Της Έλενας Πατρικίου
Στο τελευταίο φύλλο της φίλης Εποχής, οι δύο φίλες (μεταξύ τους) Ελένη Μπέλα και Μαλαματή Ζαρκάδα συνυπογράφουν ένα κείμενο με τίτλο «Στον ίδιο “δρόμο” και οι φεμινίστριες και το DVD της Τζούλιας;», που φέρεται ως απάντηση και, μάλιστα, ειρωνική στο συντάκτη του Δρόμου ΚΙΜΠΙ και στο χρονογράφημά του «Το ομόλογο της Τζούλιας» (φύλλο της 13ης Μαρτίου).
Επειδή οι δύο φίλες (μεταξύ τους) δεν παραλείπουν να αναφερθούν –υπαινικτώς επαινετικά- στο 4σέλιδο αφιέρωμα στο φεμινιστικό λόγο, που φιλοξενήθηκε στο ίδιο εκείνο φύλλο του Δρόμου, έστω κι αν δεν βρίσκουν σκόπιμο να αναφέρουν το ονοματεπώνυμο της γυναίκας που το συνέταξε, προτιμώντας να αποδώσουν στο μεν σεξιστικό Δρόμο τις όποιες δάφνες για τη δημοσίευσή του, στη δε γυναίκα τη μομφή πως συνοδοιπορεί με ένα έντυπο που τη συντσουβαλιάζει με το «DVD της Τζούλιας», θα θεωρήσω πως το ρητορικό ερώτημα του τίτλου τους και το όλον πόνημά τους με αφορά. Δυσκολεύομαι εντούτοις να απαντήσω στην ουσία του κειμένου, για λόγους προφανείς σε όσους το διάβασαν – δηλαδή, γιατί δεν διαβάζεται.
Πάσχοντας ανιάτως από μία ψυχαναγκαστική κλίση προς τα ορθώς συντεταγμένα κείμενα, αδυνατώ να παρακολουθήσω την ταραχή εν συντακτικώ που το διατρέχει. Έτι χειρότερον, οι συντάκτριες φαίνεται να έχουν διαρρήξει τις σχέσεις τους όχι μόνο με τη συντακτική λογική, αλλά και με τη φεμινιστική προβληματική. Διότι δεν αρκεί να κοτσάρουμε το κοσμητικό επίθετο «έμφυλος» όπου μας καπνίσει, για να συντάξουμε ένα φεμινιστικό κείμενο.
Και φράσεις όπως «και για να σας προλάβουμε δεν θέλουμε να πούμε σ’ αυτό το σημείο ότι η πρωταγωνίστρια της κάθε πορνοταινίας γίνεται σκλάβα, επειδή την αναγκάζουν οι Αμερικάνοι» δεν έχουν ούτε φεμινιστικό ούτε αντικαπιταλιστικό νόημα, διότι, απλώς, στερούνται νοήματος.
Δεν θα σχολιάσω ούτε τις ανιστόρητες αρλούμπες περί δουλείας, δουλεμπορίου και καπιταλιστικής Αμερικής, προσεύχομαι μόνον να μην πέσει στο μάτι κανενός Μαύρου Πάνθηρα η εξόχως άτοπη και ασυνειδήτως ρατσιστική φράση «ανθρώπινα πλάσματα που γεννήθηκαν έγχρωμα», διότι τότε οι δύο φίλες (μεταξύ τους που την εμπνεύστηκαν) θα βρεθούν σε έγχρωμες δυσκολίες πολύ σκούρας αποχρώσεως.
Αλλά για να περάσουμε στην δυσεύρετη ουσία του κειμένου: Είναι σοβαρή, και μάλιστα φεμινιστική, άποψη για την πορνογραφία ότι «ο παραγωγός-νταβατζής θέλει να πουλήσει όσο το δυνατόν περισσότερα κομμάτια. Άρα, πρέπει να βγάλει κάτι στην αγορά που θα αρέσει σε πολλούς για να το αγοράσουν»(!).
