Η επίθεση της κυβέρνησης προς τη Ζ. Κωνσταντοπούλου ίσως είναι αναμενόμενη ως ένα βαθμό. Εκείνο όμως που προξενεί εντύπωση είναι η ένταση και ο τόνος της κυβερνητικής ρητορείας απέναντι στη Ζ. Κωνσταντοπούλου, η οποία δεν παρατηρείται απέναντι σε άλλες αντιπολιτευτικές δυνάμεις. Στο ίδιο μοτίβο η κυβέρνηση έχει ρίξει γέφυρες συνεννόησης προς το ΠΑΣΟΚ, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις έχει δώσει συγχαρητήρια και για κοινοβουλευτικό πολιτισμό στο ΚΚΕ και στον Δ. Κουτσούμπα προσωπικά!
Αντίστοιχα, ενοχλημένη με την Ζ. Κωνσταντοπούλου φαίνεται να είναι και η αντιπολίτευση, η οποία σε ορισμένες στιγμές βάλλει πιο έντονα απέναντι στην επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας από ό,τι στην κυβέρνηση. Εκείνο που ενοχλεί και την κυβέρνηση αλλά πολύ περισσότερο την αντιπολίτευση είναι προφανώς η δημοσκοπική άνοδος της Πλεύσης Ελευθερίας, η οποία συνδυάζεται με την πτώση ή τη στασιμότητα των υπολοίπων πολιτικών κομμάτων, εξαιρουμένης της Ελληνικής Λύσης. Εκείνο λοιπόν που επιχειρείται δεν είναι απλώς η πολιτική αντιπαράθεση, άλλωστε αυτή είναι δύσκολο να συμβεί στο επίπεδο του εγκλήματος των Τεμπών, αλλά η πολιτική και προσωπική αποδόμηση της Ζ. Κωνσταντοπούλου.
Το πρόβλημα για την αντιπολίτευση είναι πως δεν αντιλαμβάνεται ότι η προβολή της υπόθεσης των Τεμπών εδώ και δύο χρόνια από τη Πλεύση Ελευθερίας είναι εκείνο που επιβραβεύεται, ασχέτως αν κανείς διαφωνεί με το πολιτικό πρόγραμμα του κόμματος ή ακόμη και με τις προθέσεις του σχετικά με την προβολή αυτή. Στο ζήτημα αυτό τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης κρίνονται ανεπαρκή, καθώς έχουν και τους πόρους αλλά και τη δικτύωση για να κάνουν πολύ περισσότερα. Υπάρχει όμως και κάτι κοινό που ενοχλεί κυβέρνηση και αντιπολίτευση, και αυτό είναι η εκφορά και το στυλ της Ζ. Κωνσταντοπούλου.
Το πολιτικό σύστημα μεθοδικά επιτίθεται και προσπαθεί να αποδομήσει ό,τι θυμίζει την περίοδο των Μνημονίων, ακόμη κι αν πρόκειται για μια εκφορά λόγου που έχει απολέσει προ πολλού την ουσία και το περιεχόμενό της. Εκείνο που θέλουν επομένως να αποκλείσουν δεν είναι μόνο η δημοσκοπική άνοδος της Πλεύσης Ελευθερίας, αλλά και η πιθανότητα να ξαναείναι νομιμοποιημένη η εκφορά ενός πολιτικού λόγου μιας προηγούμενης φάσης. Σήμερα, που μπαίνουμε σε μια περίοδο που όλο το πολιτικό σύστημα κρίνεται ένοχο και αναξιόπιστο, η επίθεση στη Ζ. Κωνσταντοπούλου θυμίζει τη λαϊκή ρήση «τα λένε στη πεθερά, να τ’ ακούσει η νύφη».
Μ.Α.
