Κύριε διοικητά,
Υπήρξα φοιτητής σας στο Οικονομικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου, επί σειράν ετών, διδάξατε Δημοσιονομική Θεωρία και Πολιτική. Η συμπεριφορά σας τότε υπήρξε αρκετά διακριτική, γεγονός που σας επέτρεψε να αποφύγετε τους μπελάδες με το φοιτητικό κίνημα. Είχατε, άλλωστε, καλλιεργήσει τη φήμη ακίνδυνου ανθρώπου και η κεϋνσιανή διδασκαλία σας απείχε αρκετά από τα νεοφιλελεύθερα γρυλίσματα του ένδοξου παρόντος σας, τα αφορώντα στους εκδράμοντες γέροντες των ΚΑΠΗ που απομυζούν τη δημόσια περιουσία ή στα αναιδή παιδάρια που πράττουν παρομοίως, απαιτώντας δημόσια μετακίνηση από τα απομακρυσμένα χωριά μέχρι τα σχολεία τους.
Προσφάτως ενημερώθηκα για το ακριβές ύψος της επίσημης αμοιβής σας, αντάξιας του τεράστιου ρόλου τον οποίο παίζει το αξίωμά σας και εσείς προσωπικώς στην εθνική μας οικονομία, όπως περίτρανα αποδεικνύει η ανθηρή κατάσταση της τελευταίας.
Εισπράττετε, λοιπόν, επισήμως, το ποσό των τριακοσίων είκοσι χιλιάδων ευρώ. Αν σε αυτό τον αριθμό προσθέσουμε τα τζάμπα ταξίδια, τις τζάμπα δεξιώσεις και άφθονες ακόμα τζάμπα μαγκιές, ενδέχεται να φτάσουμε σε ένα ποσό διπλάσιο ή και πολλαπλάσιο του προαναφερθέντος. Ας αποφύγουμε, ωστόσο, τους σύνθετους υπολογισμούς κι ας περιορίσουμε την πρόχειρη στατιστική μας μελέτη στο επισήμως ανακοινωθέν νούμερο.
Έχουμε, λοιπόν, και λέμε: Αν διαιρέσουμε τις επίσημες αποδοχές σας με το δικό μου ετήσιο εισόδημα και αν υποθέσουμε ότι δεν θα ξοδεύω ούτε δεκάρα από αυτό, χρειάζομαι εικοσιένα και κάτι χρόνια για να συμπληρώσω ένα ποσό ίσο αυτού το οποίο, ετησίως, εισπράττετε. Αν ξοδεύω τα απαραίτητα και αναφέρομαι αποκλειστικά στις ανελαστικές δαπάνες, θα φτάσω στο ίδιο αποτέλεσμα μετά από πενήντα τρία περίπου χρόνια, στην ενδιαφέρουσα ηλικία των εκατόν έξι ετών.
Ένας λιγότερο προνομιούχος εργαζόμενος, που αμείβεται με τον κατώτατο μισθό, αναμένεται να συγκεντρώσει το ίδιο ποσό σε τριάντα πέντε περίπου χρόνια, αν δεν ξοδεύει τίποτα, και σε περίπου τριακόσια πενήντα, αν καταφέρει να παξιμαδοποιήσει το σκατό του και να αποταμιεύει μηνιαίως το 10% της αμοιβής του.
Τα πράγματα γίνονται, βεβαίως, ακόμα χειρότερα για τους νέους εργαζόμενους των 592 ευρώ (σαράντα κάτι χρόνια αν δεν ξοδεύουν τίποτα και τετρακόσια περίπου σε περίπτωση παξιμαδοποιημένης αποταμίευσης) ή τους αμειβόμενους με την κατώτατη σύνταξη (καμιά εκατοστή χρόνια στην πρώτη περίπτωση και κάπου οχτακόσια στη δεύτερη). Τους ανέργους δεν τους υπολογίζω, διότι η μελέτη μου θα αποκτούσε αναπόφευκτα έναν ορίζοντα χιλιετιών, οπότε θα έχανε τον ρεαλιστικό της χαρακτήρα.
