Του Γιώργου Γιαλούρη
Ο άνθρωπος που δουλεύει ως υπάλληλος, είναι, πώς να το πούμε, υπάλληλος, άλλωστε δεν θα μπορούσε να είναι τα πράγματα αλλιώς, και πώς θα μπορούσε να είναι, αφού ένας υπάλληλος δεν μπορεί να ξεφύγει από το γεγονός ότι πέρα από οποιαδήποτε άλλη του ιδιότητα και πέρα από τα χαρακτηριστικά του ως ενός όντος που κινείται εντός ενός οριοθετημένου κοινωνικού πλαισίου, εντός ενός δεδομένου αξιακού συστήματος το οποίο δεν κατανοεί, είναι τελικά απλά και μόνο ένας υπάλληλος, και γενικά, χωρίς να καταλαβαίνει και πολλά πράγματα, αντιλαμβάνεται ωστόσο το γεγονός ότι είναι ένας υπάλληλος, μία ιδιότητα για την οποία είναι περήφανος, ιδιαίτερα αν άλλοι, ανώτεροι στην ιεραρχία υπάλληλοι, τον έχουν χρίσει προϊστάμενο άλλων υπαλλήλων, παρόλα αυτά δεν παύει να παραμένει ένας υπάλληλος με όλη τη σημασία της λέξης, κι επειδή αν δεν ορίζουμε τις λέξεις οδηγούμαστε αναπόφευκτα στην αερολογία (κάτι το οποίο δεν είναι καθόλου στις προθέσεις μας), θα πρέπει να ορίσουμε τη λέξη υπάλληλος, μπορούμε ας πούμε να την ορίσουμε με μαρξιστικούς όρους, ως αυτός δηλαδή που πουλάει την εργατική του δύναμη, μπορούμε με ποδοσφαιρικούς όρους, αυτός που παίζει μπάλα χωρίς να είναι δική του η μπάλα, μπορούμε με απλούς όρους, αυτός που εργάζεται σε κάποιον εργοδότη, μπορούμε με κυνικούς όρους, αυτός που εργάζεται σα μαλάκας, μπορούμε με συντηρητικούς όρους, αυτός που εργάζεται για να ζήσει την οικογένειά του, μπορούμε με ηλίθιους όρους, αυτός που εργάζεται για να αυτοπραγματώνεται, μπορούμε με πιο απλούς όρους, αυτός που εργάζεται γιατί δεν σκέφτηκε ότι μπορεί να κάνει αλλιώς, μπορούμε με ρεαλιστικούς όρους, αυτός που εργάζεται γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, μπορούμε με ουτοπικούς όρους, αυτός που εργάζεται για να χτίσει μια καλύτερη κοινωνία, μπορούμε με επαναστατικούς όρους, αυτός που εργάζεται για να ενισχύσει το σωματείο, μπορούμε με συνδικαλιστικούς όρους, αυτός που εργάζεται για ν’ αράξει στο σωματείο, μπορούμε με όρους συνήθειας, αυτός που τον ΕΦΚΑ τον αποκαλεί ακόμα ΙΚΑ, μπορούμε με ψυχαναλυτικούς όρους, αυτός που εργάζεται για να πηδάει τους από κάτω, μπορούμε με Κασσελακικούς όρους, αυτός που εργάζεται για να δει το σύστημα από μέσα, μπορούμε ξανά με Κασσελακικούς όρους, αυτός που εργάζεται για να πάρει ένα δάνειο και να γίνει εφοπλιστής, μπορούμε με Μητσοτακικούς όρους, αυτός που εργάζεται γιατί δεν είχαν τι άλλο να τον κάνουν οι γονείς του, και άλλα πολλά, καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η λέξη υπάλληλος συμπαρασύρει μαζί της ένα πλήθος συνδηλώσεων ανάλογα με τον ορισμό, κοντολογίς τι έχει ο καθένας στο μυαλό του ουδείς γνωρίζει, ωστόσο το μόνο που γνωρίζει ή γνωρίζουμε είναι ότι υπάρχει ένα βάρος, μία Δαμόκλειος σπάθη, ένας ουρανός που θα πέσει στο κεφάλι του αν πάψει να είναι υπάλληλος, καθότι το χειρότερο σενάριο για έναν υπάλληλο είναι να πάψει να είναι υπάλληλος και αν συμβεί αυτό θα ψάξει άμεσα να βρει νέο εργοδότη, να βρει νέο προϊστάμενο, νέους υφισταμένους, με λίγα λόγια ν’ αγκιστρωθεί ξανά σε μία ιεραρχία, σ’ έναν ιστό εκτός του οποίου του είναι αδύνατον να ζήσει, τρεκλίζει και χάνει τον ύπνο του όπως το πρεζάκι που δεν έχει να πάρει τη δόση του και ψάχνει μανιωδώς να επιστρέψει σ’ έναν χώρο εργασίας μπροστά σ’ έναν υπολογιστή σαν τα πουλιά που δεν έχουν μάθει να πετάνε κι αν τα αφήσεις ελεύθερα θα πεταρίσουν άγαρμπα, σχεδόν αστεία και θα επιστρέψουν ανακουφισμένα στο κλουβί τους.
