλλον των εργαζομένων, καταδικάζοντας τους στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Και το κουβάρι ακόμα δεν έχει ξεδιπλωθεί. Κάθε φορά που θα είναι να εκταμιευτεί η επόμενη δόση θα ζητείται να θυσιαστεί κάτι ακόμα (ΟΣΕ, ΔΕΗ, ύδρευση κ.ά.). Το επόμενο διάστημα θα δοκιμαστούν οι ανοχές και οι αντοχές της κοινωνίας.
Ο δεύτερος κύκλος αφορά την ανασύνταξη, τον απολογισμό και τον επανακαθορισμό του κινήματος που θα επιχειρήσει αντιστρέψει τη δρομολογημένη επιστροφή μας στον κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα.
Στις 11-09 δεν ήταν καθόλου δεδομένο πως μετά τον αρνητικό απολογισμό σε επίπεδο αποτελεσμάτων οι εργαζόμενοι θα δώσουν το μαζικότατο παρόν που αθροιστικά έφτασε τις 20.000 κόσμου στις πολιτικές συγκεντρώσεις «υποδοχής» της κυβέρνησης. Μάλιστα, αξιοσημείωτα μαζική ήταν η παρουσία συνδικάτων πέραν των πολιτικών φορέων της πόλης. Η εικόνα αυτή από μόνη της δίνει ελπίδες και βάζει καθήκοντα σε όλους όσους διατείνονται πως αγωνιούν για τα συμφέροντα και το μέλλον των εργαζομένων. Δίνει ελπίδα καταρχάς στους ίδιους τους εργαζόμενους πως δεν κατάφεραν να σπείρουν την απογοήτευση ανάμεσα μας, πως είναι δυνατή η ανασυγκρότηση μας και είναι μοναδική διέξοδος ο δρόμος του μαζικού ανυποχώρητου αγώνα ενάντια στα μέτρα, το Μνημόνιο, την κυβέρνηση, την Ε.Ε. και το ΔΝΤ. Ενώ βάζει στα «οργανωμένα υποκείμενα» του κινήματος καθήκοντα υπηρέτησης της ταξικής ενότητας των εργαζομένων στην πιο πλατιά δυνατή βάση. Η διαχωριστική γραμμή είναι βαθιά και αγεφύρωτη ανάμεσα στο μπλοκ κυβέρνησης-Ν.Δ.-ΛΑΟΣ-Ε.Ε.-ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κεφαλαίου και στη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Όσο πιο γρήγορα συγκροτηθεί μια πλατιά κοινωνική συμμαχία στη βάση αυτής της αντίληψης, τόσο πιο γρήγορα θα δούμε νικηφόρους αγώνες.
Νίκος Κυριακίδης
Πρόεδρος Σωματείου Μισθωτών
Τεχνικών Μακεδονίας
Σχόλια
