Σε 36 ώρες θα ανοίξουν οι κάλπες, θα κατακλυστούμε από τα exit-polls, λίγο αργότερα θα μάθουμε τα αποτελέσματα, θα έχουμε ένα νέο πολιτικό σκηνικό που θα «ανεβάσει» το έργο «Η επόμενη μέρα», σε σενάριο και προδιαγραφές «συναινετικού πλαισίου».
Κι όμως! Το σπουδαιότερο στοιχείο έγκειται στη ρευστότητα, λόγο πριν ξεκινήσει η ψηφοφορία και αμέσως μετά το αποτέλεσμα, επειδή υπάρχουν ορισμένοι παράγοντες που δεν πιάνουν οι «αλγόριθμοι» και οι δημοσκοπικές εταιρίες. Η «γκρίζα ζώνη» της κοινωνίας πώς θα συμπεριφερθεί; Αυτός είναι ο παράγοντας Χ που δεν γνωρίζουν ούτε τα επιτελεία, κι αυτός ο παράγοντας μπορεί να προσδώσει ενδιαφέρον (από πολλές πλευρές) στο τι θα βγάλουν οι κάλπες.
Τις τελευταίες μέρες τα συστημικά κόμματα, αλλά και οι κομπάρσοι τους στο κοινοβουλευτικό πάνελ, ακόμα και η εντοιχισμένη στο σύστημα Αριστερά, ανέβασαν τους τόνους για το «φοβερό όπλο» που έχει ο πολίτης, την ψήφο, που τάχα με αυτό μπορεί να μεταμορφώσει τη χώρα. Άλλο ένα ψέμα ολκής, αλλά προέχει η αλίευση ψήφων για κάθε ξεχωριστό ψηφοδέλτιο. Άπειρα επιχειρήματα για «χαμένη ψήφο» (αφλογιστία του όπλου), πιο πολλά ψέματα και ταξίματα, υπερβολές επί υπερβολών. Όλα αυτά τα κόμματα θέλουν να αποφύγουν την «ψήφο τιμωρίας», δηλαδή την προτίμηση σε πολύ μικρά κόμματα, την καταδίκη των συστημικών κομμάτων αλλά και των κομμάτων που κάνουν γαργάρα σημαντικά ζητήματα της χώρας και της κοινωνίας –και αυτό ισχύει και για το ΚΚΕ και για το ΜέΡΑ25– και αποδέχονται το ευρωατλαντικό πλαίσιο σε γενικές γραμμές.
Θέλουν να αποφύγουν και την «ψήφο τιμωρίας» που μπορεί να εκφραστεί με άκυρο-λευκό, ενώ υπάρχει και μια περιοχή της κοινωνίας που –χωρίς να είναι αδιάφορη, όπως διατείνονται οι δυνάμεις του επίσημου πολιτικού συστήματος– δεν θα πάει να ψηφίσει. Απέναντι σε αυτό το τμήμα της κοινωνίας όλα τα κόμματα έχουν ενιαίο μέτωπο (με διαφορετικούς τονισμούς, με ποικιλία στα αναθέματα και στους λόγους απαξίωσης), όπως είχαν απέναντι στους «αγανακτισμένους», τους «εθνολαϊκιστές», τους «ψεκασμένους», τους «ανεμβολίαστους», τους κατοίκους των νησιών που βάφτιζαν «φασίστες», τον «ετερόκλητο όχλο», τους «αντισυστημικούς» σήμερα.
Βεβαίως η αναπαραγωγή του πολιτικού συστήματος, αλλά και η σταθεροποίησή του, σε συνθήκες έντονης κρίσης εμπιστοσύνης της κοινωνίας προς αυτό, γίνεται με την προβολή διλημμάτων-διπόλων (π.χ. Σταθερότητα-Ασφάλεια η Ν.Δ., Δικαιοσύνη παντού – Απαλλαγή από Μητσοτάκη ο ΣΥΡΙΖΑ), γίνεται με προσπάθειες μαντρώματος μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος στα τρία βασικά συστημικά κόμματα (Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ), γίνεται με την καταπληκτική συνεννόηση που έδειξαν όλα (όλα!) τα κόμματα την περίοδο της πανδημίας, την αστραπιαία συμφωνία και τους καλούς τρόπους (κανείς δεν είπε το απλό «Φύγετε! Αμέσως εκλογές») μετά το έγκλημα στα Τέμπη.
Όλα τα κόμματα –και κυρίως η Αριστερά– δεν λένε λέξη για τις Πρέσπες του Αιγαίου που ετοιμάζονται πυρετωδώς, ή για την ακόμα μεγαλύτερη απομάκρυνση της επίσημης Ελλάδας από την Κύπρο. Ούτε μια λέξη λοιπόν για την Κύπρο, το Αιγαίο, την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, την τιμωρία των υπευθύνων των Τεμπών (ενώ πολλή κουβέντα γίνεται για τις υποκλοπές, που ίσως καταστούν μοχλός εξελίξεων μετεκλογικά).
Κανείς δεν κατάλαβε ότι στις δύο πρώτες θέσεις στο Επικρατείας του καθεστώτος βρίσκονται ο Μπλίνκεν και ο Στουρνάρας. Κανείς δεν θέτει το ζήτημα του ημιαποικιακού καθεστώτος που έχει εγκαθιδρυθεί. Μετράνε μόνο ποσοστά και θέσεις στη νέα σύνθεση του κοινοβουλίου. Και όλα, μα όλα έχουν εναποτεθεί στο τι θα πάρει το Α, το Β, το Γ κόμμα (συνολικά 36 κόμματα, έχουμε απ’ όλα, για κάθε γούστο).
Η αλήθεια είναι σκληρή: η μεγάλη έλλειψη ενός εγχειρήματος, ενός σχεδίου που να εκφράζει μια διαφορετική πορεία –τώρα– για τη χώρα και την κοινωνία. Πιο χαρακτηριστική είναι η συνθηματολογία (και το τι εννοεί με αυτήν) του ΚΚΕ: «Δυνατός λαός – Δυνατό ΚΚΕ», και όταν η κοινωνία του δώσει την πλειοψηφία, τότε θα εφαρμόσει το πρόγραμμα που μόνο αυτό έχει (ναι, ισχυρίζεται ότι έχει τη λύση) για την άλλη πορεία της χώρας. Μέχρι τότε ας αρκεστούμε στις παροιμίες, τις εξυπνάδες, το νέο στιλ του Γραμματέα και στις φιλοφρονήσεις που εισπράττει από το σύστημα που τόσο αντιμάχεται…
Τέλος, μπορεί τα κόμματα να ευαγγελίζονται «μεταμόρφωση της χώρας», οι πολίτες όμως ακόμα και αν «εγκλωβιστούν» δεν θα τα ψηφίσουν επειδή πιστεύουν σ’ αυτή. Διότι και ο πήχης είναι (συνειδητά) πολύ χαμηλά, και η επιτρεπόμενη ατζέντα είναι (συνειδητά) σφιχτά περιορισμένη.
Ψήφο τιμωρίας του πολιτικού συστήματος – Ψήφο στην κάλυψη της μεγάλης έλλειψης!
