Ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών στην Γαλλία θορύβησε έντονα τις κύριες συστημικές δυνάμεις της κατατεμαχισμένης και υποταγμένης (σε μεγάλο βαθμό) στις ΗΠΑ δυνάμεις της Ευρώπης. Περίπου 55% όσων ψήφισαν αμφισβητούν τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, θέλουν μια άλλη πολιτική. Οι φτωχοί, οι νέοι, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι συσπειρώνονται γύρω από σχηματισμούς όπως της Λεπέν και του Μελανσόν. Οι πλούσιοι βλέπουν τα παραδοσιακά κόμματα να συνθλίβονται, και μόνο ο Μακρόν επιβιώνει. Αλλά θα ιδρώσει πολύ για να κερδίσει στις 24 Απριλίου. Ήδη η προεκλογική περίοδος που απομένει χρωματίζεται από τη στάση απέναντι στον πόλεμο, τη Ρωσία και το ΝΑΤΟ.
Παραμένει επομένως ένα σημαντικό δεδομένο που δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Οι λαοί, ή οι μάζες (όπως έλεγαν παλιότερα), μετά από δεκαετίες νεοφιλελευθερισμού και λιτότητας έχουν αποξενωθεί από το πολιτικό σύστημα. Παράλληλα το πολιτικό σύστημα και οι μορφές εκπροσώπησης γνωρίζουν μεγάλες αμφισβητήσεις και αλλαγές. Στην ουσία δεν υπάρχει κανένα «ρεύμα» υποστήριξης και ενθουσιασμού μέσα στους λαούς, στους πολίτες που παίρνουν μέρος στις εκλογικές διαδικασίες. Δεν υπάρχει ένα «ρεύμα» αισιοδοξίας και αλλαγής, ούτε ένα ρεύμα υποστήριξης των διαγγελμάτων όσων κυβερνούν.
Τώρα όμως, μετά τις αναδιαρθρώσεις και τη διαχείριση που επέβαλαν η Ε.Ε. και οι κυβερνήσεις της Ευρώπης, περνάμε στην εποχή του εξαντλητικού πολέμου και στην περίοδο της πολεμικής οικονομίας. Ο πόλεμος στην Ουκρανία –που συμπληρώνει δύο μήνες– αποκτά νέα χαρακτηριστικά: απλώνεται, παίρνουν πιο ενεργά μέρος σε αυτόν δυτικές δυνάμεις, η Ρωσία μετά τις πρώτες επιτυχίες στα πεδία των μαχών μετρά απώλειες. Γενικά, δυναμώνει η αίσθηση ότι η σύρραξη θα παραταθεί σχεδιασμένα από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, με στόχο την αποδυνάμωση της Ρωσίας μέσω ενός εξαντλητικού πολέμου. Οι κυρώσεις –και από τις δύο πλευρές– δυναμώνουν τα στοιχεία της «πολεμικής οικονομίας» (ακρίβεια, πληθωρισμό, έλλειψη βασικών αγαθών, βάθεμα της ενεργειακής κρίσης, στρατιωτικοποίηση-εξοπλισμούς). Φυσικά η νέα στρατοπέδευση πλήττει ανοιχτά την πληροφόρηση, την αλήθεια, και χτυπά ευθέως τα δημοκρατικά δικαιώματα.
Αυτά επί ευρωπαϊκού εδάφους. Στις ΗΠΑ ο πληθωρισμός καλπάζει, συνεχίζει να υπάρχει το κοινωνικό χάσμα ανάμεσα στις δύο Αμερικές που έκφραζε η αντίθεση Τραμπ-Δημοκρατικών, και ο νέος τρόπος πολέμου που επιλέγουν οι ΗΠΑ είναι αυτός δι’ αντιπροσώπων (στη συγκεκριμένη περίπτωση η Ουκρανία) και εμμέσως, διά των δυνάμεων του ΝΑΤΟ. Δηλαδή αποφεύγουν μια ανάπτυξη δικών τους στρατευμάτων και πολέμων όπως στο Βιετνάμ, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν. Δεν χωρά αμφιβολία ότι οι βασικοί πληθυσμοί σε όλες τις χώρες δεν είναι «έτοιμοι» ή πρόθυμοι για τον πόλεμο.
Στην Κίνα, οι εικόνες από την αντιμετώπιση της πανδημίας στην Σαγκάη, βασικό οικονομικό κέντρο της χώρας, έχουν προκαλέσει σοκ σε ολόκληρο τον κόσμο. Τα ουρλιαχτά από τις πολυκατοικίες, τα ρομπότ που κυκλοφορούν στους δρόμους για την επιβολή της τάξης, τα άμεσα κατασταλτικά μέτρα, δημιουργούν έναν τρόμο μαζί με απέχθεια για το πολιτικό καθεστώς και τις μορφές διαχείρισης «για το καλό του λαού».
Στη Ρωσία, αντιμέτωπη με τις εξελίξεις στο μέτωπο που άνοιξε με την Ουκρανία, δηλαδή με τη Δύση, μελετούν να αλλάξουν ακόμα και τη φρασεολογία. Το «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» θα αντικατασταθεί από το «πόλεμος», ο ρωσικός πληθυσμός θα μάθει για τις απώλειες της Ρωσίας στο μέτωπο (η βύθιση της ναυαρχίδας είναι ένα σημαντικό και συμβολικό γεγονός), θα δει να γίνονται αλλαγές στην κορυφή του στρατού, θα κληθεί να υποστηρίξει την κλιμάκωση του πολέμου. Η Ρωσία υποχρεούται να καταφύγει σε πιο σκληρή επίθεση, αλλά και πάλι δεν είναι σίγουρο αν θα πετύχει τους στόχους της. Η «απαγκίστρωση» δεν θα είναι εύκολη υπόθεση, ενώ ο σχηματισμός ενός συμπαγούς αντιδυτικού μπλοκ (μαζί με Κίνα και άλλες δυνάμεις) θέλει αρκετό χρόνο. Και υπάρχουν και αντιθέσεις.
Με όλα αυτά σαν δεδομένα, τι άραγε να θέλουν οι λαοί, οι μάζες σε ολόκληρο τον κόσμο; Πρέπει να τεθεί αυτό το ερώτημα και να ψηλαφιστεί η απάντησή του. Πρώτον, δεν θέλουν να γίνουν οι ίδιοι καύσιμη ύλη για την πολυοργανική κρίση του συστήματος, και δεύτερον, δεν θέλουν να γίνουν κρέας για τα κανόνια, δηλαδή τον πόλεμο. Τον πόλεμο τον θέλουν οι άρχουσες τάξεις διαφόρων δυνάμεων για να μετακυλήσουν την κρίση, να αποδυναμώσουν ανταγωνιστές, να κερδίσουν αγορές και εδάφη, να αποκομίσουν κέρδη.
Επομένως πρώτη προτεραιότητα πρέπει να είναι το σταμάτημα του πολέμου και της εξάπλωσής του. Οι λαοί δεν θέλουν τον πόλεμο, δεν θέλουν την «πολεμική οικονομία», τη διαρκή λιτότητα, τη φτωχοποίηση, την ακύρωση του μέλλοντος.
