Βασανιστήρια, εξευτελισμοί, βιασμοί είναι η υποδοχή που έχουν οι μετανάστες. Του Λεωνίδα Σακλαμπάνη.
Σκηνή 1η: Μια ομάδα μεταναστών, περίπου 25 συνάνθρωποί μας, προχωρούν σε φάλαγγα με σκυμμένα τα κεφάλια, ταλαιπωρημένοι από την πείνα και την εξαθλίωση. Μπροστά τους ένας στρατιώτης και πίσω τους ένας ΕΠ.ΟΠ., επιτηρούν για να μην… ξεφύγει κανείς. Ανάμεσά τους δύο μάνες, με τα παιδιά στην αγκαλιά τους. Άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας, ολόκληρες οικογένειες, που άφησαν τη χώρα τους για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον, προχωρούν κάτω από τον καυτό ήλιο και τη ζέστη, σαν σύγχρονοι κρατούμενοι-δούλοι.
Πολλοί από αυτούς ξυπόλητοι. «Άντε προχώρα γρήγορα» φωνάζει ο «επαγγελματίας» οπλίτης σπρώχνοντας την ξυπόλητη γυναίκα με το παιδί στην αγκαλιά. «Τελειώνετε, πιο γρήγορα, μη μιλάτε, θα δείτε τί θα πάθετε», κραυγάζει ο στρατιώτης που προπορεύεται της φάλαγγας. Ο δρόμος για τον εξευτελισμό της προσωπικότητας, της βίας και της τρομοκρατίας έχει μόλις αρχίσει για τους μετανάστες που έφτασαν. Η παραπάνω σκηνή θα μπορούσε να συμβαίνει στο Αφγανιστάν από αμερικανούς στρατιώτες. Ή στην Παλαιστίνη από τον ισραηλινό στρατό. Δυστυχώς όμως είναι πολύ πιο κοντά από όσο φαντάζεστε. Πρόκειται για το μαρτυρικό –για τους μετανάστες– Φαρμακονήσι.
Σήμερα ο Δρόμος δημοσιεύει για πρώτη φορά τις καταγγελίες για τις κλοπές, τη βία (λεκτική και σωματική) ακόμη και τις φήμες για… βιασμό εναντίον των μεταναστών. Απλοί στρατιώτες, επαγγελματίες οπλίτες ακόμη και υψηλόβαθμα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων συμμετέχουν καθημερινά σε ένα ρατσιστικό παραλήρημα στο έρημο νησί. Άλλωστε ποιος θα τους δει;
Οι Μάο-Μάο, η βία και ο στρατός
Το Φαρμακονήσι είναι ένα μικρό ελληνικό νησί του νοτίου Αιγαίου στα Δωδεκάνησα. Έχει έκταση 4 τετραγωνικά χιλιόμετρα και βρίσκεται 9,5 ναυτικά μίλια από την Τουρκία. Εύκολος στόχος για τους λαθρεμπόρους. Στο νησί υπάρχουν 3 φυλάκια: Στη δυτική, στην ανατολική πλευρά και στο κέντρο της περιοχής. Συνολικά 23 στρατιώτες εκ των οποίων τουλάχιστον 4-5 ΕΠ.ΟΠ. και 10 καταδρομείς κάνουν την υπηρεσία τους ανά βδομάδα με επικεφαλής-αρχιφύλακα ένα λοχαγό ή υπολοχαγό ανάλογα με τις υπηρεσίες. Το νησί επανδρώνεται και ανήκει στρατιωτικά στην ταξιαρχία της Κω. «Οι μετανάστες είναι άνθρωποι κι αυτοί. Θέλει όμως και προσοχή. Όταν ήμουν στον Έβρο, μια ομάδα μεταναστών έφτασε στην περιοχή και ένας από αυτούς ήταν μεταμφιεσμένος Τούρκος κομάντο, ο οποίος πήρε το όπλο ενός Έλληνα στρατιώτη και το κόλλησε το μέτωπό του. Θέλει προσοχή λοιπόν(…)», είναι η ομιλία του Διοικητή στους οπλίτες, σε ένα από τα στρατόπεδα που επανδρώνει το Φαρμακονήσι.
Η προπαγάνδα προς τους 18χρονους ή 20χρονους φαντάρους είναι απλή: Δεν θέλουμε να τους σκοτώσουμε. Αλλά… λίγη βία για να μην επαναληφθεί το σκηνικό του Έβρου (…) χρειάζεται.
