Μεγεθύνεται το έλλειμμα στρατηγικής και ουσιαστικού περιεχομένου
Πραγματοποιήθηκαν και φέτος οι φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας. Θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε με το κλισέ, ότι νικητής και φέτος αναδείχθηκε η αποχή, που σύμφωνα με εκτιμήσεις έφτασε το 75% στο σύνολο των ενεργών φοιτητών, αλλά αυτό δεν αποτελεί πλέον είδηση.
Φέτος ψήφισαν λιγότεροι από 50.000 φοιτητές στα ΑΕΙ και ακόμη 17.000 σπουδαστές στα ΤΕΙ, μειώνοντας την συμμετοχή κατά 10%, ακολουθώντας την πτωτική πορεία των τελευταίων χρόνων. Ακόμη πιο ξεκάθαρη γίνεται η εικόνα, αν συγκριθεί η συμμετοχή με το μακρινό, τόσο χρονικά όσο και ποιοτικά, 2007, όταν και είχαν φτάσει στις κάλπες πάνω από 100.000 φοιτητές στα ΑΕΙ και περίπου 50.000 σπουδαστές στα ΤΕΙ. Βέβαια, από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια, έχοντας συσσωρεύσει στοιχεία κατακερματισμού, απομαζικοποίησης, αποσάθρωσης του φοιτητικού χώρου.
Με το παραπάνω ως δεδομένο, μικρή σημασία έχουν οι συσχετισμοί που διαμορφώθηκαν μεταξύ των παρατάξεων, αφού απέχουν πολύ απ’ το να αποτυπώνουν τις πραγματικές τάσεις μέσα στους φοιτητικούς χώρους. Μικρές αυξομειώσεις παρουσίασαν τα ποσοστά, ενώ σχεδόν όλες οι παρατάξεις παρουσίασαν πτώση των ψήφων τους σε απόλυτους αριθμούς.
Η ΔΑΠ αναδείχτηκε για ακόμη μια χρονιά πρώτη δύναμη τόσο στα ΑΕΙ (με ποσοστό 41%) και στα ΤΕΙ (με πάνω από 50%), διατηρώντας τον πιο ισχυρό εκλογικό και πελατειακό μηχανισμό μέσα στις σχολές. Στη δεύτερη θέση βρίσκεται η ΠΚΣ, με ποσοστό περίπου 20% τόσο στα ΑΕΙ όσο και στα ΤΕΙ. Η ΠΑΣΠ, όσο και αν φαίνεται περίεργο, ήταν η μόνη παράταξη που παρουσίασε άνοδο και σε απόλυτους αριθμούς, ανακόπτοντας την κατάρρευση των προηγούμενων χρόνων, συγκεντρώνοντας το 13% των ψήφων στα ΑΕΙ και το 20% στα ΤΕΙ. Η ΕΑΑΚ που πρόσκειται στις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συγκέντρωσε περίπου 8% στα ΑΕΙ (στα ΤΕΙ πλησίασε το 1%), ενώ στο 7% έφτασε η ΑΑΣ που πρόσκειται στη ΛΑΕ και αποτελεί συνεργασία κάποιων σχημάτων της ΕΑΑΚ με την ΑΡΕΝ και άλλες αριστερές δυνάμεις. Για το τέλος αφήσαμε την κυβερνητική παράταξη Bloco, που για ακόμη μια χρονιά κινήθηκε σε ποσοστά περίπου 1%, δείχνοντας την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ μετά τη μνημονιακή στροφή του να συγκροτήσει μια δύναμη υποστήριξης μέσα στους φοιτητικούς και ευρύτερα νεολαιίστικους χώρους.
Κλείνοντας, τα τελευταία χρόνια τα πανεπιστήμια παρουσιάζουν μια εικόνα στασιμότητας. Μια ιδιότυπη στασιμότητα, που βοηθά να εμπεδωθούν οι καταστροφικές «μεταρρυθμίσεις» που με δυσκολία πέρασαν τα προηγούμενα χρόνια, ώστε να προσαρμοστεί το Πανεπιστήμιο στα ασφυκτικά μνημονιακά πλαίσια και να μετατραπεί η απαξίωση χρόνων σε κανονικότητα.
Την ίδια στιγμή, το φοιτητικό κίνημα δείχνει αδύναμο να ορίσει την στρατηγική του στις νέες δύσκολες συνθήκες και απουσιάζει τόσο από τις διεργασίες μέσα στον χώρο των σχολών όσο και στα ευρύτερα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα. Μοιάζει έτσι μπλοκαρισμένος ένας κοινωνικός χώρος με συσσωρευμένες δυνατότητες (γνώση, μαζικότητα, νεανικότητα κ.ά.) που θα μπορούσε να αποτελεί μια δύναμη δημιουργικότητας, που τόσο έχει ανάγκη η χώρα μας.
Παραμένει ανοιχτό το ερώτημα που μας απασχόλησε και πριν την Τετάρτη των εκλογών: θα μπορούσαν εκείνες οι δυνάμεις, που σήμερα βρίσκονται στο περιθώριο, να προκαλέσουν ένα σοκ μέσα στις σχολές, σπάζοντας την αδράνεια και ορίζοντας έναν νέο τρόπο πολιτικής συμμετοχής; Ποιες ιδέες, ποια θέματα, ποιοι στόχοι θα μπορούσαν να αποτελέσουν κινητήριο δύναμη μιας τέτοιας προσπάθειες;
Βαγγέλης Γεροδήμος,
σπουδαστής ΑΤΕΙ Θεσσαλονίκης