Έχουν ιδέα οι φίλες (μεταξύ τους) τι τζίρο έχει η πορνογραφία; Έχουν σκεφτεί τι είναι η πορνογραφία και σε ποιες αντρικές αντιλήψεις για το σεξ και το γυναικείο σώμα ανταποκρίνεται; Έχουν αναρωτηθεί μήπως οι άντρες δεν είναι καταναλωτές πορνογραφίας για λόγους γούστου και μήπως οι παραγωγοί, απλώς, εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι ο ευτελισμός της σεξουαλικότητας διεγείρει κάποια «έμφυλα υποκείμενα», ανεξαρτήτως της παρεπόμενης εμπορευματικής εκμετάλλευσης; Έχουν αναρωτηθεί μήπως το συγκεκριμένο DVD δεν είναι στην πραγματικότητα πορνογραφία: με δεδομένο το γεγονός πως η πορνογραφία έχει ως βασικό χαρακτηριστικό την απάλειψη των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών από τις γυναίκες που αναπαριστώνται σ’ αυτήν, προσπαθώντας ακριβώς να τις καταστήσει «κοινές», μήπως το DVD της Τζούλιας Αλεξανδράτου είναι μάλλον μια πορνογραφική φούσκα, που βασίζεται στην περιστασιακή διασημότητα της πρωταγωνίστριας και στη σαδιστική διάθεση όλων μας να μετατρέψουμε μια ήδη κατεξευτελισμένη γυναίκα σε απόλυτο εξιλαστήριο θύμα της οφθαλμοπορνικής και σεξιστικής μας κοινωνίας;
Και είναι δυνατόν οι φίλες (κ.λπ.) να ονομάζουν «ερωτοπραξία» αυτό που αναπαριστάται σε μία πορνοταινία ή «επιβήτορα που απολαμβάνει» τον άντρα που παίζει σε πορνό; Και είναι, εντέλει, δυνατόν να ισχυρίζονται στα σοβαρά πως «το ζήτημα δεν είναι το χρήμα ως αξία, αλλά ως μέσον προς την ευζωία» (Ω του «φεμινιστικού» απολογισμού του καταναλωτισμού! Ω της μαρξιστικής εμβριθούς αναλύσεως!) και πως «ανυπέρβλητος στόχος παραμένει η ευτυχία ή τουλάχιστον η ισότιμη και αμοιβαία απόλαυση σε όσους και όσες συμμετέχουν σε μία από κοινού δράση ή πράξη»;
Γιατί «ανυπέρβλητος» ο στόχος; Και γιατί να στοχεύουμε σε «ισότιμη απόλαυση» (αυτό συνήθως ονομάζεται ηδονή, αλλά από πότε η ισοτιμία στην ηδονή είναι φεμινιστικός στόχος;). Και πόσοι συμμετέχουν ή μπορούν να συμμετέχουν στην «από κοινού δράση»; Και γιατί είναι φεμινιστικό το σεξ να ονομάζεται «από κοινού δράση»; Και, τελικά, αυτού του είδους η μπουρδολογία είναι έμφυλη ή άφυλη;
Να σοβαρευτούμε (όσοι και όσες μπορούμε). Ποιο είναι το πρόβλημα που θέτουν τραυλίζουσες οι φίλες (μεταξύ τους); Είναι
α) η πορνογραφία;
β) οι οικονομικές θεωρίες του ΚΙΜΠΙ;
γ) η απαξίωση του Δρόμου (και των φεμινιστριών που συνοδοιπορούν μαζί του, χωρίς να παύουν να αγαπούν την Εποχή και την Αυγή);
δ) η μεταφορική χρήση των στερεοτύπων που προωθεί η πορνογραφία για λόγους αμφίβολης αστειότητας;