Σκηνή 2η: Το φουσκωτό φτάνει στην ακτή του νησιού. Ο παρατηρητής-στρατιώτης ενημερώνει τον Αρχιφύλακα και εφόσον χρειαστεί –για εκφοβισμό– δίνεται η δυνατότητα πυροβολισμού στον αέρα, γεγονός που συμβαίνει πολύ συχνά. Δύο 20χρονοι ετοιμάζονται για τη… μάχη. Φορούν μάσκα που καλύπτει όλο το πρόσωπό τους (full face), παίρνουν το γεμάτο σφαίρες όπλο τους και σαν άλλοι ράμπο είναι έτοιμοι να πάρουν εκδίκηση. Ο λόγος; «Μας χαλάνε τον ύπνο μας» αλλά και το ρατσιστικό μίσος εναντίον των «μάο-μάο», όπως τους αποκαλούν ακόμη και οι λοχαγοί.
Η συλλογή τους από την ακτή αρχίζει με φωνές, σπρωξιές, και χαστούκια όταν χρειαστεί. Οι μετανάστες οδηγούνται στο φυλάκιο. Αρχίζει το ψάξιμο για ναρκωτικά και όπλα. Φυσικά δεν εντοπίζεται κάτι ενοχοποιητικό. «Να τους ψάξουμε καλά, μπορεί να έχουν λεφτά», αναφέρει ο ένας οπλίτης. Ο ΕΠ.ΟΠ. συμφωνεί. Τους βγάζουν τις μπλούζες, τους ψάχνουν παντού. Βρίσκουν κινητά ή άλλα «πολύτιμα αντικείμενα». Κρατούν τα κινητά ως λάφυρα. Τους κλέβουν δηλαδή. Ό,τι έχουν πάνω τους, εκτός από τα ρούχα τους, γίνονται λεία στα χέρια μερίδας των στρατιωτών και των ΕΠ.ΟΠ. υπό την ανοχή των αξιωματικών.
Ο λοχαγός προσπαθεί να έρθει σε επικοινωνία με έναν εξ αυτών. «Από που ήρθατε; Ποιος σας έφερε;» ρωτά σε άπταιστα …ελληνικά. Απορημένα πρόσωπα τον κοιτούν. «Άσε, θα συνεννοηθώ εγώ με τα δικά μου αγγλικά» αναφέρει σε στρατιώτη που του λέει πως είναι πολύ λογικό να μην τον καταλαβαίνουν. Σηκώνει το χέρι του και έτσι απλά τον χτυπά δυνατά στο πρόσωπο. «Πείτε ποιος σας έφερε γιατί θα σας σκοτώσουμε» φωνάζει εξαγριωμένος από τη χαλάστρα της ρουτίνας και τυφλωμένος από το ρατσισμό ο αξιωματικός.
Στρατιώτες και ΕΠ.ΟΠ. στέκονται γύρω τους. Με όπλα και σκουπόξυλα (…). Τα χτυπούν όπου βρουν για να προκαλεί θόρυβο και φόβο. «Βάλτε δυνατά τη μουσική για να μην ακούγονται» απειλούν. Τελικά δεν έμαθαν από πού ήρθαν.
Τους βάζουν να μαζέψουν σκουπίδια. Γιατί; Διότι είναι «μάο-μάο». Οι φωνές και οι βρισιές συνεχίζονται μέχρι να φτάσει το λιμενικό για να τους οδηγήσει είτε στην Αθήνα είτε για τη Λέρο.
Ελλάς Uber Alles
«Όποιος είναι μάγκας, να το αποδεικνύει με πράξεις και όχι με φήμες που διασπείρει» ανέφερε ο διοικητής της Λέρου απαντώντας (;) στις φήμες που θέλουν στρατιώτη να έχει βιάσει μετανάστρια.
Η συγκεκριμένη υπόθεση ήταν κεντρική συζήτηση και δείγμα για το τί επικρατεί στο στρατόπεδο. Στρατιώτες που καυχιούνται για το ποιος χτύπησε ή έβρισε πιο πολύ τους μετανάστες κατά τη διάρκεια της υπηρεσία τους στο Φαρμακονήσι με αποκορύφωμα την εξιστόρηση ενός απ αυτούς, για βιασμό μετανάστριας. Ο ίδιος φυσικά ποτέ δεν ομολόγησε ότι τη βίασε, αλλά ότι τον….ερωτεύτηκε. Όπως κι αν έχει η ιστορία δεν είναι καθόλου απίθανο είτε να έχουν βιαστεί άλλες μετανάστριες με τα όπλα στο κεφάλι είτε ακόμη και να έχει δολοφονηθεί κάποιος κατατρεγμένους από το Αφγανιστάν και απλά να επικρατεί σιωπητήριο. Το δεδομένο είναι πως το Υπουργείο οφείλει να ελέγξει σε ποιους έχει αφήσει τη… μεταναστευτική πολιτική της χώρας, για το αν είναι εντολές άνωθεν τα όσα επικρατούν στο νησί και στα στρατόπεδα που το επανδρώνουν και να αναρωτηθεί –κυρίως– για τους αξιωματικούς που εκτρέφει τόσα χρόνια στους κόλπους του.
Διαφορετικά επικροτεί με τον τρόπο του το σύγχρονο Γκουαντάναμο της χώρας.
