Το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών υπερψηφίστηκε με μια ιδιόμορφη ως προς τη σύνθεση πλειοψηφία στη Βουλή από τη Νέα Δημοκρατία, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, τη Νέα Αριστερά και την Πλεύση Ελευθερίας – φαίνεται ότι όταν το σύστημα βρίσκεται σε ανάγκη διάφοροι προστρέχουν για να βοηθήσουν. «Όχι» στο νομοσχέδιο δήλωσαν τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης (ΚΚΕ, Ελληνική Λύση, Νίκη, Σπαρτιάτες). Στη συζήτηση δεν έλειψαν οι γνωστοί διαξιφισμοί, ενώ εντύπωση προκάλεσε η αντιπαράθεση της Νέας Αριστεράς με το ΚΚΕ που κινήθηκε σε υψηλούς πολιτικο-ιδεολογικούς τόνους. Βέβαια, είναι τουλάχιστον αστείο η Νέα Αριστερά που ψήφισε το τρίτο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ και τη Συμφωνία των Πρεσπών –και πολλά άλλα βέβαια– και με τα δυο χέρια, να κάνει μαθήματα μαρξισμού σε άλλες αριστερές δυνάμεις.
Ωστόσο, η στρατηγική της πόλωσης που ακολουθήθηκε και σε αυτή την περίπτωση κάθε άλλο παρά αστεία είναι. Εξαρχής, το νομοσχέδιο συζητήθηκε παράλληλα με τις κλασικές αναφορές στην «κομματική πειθαρχία», ενώ από την κεντροαριστέρα –και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά– αντιμετωπίστηκε ως το ύψιστο δημοκρατικό άλμα για την «ορμπανική» Ελλάδα. Τόσο δημοκρατικό που δεν επιδέχεται, όχι απλά διαφωνίας, αλλά ούτε αμφισβήτησης ή και σχολίου, κατά το γνωστό «ή με εμάς ή με τους άλλους» οι διαφωνούντες ανεξαρτήτως σκοπιάς και επιχειρημάτων πήραν την ταμπέλα του ακροδεξιού, χριστιανοταλιμπάν, φασίστα, ομοφοβικού, «ψέκα» κ.ο.κ.
Κάποιοι δεν δίστασαν να εργαλειοποιήσουν ακόμα και τη στάση της Εκκλησίας πάνω στο ζήτημα βάζοντας όσους διαφωνούσαν στο ίδιο τσουβάλι με την Ιερά Σύνοδο – άλλωστε για αυτές τις «προοδευτικές» δυνάμεις η Ελλάδα δεν είναι κάτι άλλο παρά το Ιράν της Μεσογείου. Έχουμε αργήσει να γίνουμε Ευρώπη, φαίνεται, –ναι, αυτή η Ευρώπη που δεν την πειράζει να βομβαρδίζει απανταχού στον πλανήτη αρκεί οι ελίτ της να περνάνε καλά–, αλλά που θα πάει και αυτός ο στόχος, θα τον πιάσουμε, αργά και γρήγορα, με τη βοήθεια του πολιτικού συστήματος και των διάφορων «προοδευτικών» εξαρτημάτων του….
Μ.Α.