Επειδή το ασυγχώρητο σφάλμα του ΚΙΜΠΙ ήταν πράγματι η αμφίβολης σατιρικής αξίας επανάληψη αυτών των ταπεινών στερεοτύπων, θα συμφωνούσα εγκάρδια με τις φίλες (μεταξύ τους), αν αυτό ήταν το θέμα τους. Εμφορούμενη, λόγω Πάσχα, από πνεύμα φιλανθρωπίας προς τις ανθρώπινες οντότητες, που τυχαίνει, ως έμφυλα υποκείμενα, να είναι γυναίκες, θα παραστήσω πως όντως πιστεύω ότι αυτό προσπάθησαν να πουν. Και επειδή έχω βάσιμους λόγους να υποθέτω πως ανήκουν στη γενιά εκείνη που απομνημόνευε εκθέσεις φροντιστηριάδων προ των εισαγωγικών εξετάσεων, τους προτείνω φιλανθρώπως την εξής συμφωνία: Εγώ θα τους γράφω από μία υποδειγματική φεμινιστική έκθεση για όποιο θέμα τούς προκύψει, αλλά αυτές θα μας απαλλάξουν από τις ανυπέρβλητες ακυρολεξίες τους και τις φεμινιστικές κενολογίες τους που λειτουργούν πάνω στις έλλογες ανθρώπινες οντότητες, όπως τα κόκκινα πανιά στους έμφυλους ταύρους.
Επί του προσωπικού
Δυσκολεύτηκα να παρακολουθήσω το συλλογισμό των Ελένης Μπέλα και Μαλαματής Ζαρκάδα, που υπέγραψαν το σχοινοτενές σχόλιο – απάντηση στο κείμενο που έγραψα στο Δρόμο στις 13/3, υπό τον τίτλο «Το ομόλογο της Τζούλιας». Υπέθετα, ότι η στήλη –ως χρονογράφημα, στο οποίο εναλλασσόμαστε ο Νίκος Κουνενής κι εγώ κάθε Σάββατο– προϋποθέτει μια ελάχιστη δόση χιούμορ, ίσως και πλάκας, από τους γράφοντες αλλά και από τους αναγνώστες. Μπορεί το χιούμορ να είναι, κάποιες φορές, άτεχνο, άστοχο, ατυχές, αλλά… σεξιστικό; Αυτό δεν το είχα φανταστεί για τον εαυτό μου. Ίσως δεν έχω σκοτώσει ακόμη το κτήνος που κρύβω μέσα μου. Μην ανησυχείτε, με τον καιρό θα το σκοτώσει το γήρας. Όσο για την αντιστροφή των ρόλων Τζούλιας, επιβήτορα και νταβατζή στο σενάριό μου, επισημαίνω στις σχολιογράφους την κατακλείδα του κειμένου μου, την οποία προφανώς δεν πρόσεξαν: «Στο δικό μας πορνό, η σταρ (σ.σ. η ελληνική οικονομία) εκπορνεύεται εντελώς δωρεάν. Για την πατρίδα». Εν πάση περιπτώσει, δεν έχω κανένα λόγο να υπερασπιστώ μέχρις εσχάτων το συγκεκριμένο κείμενο – έχω γράψει και καλύτερα αλλά και χειρότερα. Αλλά «νεοφιλελεύθερος»; «Καημένος και καμένος της ιστορίας»; Κολλημένος στο «φάτε μάτια ψάρια»; Και «αριστερός» εντός εισαγωγικών; Υπέθετα, ότι στο χώρο της ώσμωσης, που διαμορφώθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ, είχαν τουλάχιστον καταργηθεί τα πιστοποιητικά αριστερής νομιμοφροσύνης. Προφανώς έκανα λάθος. Όσο για την πρόταση των συντακτριών του σχολίου «να αυτο-διαγραφώ από το ΣΥΡΙΖΑ» (λόγω σεξισμού, υποθέτω), δεν έχω λόγους, γιατί δεν είμαι μέλος. Κι απ’ ό,τι φαίνεται, δεν έκανα κι άσχημα…
ΚΙΜΠΙ
