Του Σπύρου Σακελλαρόπουλου *
Η κρίση, η οποία διαπερνά τη σημερινή ελληνική κοινωνία έχει, κατά τη γνώμη μας, ένα διπλό βάθος, ή ορθότερα μια διπλή διάσταση.
Από τη μια, σε σημαντικό βαθμό, οφείλεται στην παγκόσμια οικονομική κρίση, που ξεκίνησε πριν από ενάμιση περίπου χρόνο, έχει σημαντική αντανάκλαση στη ζώνη του ευρώ και τις πραγματικές της διαστάσεις δεν τις έχουμε δει ακόμη. Από την άλλη, εκφράζει και μια κρίση ενσωμάτωσης του ελληνικού καπιταλισμού στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Το μοντέλο ανάπτυξης, που βασιζόταν στον τουρισμό, τις οικοδομές, το ναυτιλιακό συνάλλαγμα και την ελαφρά βιομηχανία, έχει αγγίξει τα όριά του. Το ζήτημα είναι, πως δεν έχει βρεθεί από την αστική τάξη ένα εναλλακτικό μοντέλο και οι όποιοι σχεδιασμοί προσανατολίζονται αποκλειστικά στην απόσπαση τεράστιων μερίδων πλούτου από την εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα. Εκτιμούμε πως η κρίση αυτή θα κρατήσει αρκετό καιρό, με σοβαρό κίνδυνο οι λαϊκές τάξεις να υποχρεωθούν στην υιοθέτηση καταναλωτικών προτύπων περασμένων δεκαετιών.
Σε αυτό το ζόφο, η Αριστερά έχει καθήκον και υποχρέωση να αντιταχθεί. Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό, από όποιον επιθυμεί να χαρακτηρίζεται ως αριστερός και ως κομμουνιστής, είναι πως δεν αρκεί πλέον να διατρανώνει την αντίθεσή του με τα μέτρα της κυβέρνησης, αλλά να δείχνει ότι υπάρχει εναλλακτική λύση σε ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική. Αιτήματα όπως η διαγραφή του ληστρικού χρέους, η έξοδος από την ευρωζώνη και το ευρώ, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η ριζική αναδιανομή εισοδήματος σε βάρος του κεφαλαίου, δείχνουν ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς. Γύρω από τέτοιους στόχους, με σαφές αντικαπιταλιστικό ίχνος, ξεπερνώντας τόσο τις αυταπάτες του αριστερού κυβερνητισμού και ευρωπαϊσμού, όσο και τη γενικόλογη επίκληση της «λαϊκής εξουσίας και οικονομίας» μπορεί να διαμορφωθεί μια ευρύτερη δυνατή συσπείρωση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων για την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής. Μια τέτοια κατεύθυνση είναι για εμάς, σήμερα, βασικό καθήκον, για την αντικαπιταλιστική Αριστερά στον τόπο μας.
Χρειάζονται, παράλληλα, και μαζικές μορφές που να επιτρέπουν τη συσπείρωση όλων όσων θέλουν να αντισταθούν στην επίθεση. Προφανώς και ο πρώτος ρόλος πέφτει στα σωματεία, τις ομοσπονδίες και την πάλη για κλιμάκωση των αγώνων. Όμως, είναι αναγκαίοι σήμερα και θεσμοί συντονισμού, συσπείρωσης, αλληλεγγύης σε τοπικό επίπεδο. Με αυτό τον τρόπο βλέπουμε, σήμερα, την ανάγκη για τοπικές επιτροπές αγώνα στις γειτονιές και τους δήμους. Αυτές θα πρέπει να έχουν αμεσοδημοκρατική λειτουργία, συνεχή και συντονισμένη παρουσία διοργανώνοντας εκδηλώσεις, ενημερώνοντας τη γειτονιά, στηρίζοντας τα τοπικά σωματεία, οικοδομώντας δίκτυα αλληλεγγύης. Μια τέτοια κατεύθυνση κοινής δράσης, στη βάση στόχων ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική, μπορεί να συμβάλει και στο να πάρουν οι αγώνες νικηφόρα κατεύθυνση αλλά και στην απελευθέρωση δυνάμεων που σήμερα ασφυκτιούν μέσα στην επίσημη Αριστερά, είτε εξαιτίας του ηττοπαθούς απομονωτισμού του ΚΚΕ, είτε στις παλινωδίες του ΣΥΡΙΖΑ. Μπροστά σε μια ιστορικών διαστάσεων επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων, η Αριστερά οφείλει να γίνει ξανά συνώνυμη με την αντίσταση και την ανατροπή, μπορεί και πρέπει να ηγηθεί αγώνων ανυποχώρητων και με διάρκεια, έχει τη δυνατότητα να κάνει σαφές ότι τα πράγματα «μπορούν να πάνε αλλιώς»!
* Ο Σπύρος Σακελλαρόπουλος είναι πανεπιστημιακός, μέλος της Αριστερής Ανασύνθεσης.
