Σε εξέλιξη το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ
Η εισήγηση της Αλέκας Παπαρήγα στο άνοιγμα των εργασιών του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ κινήθηκε στο ίδιο πλαίσιο με τις Θέσεις, καθώς και με τις δημόσιες τοποθετήσεις στελεχών τις τελευταίες δυο εβδομάδες ενάντια σε απόψεις διαφοροποίησης από τις Θέσεις. Σύμφωνα με την κ. Παπαρήγα, «για τις Θέσεις και το Πρόγραμμα του Κόμματος ψήφισαν υπέρ το 96,80%», ενώ «θετικά εκφράστηκε το 98,9% των μελών στις ΟΒ». Η εικόνα βρίσκεται σε αντίθεση με την εικόνα από τον προσυνεδριακό διάλογο που δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη και αποτύπωνε περίπου το 1/3 των παρεμβάσεων σε κριτική προς τις Θέσεις.
Δικαιολογώντας τη στάση του ΚΚΕ, από την αρχή του Μνημονίου, η Αλ. Παπαρήγα αναφέρθηκε «στα καπιταλιστικά κράτη που ασκούσαν ηγετικό ρόλο παγκόσμια» στις οποίες «τα Κομμουνιστικά Κόμματα που είχαν κατακτήσει ισχυρές θέσεις στο κίνημα, με αντανάκλαση στα Κοινοβούλια, ενσωματώθηκαν και μεταλλάχτηκαν, στο φόντο πάντα της επικρατούσας στρατηγικής αντίληψης ότι υπάρχει δυνατότητα μεταβατικού αντιμονοπωλιακού-δημοκρατικού, πολιτικού προγράμματος στο έδαφος της καπιταλιστικής κυριαρχίας, το οποίο χωρίς να είναι σοσιαλιστικό, μπορεί να υπερασπίσει τις εργατικές και λαϊκές ανάγκες και ν’ ανοίγει το δρόμο για το σοσιαλισμό».
Αισθανόμενη, ίσως, πίεση από κριτικές «που μας κατηγορούν ότι παραπέμπουμε τα πάντα στο σοσιαλισμό και αναχωρούμε από την πάλη για τα οξυμένα προβλήματα των εργαζομένων, κάνουν πως δεν βλέπουν, πως δεν ξέρουν, ότι το ΚΚΕ και οι συνεργαζόμενοι μαζί του σηκώσαμε στις πλάτες μας το μεγαλύτερο βάρος των αγωνιστικών κινητοποιήσεων, ενώ πήραμε πρωτοβουλίες για ανάπτυξη μετώπων πάλης σε συγκεκριμένα και άμεσα προβλήματα: Από τα χαράτσια και τα διόδια, ώς τις απεργιακές κινητοποιήσεις για τις συλλογικές συμβάσεις, για όλα τα μνημονιακά μέτρα, για την κοινωνική ασφάλιση και την Υγεία, για τα αγροτικά προβλήματα, τις μεγάλες ανάγκες των αυτοαπασχολουμένων, της νεολαίας, των γυναικών». Για το γεγονός ότι την ίδια περίοδο το ΚΚΕ ήταν απών ή περιχαρακωμένο απέναντι στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του λαού δεν υπήρξε αναφορά.
«Είναι γεγονός ότι η αστική τάξη της χώρας μας, όπως άλλωστε και η ευρωπαϊκή αστική τάξη, η παγκόσμια, δεν είναι ευθυγραμμισμένη ως προς το ποια συνταγή θα συμβάλλει στην αντιμετώπιση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης». Για να καταλήξει η Παπαρήγα πως «άλλωστε, φιλελεύθερη ή κεϊνσιανή πολιτική ακολούθησαν στη χώρα μας τόσο η Ν.Δ. όσο και το ΠΑΣΟΚ» και τελικά στο ότι «τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης έχουμε το δίπολο Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, το οποίο σήμερα μετασχηματίζεται ως Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ», αναδείχνοντας με λίγα λόγια το δίπολο αντιμνημονιακού μπλοκ και ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος δέχεται την επίθεση όλου του μεγαλοαστικού κόσμου) περίπου ως μια άλλη εκδοχή του πάλαι ποτέ δικομματισμού. Την υποχώρηση του ΚΚΕ στις ευνοϊκές συνθήκες που δημιούργησε με τραγικό τρόπο η επίθεση του Μνημονίου, η Παπαρήγα απάντησε ότι «δεν αποφύγαμε, ξεκινώντας από την απερχόμενη Κ.Ε. και κατά συνέπεια ως την κομματική βάση, ένα πνεύμα εφησυχασμού ότι έχουμε σωστή πολιτική γραμμή… Για συγκεκριμένη φάση ο συσχετισμός δυνάμεων καθορίζεται ανεξάρτητα από τη θέληση του Κόμματος, αφού είναι προϊόν δραστηριότητας των τάξεων και των κομμάτων. Αυτό δεν σημαίνει ότι μένει στατικός και αναλλοίωτος. Κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις μπορεί να αλλάξει θετικά, αλλά και να πισωγυρίσει προσωρινά, αφού η ίδια η καπιταλιστική πραγματικότητα δεν μένει στατική»…
Τ.Τ.
