Το ζωντάνεμα της κοινοτικής παράδοσής μας. Του Χαρίλαου Μαρκόπουλου
«Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα και απλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα δε χρειάζονται περισσότερα» λέει ο ποιητής και ομολογώ ότι έως πρότινος δεν ήμουν σε θέση να αντιληφθώ βιωματικά αυτόν τον στοίχο.
Και να λοιπόν που τα παραπάνω λόγια παίρνουν «σάρκα και οστά». Και να που εμείς, οι έως πρότινος άνθρωποι του καναπέ και της αποχαυνωτικής τηλοψίας, βγαίνουμε από την απομόνωση, νικούμε την τρομοκρατία των «δελτίων των οκτώ» και από «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» – όπως λέει ο άλλος μεγάλος ποιητής μας, γινόμαστε επιτέλους ενεργοί πολίτες!
Αναφέρομαι στις επιτροπές πολιτών ενάντια στην επιβολή του χαρατσιού μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, που ξεπετάγονται ως βλαστάρια της άνοιξης, μέσα στο καταχείμωνο, η μια μετά την άλλη κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα της πατρίδας μας.
Συμμετέχοντας ενεργά σε μία από αυτές τις επιτροπές που έχει συσταθεί από κατοίκους του πρώην Δήμου Μίκρας Θεσσαλονίκης, δεν μπορώ παρά να μην μένω εν πρώτοις έκθαμβος από τη συνειδητοποίηση των λεγομένων «απλών ανθρώπων»!
Γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι μας εμείς οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, τι ακριβώς συμβαίνει- και ας βοούν και ας ξελαρυγγίζονται τα παπαγαλάκια της εξουσίας να μας τα παρουσιάσουν αλλιώς…
Ξέρουμε ότι μας περιμένουν πολύ χειρότερα, εφόσον καθίσουμε με σταυρωμένα χέρια και «προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα». Είναι πεποίθηση μας ότι έχουμε το δίκαιο με το μέρος μας. Και ακόμη γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η εναντίωση μας στην πληρωμή του χαρατσιού είναι μόνο η αφορμή, για να πούμε όχι σε κάθε πολιτική ενέργεια και μεθόδευση που επηρεάζει ή επιχειρεί να επηρεάσει αρνητικά τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας.
Αναρωτιέται κανείς πως αυτοί οι άνθρωποι, που τα κρατικά και κομματικά καθεστώτα τους θεωρούσαν άβουλους πελάτες τους, πολλούς βολεμένους μέσα στο κομματικό αλισβερίσι και ανίκανους να αρθρώσουν λόγο, αυτοί από τους οποίους ο κομματικός μηχανισμός υφάρπαζε την ψήφο τους εν ίδει λευκής επιταγής σε κάθε εκλογική διαδικασία, αποδεικνύουν σήμερα έμπρακτα ότι έχοντας μια βαθύτατα ριζωμένη μέσα τους κοινοτική παράδοση, είναι ικανότατοι στο να συνέρχονται, να συζητούν να αποφασίζουν και πρωτίστως να ακούν και να σέβονται την άποψη του συνομιλητή τους. Ξαναζωντανεύουν οι έννοιες της κοινωνικής αλληλεγγύης, της συμπαράστασης, έστω και ηθικής, προς αυτόν που χρειάζεται την βοήθεια τους.
Μέσα από αυτές τις διαδικασίες είναι βέβαιο ότι μόνο κάτι καλό, αληθινό, όπως αληθινές είναι πλέον οι κουβέντες μας, κάτι επαναστατικό μπορεί να γεννηθεί. Γιατί όπως λέει και ο Χάουαρντ Ζιν, «δεν υπάρχει πιο επαναστατική πράξη από το να λες την αλήθεια».
Και να λοιπόν που τα παραπάνω λόγια παίρνουν «σάρκα και οστά». Και να που εμείς, οι έως πρότινος άνθρωποι του καναπέ και της αποχαυνωτικής τηλοψίας, βγαίνουμε από την απομόνωση, νικούμε την τρομοκρατία των «δελτίων των οκτώ» και από «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» – όπως λέει ο άλλος μεγάλος ποιητής μας, γινόμαστε επιτέλους ενεργοί πολίτες!
Αναφέρομαι στις επιτροπές πολιτών ενάντια στην επιβολή του χαρατσιού μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, που ξεπετάγονται ως βλαστάρια της άνοιξης, μέσα στο καταχείμωνο, η μια μετά την άλλη κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα της πατρίδας μας.
Συμμετέχοντας ενεργά σε μία από αυτές τις επιτροπές που έχει συσταθεί από κατοίκους του πρώην Δήμου Μίκρας Θεσσαλονίκης, δεν μπορώ παρά να μην μένω εν πρώτοις έκθαμβος από τη συνειδητοποίηση των λεγομένων «απλών ανθρώπων»!
Γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι μας εμείς οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, τι ακριβώς συμβαίνει- και ας βοούν και ας ξελαρυγγίζονται τα παπαγαλάκια της εξουσίας να μας τα παρουσιάσουν αλλιώς…
Ξέρουμε ότι μας περιμένουν πολύ χειρότερα, εφόσον καθίσουμε με σταυρωμένα χέρια και «προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα». Είναι πεποίθηση μας ότι έχουμε το δίκαιο με το μέρος μας. Και ακόμη γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η εναντίωση μας στην πληρωμή του χαρατσιού είναι μόνο η αφορμή, για να πούμε όχι σε κάθε πολιτική ενέργεια και μεθόδευση που επηρεάζει ή επιχειρεί να επηρεάσει αρνητικά τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας.
Αναρωτιέται κανείς πως αυτοί οι άνθρωποι, που τα κρατικά και κομματικά καθεστώτα τους θεωρούσαν άβουλους πελάτες τους, πολλούς βολεμένους μέσα στο κομματικό αλισβερίσι και ανίκανους να αρθρώσουν λόγο, αυτοί από τους οποίους ο κομματικός μηχανισμός υφάρπαζε την ψήφο τους εν ίδει λευκής επιταγής σε κάθε εκλογική διαδικασία, αποδεικνύουν σήμερα έμπρακτα ότι έχοντας μια βαθύτατα ριζωμένη μέσα τους κοινοτική παράδοση, είναι ικανότατοι στο να συνέρχονται, να συζητούν να αποφασίζουν και πρωτίστως να ακούν και να σέβονται την άποψη του συνομιλητή τους. Ξαναζωντανεύουν οι έννοιες της κοινωνικής αλληλεγγύης, της συμπαράστασης, έστω και ηθικής, προς αυτόν που χρειάζεται την βοήθεια τους.
Μέσα από αυτές τις διαδικασίες είναι βέβαιο ότι μόνο κάτι καλό, αληθινό, όπως αληθινές είναι πλέον οι κουβέντες μας, κάτι επαναστατικό μπορεί να γεννηθεί. Γιατί όπως λέει και ο Χάουαρντ Ζιν, «δεν υπάρχει πιο επαναστατική πράξη από το να λες την αλήθεια».
Σχόλια
