Γράφει ο Σωκράτης Μαντζουράνης
Υποκλίνομαι!
Ομολογώ, πως παρ’ όλο που πίστευα ότι είχα μάθει καλά τι σημαίνει οπορτουνισμός, εσείς μου το ανατρέψατε.
Το πλήγμα στην «εμπειρία» μου, συντριπτικό.
Τέτοια ριζική «μεταμόρφωση», τόσο γρήγορα, τόσων «αριστερών», ομολογώ πως δεν τα είχα φανταστεί.
Υψηλή τεχνική πολιτικού τυχοδιωκτισμού.
Το «σενάριο» είναι εξαιρετικά απλό και γι’ αυτό προς το παρόν, αποτελεσματικό.
Προς το παρόν, εκτιμώ.
Εμείς είμαστε η Αριστερά, οι άλλοι είναι η Δεξιά.
Όλοι οι άλλοι.
Εγώ υπογράφω μνημόνια δίνοντας «μάχες», οι δεξιοί τα υπογράφουν πριν ακόμα τα διαβάσουν.
Εγώ υπογράφω αντιλαϊκά μέτρα αλλά δεν τα πιστεύω, οι «άλλοι» τα υπογράφουν και τα πιστεύουν.
Εγώ συμμορφώνομαι με τις εντολές «των ακραίων κύκλων» προβάλλοντας αριστερές κόκκινες γραμμές, εσείς οι δεξιοί συμμορφώνεστε χωρίς αντιρρήσεις.
Εγώ έχω στο ενεργητικό μου δεκάδες έντιμους συμβιβασμούς, εσείς έχετε απλά συμβιβασμούς.
Με λίγα λόγια, εγώ είμαι η υλοποίηση των λαϊκών αριστερών οραμάτων. Και όποιος δε συμφωνεί μαζί μου, διαγράφεται, εξοβελίζεται, ταυτίζεται με την «επάρατο» και τον Σόιμπλε, είναι υπέρ της «αριστερής παρένθεσης».
Είναι ένας ακόμα «Κούλης».
Εγώ είμαι το καινούργιο, το νέο και αν τα «στηρίγματα» της κυβέρνησης και οι «μέντορες» μου είναι πολλά χρόνια στο κουρμπέτι, οι αριστεροί είναι πάντα νέοι.
Γιατί πιστέψαμε τούτο το αφήγημα;
Γιατί η πολύχρονη εμπειρία της κάθε μορφής Δεξιάς, ήταν οδυνηρή για το λαό μας. Υποφέραμε τα χίλια μύρια, από τούτους.
Γιατί είχαμε και έχουμε μεγάλη ανάγκη να πιστέψουμε, πως το όραμα μιας άλλης κοινωνίας κάποτε θα γίνει πράξη και λογαριάσαμε λάθος, πως τώρα ήταν «η ώρα της Αριστεράς».
Τούτη τη λαϊκή λαχτάρα, την έπιασαν οι πονηροί και πολύπειροι «αριστεροί μέντορες», βρέθηκε και ο άφθαρτος, νέος, ταλαντούχος και φιλόδοξος «ηγέτης», επιστρατεύτηκαν και οι πάντα αναμένοντες «πρόθυμοι», νέοι και παλιοί και όλα φάνταζαν πως το όνειρο απλά κατέβηκε στη γη και έγινε πραγματικότητα.
Κι επειδή η επανάσταση χωρίς επαναστάτες και με το λαό θεατή και «εντολοδόχο», πάντα καταλήγει σε show και πριμοδότηση του συστήματος, άρχισε η κατρακύλα, ο ευτελισμός και η «αξιοποίηση» ενός ονείρου, που ξεγελάστηκε.
Και ήταν μονόδρομος πια και η κυβίστηση και η επικοινωνιακή πολιτική και η λογική της έξυπνης ατάκας και η τεχνική της λαϊκής εξαπάτησης.
Βασική προϋπόθεση;
Να συντηρείται στο προσκήνιο ο «δεξιός εχθρός», ντόπιος και ευρωπαϊκός.
Αυτός που από ταξικός εχθρός, έγινε ο «άλλος πόλος», ο χρήσιμος μπαμπούλας, το δεξιό μέτρο σύγκρισης της δικής σας δεξιάς πολιτικής.
– Για σκεφτείτε να ήταν στη θέση μας ο Κούλης;
Μ’ αυτή την ανήθικη πολιτική επιχειρηματολογία και την επίκληση του «ρεαλισμού», αρχίσατε να διαγράφετε τις διακηρύξεις σας, τη λαϊκή εντολή, τις ελπίδες που αναθάρρεψαν και τις όποιες αριστερές καταβολές διαθέτατε και άρχισε ένα πρωτόγνωρο ρεσιτάλ οπορτουνισμού.
Βγαίνεις αγέρωχα και ξετσίπωτα φίλε, πετάς ένα ξεροκόμματο στους συνταξιούχους της εξαθλίωσης, το ονοματίζεις 13η σύνταξη, πουλάς και νταηλίκι:
«Δεν θα ρωτήσουμε κανέναν για το που θα δώσουμε τα χρήματα από το πλεόνασμα»
Και την άλλη ώρα, δηλώνεις αδιάντροπα:
«Η κυβέρνηση θα παράσχει στους εταίρους τις διευκρινίσεις που θα απαιτηθούν προκειμένου να λυθεί η παρεξήγηση. Είναι απόφαση εφάπαξ, δεν είναι μόνιμη.»
Αν αυτό δεν είναι ο απόλυτος πολιτικός ξεπεσμός τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, όπως έλεγες κι εσύ κάποτε το ’14.
Κι έχεις το θράσος να με ρωτάς κι από πάνω:
– Να μη τα δώσω στους συνταξιούχους;
Να μη τα δώσεις φίλε τούτα τα ψίχουλα της ξεφτίλας.
Να τους δώσεις τη 13η σύνταξη που τους έταξες, να τους δώσεις το ΕΚΑΣ που τους έκοψες, το επικουρικό που τους έφαγες και αν θέλεις, πες και στα ΜΑΤ να μην τους λιανίζουν.
Κι επειδή με ρωτάς ειρωνικά, «τι να κάνω κύριε υπερεπαναστάτη;», θα σου πω:
Ρώτα το Φιντέλ και ξαναδιάβασε το γράμμα που σου έστειλε.
Μη μπερδευτείς..
Τον Φιντέλ, όχι τον Ομπάμα.
Για να μη γίνεις «Κούλης»
