Ένα μήνα μετά το πολύνεκρο ναυάγιο στα ανοιχτά της Πύλου, αναπάντητα παραμένουν τα ερωτήματα για τις συνθήκες που οδήγησαν στη βύθιση του σαπιοκάραβου, οδηγώντας στο θάνατο εκατοντάδες μετανάστες. Ένα μήνα μετά, τα κροκοδείλια δάκρυα των ιθυνόντων έχουν στερέψει. Έχουμε πολλές σιωπές για το τι γνώριζαν και τι έκαναν όσοι έπρεπε και μπορούσαν να κάνουν κάτι για να σωθούν αυτές οι ζωές. Ιταλικό και ελληνικό κράτος, οι αντίστοιχες υπηρεσίες του Λιμενικού και της ακτοφυλακής, η Frontex, όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά επιμένει σε ένα γαϊτανάκι μετάθεσης ευθυνών.
Από την Ευρώπη πληθαίνουν οι φωνές (Frontex, BBC, ΜΚΟ κ.ά.) που κατηγορούν ανοιχτά τη χώρα μας για την ολιγωρία στην επιχείρηση διάσωσης. Προφανώς και δεν νοιάζονται να αποδοθεί δικαιοσύνη για τους νεκρούς στην Πύλο. Θέλουν να αποκρύψουν της ευθύνες της Ευρώπης για όλη την ένοχη διαδρομή ελέγχου των μεταναστευτικών ροών. Από την ανατίναξη των χωρών προέλευσης μέχρι τη συνεργασία με δουλεμπορικά δίκτυα, και από την εκμετάλλευση των φθηνών εργατικών χεριών των μεταναστών μέχρι την πολιτική της Ευρώπης-φρούριο όταν πρέπει να ελεγχθούν οι αφίξεις. Αυτή η πολιτική ευθύνεται για τους νεκρούς, αυτή την πολιτική θέλουν να συνεχίσουν να εφαρμόζουν όσο δείχνουν το ελληνικό Λιμενικό Σώμα ως μοναδικό υπεύθυνο. Την ίδια στιγμή θέλουν να πειθαναγκάσουν την Ελλάδα να αποδεχτεί και να υλοποιήσει τον ρόλο που της αποδίδεται στον σχεδιασμό αυτό, λειτουργώντας ως εξωτερικό σύνορο της Ε.Ε., χώρος φιλτραρίσματος των ροών προς το ευρωπαϊκό κέντρο και αποθήκη των απορριπτόμενων.
Η ελληνική κυβέρνηση επιμένει πως έκανε ότι περνούσε από το χέρι της αλλά δεν πείθει. Γιατί πλάι στις όντως βασικές ευθύνες των δουλεμπορικών εγκληματικών δικτύων, τα οποία δείχνει ως μοναδικούς αυτουργούς του εγκλήματος, υπάρχει και μια σειρά ακόμη ευθύνες που συσκοτίζονται. Βασική ευθύνη του ελληνικού κράτους είναι η αποδοχή της μετατροπής της Ελλάδας σε μια χώρα-φράχτη της Ε.Ε. Όσο και αν είναι φανερό πως οι επιχειρήσεις push back στο Αιγαίο δεν αρκούν για να προστατευθούν τα σύνορα της χώρας, όσο δεν ελέγχονται τα δουλεμπορικά δίκτυα, όσο δεν λύνονται οι αιτίες που γεννούν τη μετανάστευση και την προσφυγιά. Πιο επικίνδυνες διαδρομές, μεγαλύτερες καραβιές κατατρεγμένων, πιο υψηλή ταρίφα για τους διακινητές είναι η διέξοδος που βρίσκουν τα δουλεμπορικά δίκτυα.
Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα η απαίτηση για διεθνείς πρωτοβουλίες, για μεγαλύτερη συνεργασία και αλληλεγγύη πρέπει να πηγαίνουν χέρι-χέρι με πολιτικές αναβάθμισης του Λιμενικού Σώματος, τόσο για τον έλεγχο των συνόρων και των κάθε λογής παράνομων δραστηριοτήτων στα χωρικά ύδατα της χώρας όσο και για την υποχρέωση να διασώζει όσους βρίσκονται σε ανάγκη στην περιοχή ευθύνης της. Να κάνει δηλαδή η ελληνική κυβέρνηση όλα όσα δεν έκανε στην περίπτωση του ναυαγίου, αφήνοντας όπως όλα δείχνουν το σαπιοκάραβο να βολοδέρνει, με την ελπίδα να φύγει η «βόμβα» από την περιοχή ευθύνης της.
