Στις σελίδες της «Κοινωνίας» δημοσιεύθηκε κείμενο του Γιώργου Θεοδωρόπουλου. Ήταν μια νοσταλγική ματιά και θυμός για την ορεινή Αρκαδία. Αγγίζει αυτό που θα ’πρεπε να είναι αντικείμενο της Μεγάλης Πολιτικής. Του Μεγάλου Εθνικού Ζητήματος: της καταστροφής των τοπικών και περιφερειακών παραγωγικών συστημάτων και την ανάγκη αναγέννησής τους. Η ερημοποίηση της Αρκαδίας, της κεντρικής Πελοποννήσου είναι έργο των μεταπολεμικών κυβερνήσεων. Ένα οικονομικό σύστημα επένδυσε στο κέντρο. Μια πόλη έκλεψε πόρους και ανθρώπους από την ύπαιθρο χώρα. Άφησε στην «ανάπτυξη» μόνο την παραλία. Νυχτερινές φωτογραφίες της Πελοποννήσου ορίζουν το περίγραμμά της. Το υπόλοιπο; Σκοτάδι. Κι όμως, στον παγκόσμιο χάρτη αυτή η περιφέρεια λάμπει από την πυκνότητα της ιστορίας, των μνημείων.
Πριν 10 χρόνια, λίγοι άνθρωποι, θέλοντας ν’ αναστήσουμε τις έννοιες της περιφερειακότητας, της ανάπτυξης από τα κάτω, της Μοραΐτικης συνείδησης, κάναμε τις συνεδριάσεις στην ορεινή Αρκαδία. Στην καρδιά της Πελοποννήσου, στην Ακρόπολή της, τη Δημητσάνα. Αυτή, είναι πάνω στον άξονα της ιστορίας: Επίδαυρος, Μυκήνες, Ολυμπία. Πάνω στον άξονα της γεωγραφίας: ως επικοινωνιακή και υποδομή υπηρεσιών, θα μπορούσε να αναδειχθεί αναπτυξιακός άξονας ισορροπίας ανάμεσα στην παραλία και την ενδοχώρα. Αναβάθμιση της Πελοποννήσου στον παγκόσμιο γεωοικονομικό χάρτη σημαίνει την κεντρικότητα στο παγκόσμιο σύστημα μεταφορών, ένα ανοιχτό εργαστήριο μεσογειακού τύπου διατροφικής γεωργίας.
Οι δρόμοι της Αριστεράς και της Δημοκρατίας, είναι δρόμοι των Συμμετριών στη ζωή, στο έδαφος. Των υψηλών σταθερών στην εργασία, τα προϊόντα, το τοπίο. Απόδοση του χρέους είναι και να επιμείνουμε στην ενιαία θεσμικά περιφέρεια.
Πριν λίγα χρόνια, απεσταλμένοι της κομματοκρατικής κάστας αλλά και του πανεπιστημιακού σώματος των Αθηνών ήρθαν, ώστε ν’ αποκαταστήσουμε όσα καταστράφηκαν από τις φωτιές. Σε διπλανές σελίδες o Δρόμος της Αριστεράς επισημαίνει την από τα πάνω επιβολή υποψηφίων περιφερειαρχών.
Ο συγκεντρωτισμός διαπερνάει όλο το πολιτικό φάσμα. Δυστυχώς και δεξιό και αριστερό. Όλοι απεχθάνονται τα τοπικά και περιφερειακά αυτοκυβερνώμενα συστήματα. Από την Αθήνα ακόμα και το νέο κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς ανακοίνωσε τον υποψήφιό της στην Πελοπόννησο. ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. δίνουν μάχες στην Αθήνα. Για το ποιον θα επιλέξουν οι Πελοποννήσιοι. Φύγαμε από την επταετία χωρίς τη δημοκρατία της τοπικής και περιφερειακής αυτοέκφρασης.
Φωτιά έχει πέσει πάνω μας. Έχει καλύψει την αυτοσυνείδησή μας, το ωραίο πνεύμα ελευθερίας, αυτεξουσιότητας, που συμβολίζουν τα ονόματα που αναφέρει ο κ. Θεοδωρόπουλος.
Αρχιτέκτων,
Ξυλόκαστρο Κορινθίας
Για τον αριστερό οπορτουνισμό
Με ιδιαίτερη ένταση τον τελευταίο καιρό το ΚΚΕ καταγγέλλει τους πέραν αυτού Αριστερούς για οπορτουνισμό επειδή δήθεν ξεκόβουν την τρέχουσα πολιτική από την προοπτική κατάκτησης της λαϊκής εξουσίας. Καταρχήν θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να περιμέναμε- αν είχαμε την πολυτέλεια του χρόνου – το ΚΚΕ να οδηγήσει τον λαό στην επαναστατική εξουσία ,κάτι τέτοιο από «ορθόδοξο» Κ.Κ. έχει να δει η Ιστορία από το 1917 .Το ΚΚ Κίνας και το ΚΚ Βιετνάμ δεν μπορούσαν να θεωρηθούν «ορθόδοξα» ενώ ο Φιντέλ Κάστρο δεν ήταν καν κομμουνιστής όταν έγινε η επανάσταση της Κούβας.
Είναι συνηθισμένο να ξορκίζεται ο δεξιός οπορτουνισμός μέσω του «αριστερού» οπορτουνισμού ,αριστερού στα λόγια και δεξιού στην πράξη. Την πολιτική σημασία του οπορτουνισμού την αντιλαμβανόμαστε καλύτερα με την ελληνική μετάφραση της λέξης: καιροσκοπισμός. Υπήρξε λοιπόν άκρως καιροσκοπική η πολιτική του ΚΚΕ τόσο στο πρόσφατο παρελθόν (π.χ. το Δεκέμβρη του 2008 όταν μαζί με τον Καρατζαφέρη, τον Πάγκαλο και τον Κύρκο κατηγορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ για αριστερισμό ,του είχε πέσει βαρύ το δημοσκοπικό 17% και έπρεπε με κάθε μέσο να ξεμπερδεύει) όσο και στο απώτερο παρελθόν ,θυμόμαστε οι παλαιότεροι τον άκρατο καιροσκοπισμό του μνημονίου ΚΚΕ-ΕΑΡ που οδήγησε στον σχηματισμό του ενιαίου Συνασπισμού και στις κατάπτυστες συγκυβερνήσεις που προλείαναν το έδαφος στην νεοφιλελεύθερη και τοξική για τα λαϊκά συμφέροντα κυβέρνηση Μητσοτάκη. «Η Αριστερά βρίσκεται στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων» αναφώνησε τότε ο Φλωράκης και μετά από λίγο καιρό κόντεψε το ΚΚΕ να διαλυθεί. Εάν δεν είναι αυτό οπορτουνισμός τότε τι είναι οπορτουνισμός; Μην πει κανένας ότι αυτά είναι παλιές ιστορίες. Ούτε περασμένα είναι ούτε ξεχασμένα, εδώ είναι και στοιχειώνουν την Αριστερά, το ΚΚΕ ποτέ δεν τα καταδίκασε, αντίθετα τα έχει κορώνα στο κεφάλι του .
Γιατί η ηγεσία του ΚΚΕ είναι καταγγελτική στην πρόταση της ενότητας της Αριστεράς; O λαός έτσι κι αλλιώς είναι υποψιασμένος, ο πολιτικός χρόνος τρέχει γρήγορα στις μέρες μας, πολύ σύντομα θα έχουμε την απάντηση!
Αθήνα
