Γράφει η Τερψιχόρη Δέλτα
Ο θάνατος μερικών ανθρώπων σηματοδοτεί, πολλές φορές, τη βαναυσότητα της διαμάχης μεταξύ κοινωνικών ομάδων, αντιτιθέμενων συμφερόντων, πολιτικών, ταξικών, πολιτισμικών. Μόνο που κάθε φορά που η διαμάχη αυτή κορυφώνεται, ακόμα και οι πιο ανύποπτοι, αυτή η εκνευριστική κοινωνική ομάδα των αθεράπευτα απολιτίκ, θυμούνται πως η κοινωνία βράζει. Ένας από αυτούς τους θανάτους που δεν είναι εύκολο να ξεχαστεί ήταν και αυτός του 19χρονου Θανάση από το Περιστέρι. Τόπος εγκλήματος: λεωφορείο. Δράστης: ο ελεγκτής.
Την τρέχουσα εβδομάδα, τέσσερις αθώοι οικογενειάρχες τραυματίστηκαν σοβαρά από άτομα («συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας», είπε η Στεφανίδου, κουνώντας απειλητικά το δάκτυλο) και πέρασαν μερικές από τις άγιες τούτες μέρες νοσηλευόμενοι. Αυτοί οι τέσσερις -παρέλειψα να αναφέρω-, τυγχάνουν μισθωτοί κυνηγοί κεφαλών, της εταιρίας Αττικό Μετρό Α.Ε. Αυτό σημαίνει, πως τουλάχιστον εγώ, σέβομαι το «επάγγελμά» τους λίγο περισσότερο από αυτό των αστυνομικών.
Προσπαθώντας να μπω στη λογική του ότι, ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες της, η όποια ιδιωτική εταιρία απαιτεί αντίτιμο, εξακολουθώ να βρίσκω παράλογο το γεγονός του ότι για να μετακινηθεί ένας άνεργος, ένας χαμηλόμισθος, ένας απένταρος στην πόλη του, θα πρέπει να έρχεται τρεις φορές την εβδομάδα σε αντιπαράθεση με κάποιον «αθώο εργαζόμενο» της ΣΤΑΣΥ Α.Ε., ο οποίος τον αντιμετωπίζει σαν ένοχο και του μιλά με ύφος αρχιμανδρίτη, όταν μπαίνει στη διαδικασία να του εξηγήσει πως φυσικά και δεν θα πληρώσει 1,20 ευρώ για μετακίνηση δυο στάσεων! Ειδικά, όταν καίγεται κι αυτός από περιέργεια να μάθει ποιος έμπειρος οικονομολόγος διαχειρίζεται τα έσοδά τους με τόσες απλήρωτες καθαρίστριες και τόσο μίζερες υποδομές.
Σκηνή ταινίας, παρένθεση για να ευθυμήσουμε, χρονιάρες μέρες: τοξικομανής, καθισμένος σε λεωφορείο, κατευθύνεται προς Ομόνοια. Τα πόδια του απλώνονται στο απέναντι άδειο κάθισμα, όταν υπερόπτης και απότομος, ο ελεγκτής του ζητά εισιτήριο, δείχνοντας το καρτελάκι του. Εκείνος του εξηγεί πως δεν έχει χρήματα γι’ αυτά. Ο άνθρωπος με το καρτελάκι παρατηρεί τα πόδια του παραβάτη στο κάθισμα. «Έτσι κάνεις και στο σπίτι σου;». Και ο άλλος, με μισόκλειστα μάτια και φωνή σαν να τον πνίγει το δίκιο, απαντά «γιατί, ρε φίλε, στο σπίτι μου χτυπάω εισιτήριο;».
Έχοντας ζήσει παρόμοιου κάλλους στιγμές, στην πραγματική ζωή, όσοι από εμάς αρνηθήκαμε κάποια στιγμή να δώσουμε τα στοιχεία μας σε κάποιον από δαύτους, συνήθως καταλήγουμε με τεράστια φορολογικά χρέη για τα όμορφα μάτια κάποιου ιδιώτη, ή και νεκροί, αλλά με ακέραιη την πολύτιμη λογική μας. Δίλημμα…
Καταλαβαίνω, κύριε ελεγκτά… Αυτό ορίζει ο νόμος. Και όταν ο νόμος απαιτεί η ανθρώπινη ζωή (στην περίπτωση του 19χρονου Θανάση) και η αξιοπρέπεια (στην περίπτωση όσων επιβίωσαν από έλεγχο εισιτηρίων), αξίζουν ένα ευρώ και είκοσι λεπτά, δεν έχω δικαίωμα να διαφωνήσω. «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε» (Ντάριο Φο)…