Αυτά σκέφτομαι, κύριε διοικητά, και αγριεύομαι. Επειδή, ωστόσο, τέτοιου είδους στοχασμοί απειλούν σοβαρά την ψυχοσωματική μου υγεία, τους αντικαθιστώ οσονούπω με αισιόδοξες φαντασιώσεις. Σε μια από αυτές τρέχετε έντρομος προς το ελικόπτερο, όπως οι όμοιοί σας στην Αργεντινή, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να βρεθείτε μακριά από τη χώρα και την οργή του λαού της. Κι εγώ σκύβω καμαρωτός στους διπλανούς μου και τους λέω: «Βλέπετε αυτόν τον τρομαγμένο λαγό; Υπήρξε καθηγητής μου, στο Πανεπιστήμιο!»
Εισπράττετε, λοιπόν, επισήμως, το ποσό των τριακοσίων είκοσι χιλιάδων ευρώ. Αν σε αυτό τον αριθμό προσθέσουμε τα τζάμπα ταξίδια, τις τζάμπα δεξιώσεις και άφθονες ακόμα τζάμπα μαγκιές, ενδέχεται να φτάσουμε σε ένα ποσό διπλάσιο ή και πολλαπλάσιο του προαναφερθέντος. Ας αποφύγουμε, ωστόσο, τους σύνθετους υπολογισμούς κι ας περιορίσουμε την πρόχειρη στατιστική μας μελέτη στο επισήμως ανακοινωθέν νούμερο.
Έχουμε, λοιπόν, και λέμε: Αν διαιρέσουμε τις επίσημες αποδοχές σας με το δικό μου ετήσιο εισόδημα και αν υποθέσουμε ότι δεν θα ξοδεύω ούτε δεκάρα από αυτό, χρειάζομαι εικοσιένα και κάτι χρόνια για να συμπληρώσω ένα ποσό ίσο αυτού το οποίο, ετησίως, εισπράττετε. Αν ξοδεύω τα απαραίτητα και αναφέρομαι αποκλειστικά στις ανελαστικές δαπάνες, θα φτάσω στο ίδιο αποτέλεσμα μετά από πενήντα τρία περίπου χρόνια, στην ενδιαφέρουσα ηλικία των εκατόν έξι ετών.
Ένας λιγότερο προνομιούχος εργαζόμενος, που αμείβεται με τον κατώτατο μισθό, αναμένεται να συγκεντρώσει το ίδιο ποσό σε τριάντα πέντε περίπου χρόνια, αν δεν ξοδεύει τίποτα, και σε περίπου τριακόσια πενήντα, αν καταφέρει να παξιμαδοποιήσει το σκατό του και να αποταμιεύει μηνιαίως το 10% της αμοιβής του.
Τα πράγματα γίνονται, βεβαίως, ακόμα χειρότερα για τους νέους εργαζόμενους των 592 ευρώ (σαράντα κάτι χρόνια αν δεν ξοδεύουν τίποτα και τετρακόσια περίπου σε περίπτωση παξιμαδοποιημένης αποταμίευσης) ή τους αμειβόμενους με την κατώτατη σύνταξη (καμιά εκατοστή χρόνια στην πρώτη περίπτωση και κάπου οχτακόσια στη δεύτερη). Τους ανέργους δεν τους υπολογίζω, διότι η μελέτη μου θα αποκτούσε αναπόφευκτα έναν ορίζοντα χιλιετιών, οπότε θα έχανε τον ρεαλιστικό της χαρακτήρα.
Αυτά σκέφτομαι, κύριε διοικητά, και αγριεύομαι. Επειδή, ωστόσο, τέτοιου είδους στοχασμοί απειλούν σοβαρά την ψυχοσωματική μου υγεία, τους αντικαθιστώ οσονούπω με αισιόδοξες φαντασιώσεις. Σε μια από αυτές τρέχετε έντρομος προς το ελικόπτερο, όπως οι όμοιοί σας στην Αργεντινή, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να βρεθείτε μακριά από τη χώρα και την οργή του λαού της. Κι εγώ σκύβω καμαρωτός στους διπλανούς μου και τους λέω: «Βλέπετε αυτόν τον τρομαγμένο λαγό; Υπήρξε καθηγητής μου, στο Πανεπιστήμιο!»
Ν. Κουνενής
[email protected]
[email protected]
Σχόλια
