Η Eurovision θέλει παραδοσιακά να αποτελεί έναν διαγωνισμό στον οποίο θεωρητικά δεν έχει χώρο η πολιτική. Βέβαια όπως έχει αποδειχθεί τόσο στη Eurovision όσο και σε άλλες διοργανώσεις το no-politica δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση την απουσία πολιτικής αλλά την παρουσία της συστημικής πολιτικής και ιδεολογίας με όρους μονοκαλλιέργειας.
Από αυτή την άποψη η φετινή Eurovision ήταν ένας εξαιρετικά πολιτικός διαγωνισμός, ενδεικτικός όχι μόνο για τις πολιτικοϊδεολογικές κατευθύνσεις του συστημικού στρατοπέδου της Δύσης αλλά και για την ίδια του την παρακμή. Καταρχήν, οι συμμετοχές στον διαγωνισμό ταυτίστηκαν σχεδόν πλήρως με τη σημερινή πολιτισμική και κυρίως γεωπολιτική Δύση, μέρος έλαβε για μια ακόμη φορά το Ισραήλ αλλά και η Αυστραλία και το Αζερμπαϊτζάν ενώ δικαίωμα συμμετοχής είχε και η Τουρκία, η οποία όμως έχει αποσύρει τη συμμετοχή της. Αντίστοιχα, παρότι οι διοργανωτές διακηρύττουν ότι θέλουν να ενώσουν μέσα από τη μουσική, Ρωσία και Λευκορωσία είναι αποκλεισμένες λόγω του πολέμου στην Ουκρανία σε αντίθεση βέβαια με το Ισραήλ που μπορεί να εφαρμόζει γενοκτονικού τύπου πολιτικές ελεύθερα.
Συγκεκριμένα το Ισραήλ έτυχε ειδικής μεταχείρισης, ανάλογης με αυτή που λαμβάνει και από όλο το δυτικό σύστημα. Η μοναδική παρατήρηση που δέχτηκε για το τραγούδι του, που είναι αφιερωμένο στον πόλεμο που διεξάγεται αυτή τη στιγμή, αφορούσε αντικατάσταση ορισμένων λέξεων οι οποίες έκαναν ευθεία αναφορά στα συμβάντα. Μάλιστα, καθόλου φαίνεται να μην θορύβησε τη διοργάνωση το πλήθος δημοσιευμάτων περί απόπειρας του Ισραήλ να χακάρει την ψηφοφορία, ούτε βέβαια δημιούργησε υποψίες η αντίθεση ανάμεσα στους βαθμούς που έλαβε η συμμετοχή του κατά την ίδια ψηφοφορία, παρότι στην πρώτη φάση φιγούραρε στον πάτο της κατάταξης. Κατά τα άλλα, διώχθηκε με κάθε τρόπο οποιαδήποτε αναφορά στην Παλαιστίνη, «κρύφτηκαν» οι χιλιάδες διαδηλωτές έξω από τον χώρο του διαγωνισμού, χρησιμοποιήθηκε ειδική τεχνολογία για να μην φαίνονται και να μην ακούγονται οι διαμαρτυρίες, αλλά και δόθηκε το ελεύθερο στην αποστολή του Ισραήλ και τους δημοσιογράφους της να βρίζουν οποιονδήποτε δεν ήταν «επαρκώς ευπρεπής» απέναντι τους. Έτσι είδαμε όχι μόνο τον αποκλεισμό της Ολλανδίας αλλά και τη συζήτηση που ξεσήκωσε το χασμουρητό της Μ. Σάττι. Συζήτηση με βάση την οποία η κυβέρνηση δεν έχασε την ευκαιρία να δώσει άλλο ένα ρεσιτάλ ραγιαδισμού, αφού όχι μόνο μπήκε στον κόπο να κάνει παρατήρηση στην καλλιτέχνιδα αλλά και φαίνεται να έχει υπάρξει αποκλεισμός της από την ΕΡΤ έπειτα από το περιστατικό. Ειδική μεταχείριση, αν και κάπως μειωμένη σε σχέση με το Ισραήλ είχε και η Ουκρανία που τα τελευταία χρόνια τυγχάνει και αυτή αυξημένης προβολής.
Πέρα όμως από την γενοκτονική, σιωνιστική εσάνς που φρόντισε να δώσει η διοργάνωση, ενδιαφέρον είχε και το πολιτισμικό αποτύπωμα του διαγωνισμού. Από άποψη ποιότητας η Eurovision έχει αρχίσει να μοιάζει με έναν εντελώς παρακμιακό διαγωνισμό, στον οποίο κερδίζουν τραγούδια που ακολουθούν πολύ συγκεκριμένα μοτίβα της μουσικής βιομηχανίας. Οι περισσότερες συμμετοχές που δεν ακολουθούν το συγκεκριμένο μοτίβο, το ρίχνουν στο φολκλόρ, τις αποκαλυπτικές σέξι εμφανίσεις και κάθε είδους εκκεντρικό σόου που συχνά στερείται οποιουδήποτε νοήματος. Παράλληλα, ο διαγωνισμός είναι εμφανές πως τα τελευταία χρόνια προωθεί εντατικά συμμετοχές από την LGBTQI+ κοινότητα.
Έτσι φέτος ειδικά φτάσαμε σε μια εικόνα που απαθανάτισε όλη την παρακμή και τις αντιφάσεις της Ευρώπης. Από τη μια προβάλλεται το σιωνιστικό Ισραήλ και η Ουκρανία και παράλληλα φιμώνεται και αποκλείεται κάθε κριτική με πρωτοφανή τρόπο, διαμορφώνοντας ένα πλήρως ανελεύθερο πλαίσιο. Από την άλλη δήθεν προωθείται η διαφορετικότητα και η ελευθερία του ατόμου. Οι παραλληλισμοί με την πολιτική της Ε.Ε. που προωθεί τα έμφυλα ζητήματα ως φενάκη για να καλύψει την αντιδημοκρατική εκτροπή της και την πολεμοχαρή της διάθεση είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.
