Ζητούμενο να επιστρέψει η πολιτική στο πανεπιστήμιο
Την Τετάρτη, 13 Μαΐου, στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ όλης της χώρας θα διεξαχθούν και φέτος οι εκλογές για τους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους. Το πολιτικό επίδικο της πολιτικής αυτής μάχης δεν είναι εύκολο να εντοπιστεί μεταξύ αφισών, γαλάζιων ή κόκκινων, εκδηλώσεων ή πάρτι, αλλά και μιας γενικής αδιαφορίας απ’ τη μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών. Όλα μοιάζουν να κινούνται στο δικό τους ρυθμό και λίγο φαίνεται να επηρεάζουν ή να επηρεάζονται απ’ τη γενικότερη κατάσταση.
Την ίδια στιγμή, η ίδια η υπόσταση της χώρας τίθεται υπό αμφισβήτηση απ’ τους δανειστές μας, μια ολόκληρη κοινωνία εκβιάζεται να αποδεχθεί ότι η μνημονιακή εξαθλίωση είναι μονόδρομος και η ελπίδα που έκανε δειλά την εμφάνισή της κινδυνεύει να στραγγαλιστεί απ’ τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης μεταξύ των θεσμών και της ελληνικής κυβέρνησης.
Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον ας το συνειδητοποιήσουμε: τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ θα συνεχίσουν να απαξιώνονται και να καταστρέφονται αθόρυβα, η φοιτητική καθημερινότητά μας θα γίνεται όλο και δυσκολότερη, η μετανάστευση στο εξωτερικό θα συνεχίσει να φαντάζει ως η μόνη ρεαλιστική εναλλακτική στο μέλλον της ανεργίας, αν δεν υπάρξει άμεσα ο αντίλογος απ’ την πλευρά τις ακαδημαϊκής κοινότητας και της κοινωνίας ευρύτερα. Οι φοιτητές που ανησυχούν, οι καθηγητές που κάτι έχουν να πουν, οι εργαζόμενοι που αποτελούν το κομμάτι που δέχεται τη μεγαλύτερη επίθεση πρέπει να ορθώσουν ανάστημα, όχι η κάθε ομάδα για τα δικά της ζητήματα.
Να ξαναχτίσουμε το δημόσιο και δημοκρατικό πανεπιστήμιο, όχι για να διατηρήσουν το status τους οι διάφοροι μεγαλοκαθηγητάδες που διαχειρίζονται τα ερευνητικά προγράμματα, αλλά για να αποτελέσει έναν πυλώνα για την επιβίωση της κοινωνίας και την αναγέννηση του τόπου. Να υπερασπιστούμε τη μόρφωση, όχι ως εργαλείο για να κάνει καριέρα αυτός που θα έχει μαζέψει τα περισσότερα πιστοποιητικά κατάρτισης απ’ τους άλλους, αλλά για να είναι σε θέση η γενιά μας, με τις γνώσεις και τη δημιουργικότητά της να βοηθήσει να σταθεί η χώρα στα πόδια της. Να υπερασπιστούμε τον κοινωνικό χώρο του πανεπιστημίου, έναν απ’ τους τελευταίους μαζικούς κοινωνικούς χώρους. Να αντισταθούμε στον προωθούμενο ατομισμό και τη γενικευμένη αδιαφορία και να δοκιμαστούμε σε νέες μορφές συλλογικότητας και συμμετοχής.
Το κενό, που εμφανώς υπάρχει, δεν μπορεί να καλυφθεί με ένα νόμο της κυβέρνησης ούτε με μια θεσμική τροποποίηση, πόσο μάλλον με μία ψήφο. Χρειάζεται κίνηση, κόντρα στην αδράνεια. Χρειάζεται να δοθεί ρόλος, στόχος, έμπνευση σε κάθε νέο φοιτητή, νέο επιστήμονα, μελλοντικό εργαζόμενο, να συμβάλει σε μια άλλη πορεία που έχει ανάγκη ο τόπος. Μόνο αν προσπαθήσει να δώσει απαντήσεις σ’ αυτά θα καταφέρει να επιβιώσει και ο ίδιος ο απαξιωμένος φοιτητικός συνδικαλισμός. Είναι εμφανής η ανάγκη να επιστρέψει η πολιτική στο πανεπιστήμιο. Μόνο τότε και οι φοιτητικές εκλογές θα μπορέσουν να ξεφύγουν ως διαδικασία απ’ την αθλιότητα του «και Α και ΟΥ και ΔΑΠ-ΝΔΦΚ».
Όσο ξεχνιέται αυτό μπροστά στη διαφαινόμενη μικρή άνοδο των ποσοστών των αριστερών παρατάξεων, τόσο περισσότερο η φοιτητική Αριστερά και το ίδιο το φοιτητικό κίνημα θα αδυνατεί να υπερβεί τα όρια του υπαρκτού συνδικαλισμού και να πετύχει νίκες.
Πριν πάμε στη κάλπη της 13ης Μάη, ας αναρωτηθούμε ξανά ποιο είναι το ουσιαστικό πολιτικό επίδικο κι ας δώσουμε μια υπόσχεση: Πέρα από πανηγυρισμούς και αυτοεπιβεβαιώσεις, την επομένη των εκλογών να αρχίσουμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό…
Ν.Β.
