Τα αιτήματα της απεργίας είναι να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις για το κουρδικό ζήτημα με τον Κούρδο ηγέτη Οτσαλάν, να του εξασφαλιστούν ανθρώπινες συνθήκες κράτησης και ελευθερία επισκέψεων από συγγενείς και δικηγόρους, και από την άλλη να κατοχυρωθεί η κουρδική γλώσσα στην εκπαίδευση και στα δικαστήρια. Αν και ο αναπληρωτής πρωθυπουργός Αρίντς δήλωσε προχθές ότι θα μπορούσε να επιτραπεί στους δικηγόρους του Οτσαλάν να τον επισκεφτούν, οι ίδιοι δηλώνουν πως τους αρνούνται συστηματικά την επίσκεψη με τη δικαιολογία πως… έχει χαλάσει η βάρκα για το νησάκι-φυλακή. Σε ένα επιπλέον δείγμα ελιγμού ή υποχώρησης υπό την πίεση της απεργίας πείνας, ο Αρίντς δήλωσε πως η κυβέρνηση θα προετοιμάσει μεταρρυθμίσεις στο δικαστικό σύστημα, για την κουρδική γλώσσα. Αντίθετα δεν έχει υπάρξει ποτέ νύξη για υποχώρηση στο ζήτημα της εκπαίδευσης, καθώς και των ανοιχτών διαπραγματεύσεων με τον Οτσαλάν, ζήτημα ταμπού για τους εκπροσώπους του «τουρκισμού».
Τσαλακώνει το προφίλ
του Ερντογάν
Σήμερα οι Κούρδοι, το 1/5 του πληθυσμού της Τουρκίας ή πάνω από 15 εκατομμύρια, εξακολουθούν να μη διδάσκονται στα σχολεία στη γλώσσα τους, να μην προβλέπεται καν μετάφραση στα δικαστήρια για τα κουρδικά σε αντίθεση με άλλες γλώσσες, να μην έχουν υγειονομική πρόσβαση στη γλώσσα τους κλπ.
Η απεργία πείνας έρχεται σε μια ιδιαίτερη στιγμή, για δυο λόγους. Πρώτον, το άνοιγμα Ερντογάν προς μια μετριοπαθέστερη αντιμετώπιση και συμβιβαστική επίλυση του κουρδικού ζητήματος από το 2009 έχει βαλτώσει ήδη από εκείνη τη χρονιά με την απαγόρευση του DTP, πρόδρομου του σημερινού Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας, και την πολιτική της μη παραχώρησης σε κανένα κρίσιμο ζήτημα. Η απεργία πείνας αποτελεί λοιπόν πλήγμα στο φιλοκουρδικό, ισλαμικό προφίλ του Ερντογάν. Δεύτερον, μετά τη συριακή κρίση η εξέγερση του ΡΚΚ στη νοτιοανατολική Τουρκία έχει φουντώσει, το ίδιο και η καταστολή του τουρκικού κράτους προς τον άμαχο πληθυσμό. Η απεργία πείνας έρχεται να προσθέσει ένα ακόμη μέτωπο απέναντι στο τουρκικό κράτος και την κυβέρνηση Ερντογάν. Μετά τις 30 Οκτώβρη, διαδηλώσεις και απεργίες συμπαράστασης και οι εκτεταμένες συγκρούσεις με την αστυνομία γίνονται σε πολλές πόλεις της νοτιοανατολικής και της υπόλοιπης Τουρκίας. Στην Κωνσταντινούπολη συγκεντρώνονται τα απογεύματα εκατοντάδες στο κέντρο της πόλης.
Το διάστημα 2000-2007, 122 κρατούμενοι έχουν πεθάνει από απεργία πείνας στις τουρκικές φυλακές, που ο πληθυσμός τους διπλασιάστηκε τα τελευταία έξι χρόνια, και είναι μάλλον οι πρώτες παγκοσμίως σε αριθμούς απεργών πείνας και θανάτων από αυτές.
