Κινητικότητα εμφανίζει η ελληνική κυβέρνηση στα θέματα της άμυνας και της εξωτερικής πολιτικής:
- Η επίσκεψη Μητσοτάκη στο Ισραήλ και η συνάντηση με τον ηγέτη του γενοκτονικού σιωνιστικού καθεστώτος Μπ. Νετανιάχου, με επίκεντρο τη στήριξη του έργου ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, που παραμένει μπλοκαρισμένο λόγο των τουρκικών εμποδίων, την αμυντική συνεργασία (στήριξη επί της ουσίας της Αθήνας στους εγκλήματα των σιωνιστών), αλλά και τη διερεύνηση επαφών με το περιβάλλον Τραμπ μέσω Τελ Αβίβ.
- Η παραχώρηση οικοπέδων, εν μέσω πανηγυρισμών, νότια της Κρήτης στην αμερικάνικη Chevron για έρευνες υδρογονανθράκων, συνεχίζοντας την πολιτική (που αποδείχθηκε πολλαπλά αδιέξοδη) παραχώρησης άνευ όρων δικαιωμάτων στη δυνητική ΑΟΖ της χώρας, ως «ομπρέλα προστασίας».
- Η συζήτηση στη Βουλή για το δωδεκαετές εξοπλιστικό πρόγραμμα και οι κυβερνητικές εξαγγελίες για τις αγορές (πάλι κυρίως από τις ΗΠΑ) και την αμυντική θωράκιση της χώρας, που εκτός των άλλων επέτρεψε να έρθουν στη Βουλή ερωτήματα για σημαντικά προβλήματα που αφορούν το υπουργείο Άμυνας (καταστροφή στο Στεφανοβίκειο, αποστολή στη Λιβύη, κριτική για εξοπλιστικά μαμούθ) διαταράσσοντας το αφήγημα επιτυχίας του Ν. Δένδια.
- Η επίσκεψη Γεραπετρίτη στις ΗΠΑ σε προσπάθεια αναζήτησης διαύλων επικοινωνίας με την νέα διοίκηση Τραμπ, αλλά και η συνάντηση του Έλληνα ΥΠΕΞ με τον Τούρκο ομόλογό του Χ. Φιντάν, στα πλαίσια της Συνόδου Κορυφής στο ΝΑΤΟ, όπου επανήλθε στο τραπέζι η πιθανότητα συνεδρίασης του ανώτατου συμβουλίου συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας, μετά το Πάσχα στη γείτονα.
Όλα τα παραπάνω σε μια περίοδο απόλυτα μεταιχμιακή για την παγκόσμια ισορροπία, με την πολεμική προετοιμασία να επιταχύνει τον επανεξοπλισμό της Ευρώπης, με επίκεντρο τη συνέχιση της πολεμικής σύγκρουσης στην Ουκρανία, με την επανανάφλεξη του μετώπου στη Μ. Ανατολή, τις επικίνδυνες εξελίξεις στη Συρία και τις απειλές Τραμπ για ολοκληρωτικό πόλεμο όχι μόνο απέναντι στους υπό διαρκή γενοκτονία Παλαιστίνιους αλλά και σε όλους τους λαούς της περιοχής με απώτερο στόχο το Ιράν. Είναι σε αυτό το πλαίσιο όπου η Τουρκία, βρίσκει περιθώρια γεωπολιτική αναβάθμισης, ανοίγοντας παρτίδες με την Ε.Ε., θεωρούμενη πλέον αμυντικός εταίρος, παζαρεύοντας με τις ΗΠΑ την αγορά F-35, πατώντας πόδι όλο και πιο βαθιά στο έδαφος της Συρίας, δημιουργώντας τετελεσμένα συνκυριαρχίας σε όλο το Αιγαίο και την ΝΑ Μεσόγειο.
Χωρίς διεθνή γεωπολιτική σταθερά, λόγω του ρήγματος του στρατοπέδου της Δύσης, οι ελληνικές ελίτ τρομάζουν για τις συνέπειες που μπορεί να έχουν οι πλανητικές και περιφερειακές αναταράξεις για τη χώρα μας, αλλά και για τη αναπαραγωγή και την επιβίωση της δικής τους εξουσίας. Οι κινήσεις που γίνονται, έχουν εμφανώς ως στόχο να ορίσουν μια στάση σε αυτό το ταραγμένο περιβάλλον, διερευνώντας τα όρια των συμμαχιών, αναζητώντας διαύλους επικοινωνίας με τους άλλοτε «προστάτες» στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, βλέποντας τις εξελίξεις στην Ε.Ε. (το προνομιακό υποτίθεται πεδίο για τα eλληνικά συμφέροντα) να προνομοποιούν την προσέγγιση με την Τουρκία σε βάρος των συμφερόντων Ελλάδας-Κύπρου.
Η ελληνική κυβέρνηση, εκφραστής των βασικών επιλογών των κυρίαρχων τμημάτων των ελίτ της χώρας, επιμένει σε μια αδιέξοδη πολιτική δεδομένου συμμάχου, αναζητώντας προστάτες σε μια εποχή που η ισχύς αναδεικνύεται (αν ποτέ έπαψε να είναι) σε κυρίαρχο παράγοντα στη γεωπολιτική σκακιέρα. Επιμένει να επιλέγει του συμμάχους της, τα εξοπλιστικά της προγράμματα, τις θέσεις που παίρνει στις διεθνείς εξελίξεις, με βάση την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων, ακόμη και αν αυτό είναι εξόφθαλμα βλαπτικό για την ασφάλεια και τα συμφέροντα της χώρας μας. Το είδαμε στην αγορά των πανάκριβων F-35, και τα άλλα εξοπλιστικά που μπορεί να είναι συμβατά με τις ΝΑΤΟϊκές προδιαγραφές, αλλά λίγα προσθέτουν στις αμυντικές και αποτρεπτικές ανάγκες της χώρας έναντι της βασικής απειλής της χώρας (της κατά τα άλλα φίλης και συμμάχου Τουρκίας). Το είδαμε στην στήριξη των πολεμικών τυχοδιωκτισμών σε Ουκρανία και Παλαιστίνη, στο όνομα της «σωστής πλευράς της ιστορίας». Το είδαμε στην κατά παραγγελία του ΝΑΤΟ ελληνοτουρκική προσέγγιση, που έθεσε σε διαπραγμάτευση κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας, την ώρα που η Τουρκία δεν δείχνει διατεθειμένη να μετακινηθεί ούτε εκατοστό από τις πάγια επεκτατικές της θέσεις.
