Ο Αντώνης Σαμαράς έχει αποδειχτεί πολύ ακριβοθώρητος στις δημόσιες εμφανίσεις του. Τις μετράει, γι’ αυτό καλό θα ήταν να αξιολογούνται αναλόγως.
Με μία χαρακτηριστική απόφανση διατύπωσε το απειλητικό του τελεσίγραφο στους απεργούς των Mέσων Μαζικής Μεταφοράς: «Δεν θα επιτρέψω εξαιρέσεις για κανέναν». Πρέπει να το παραδεχτούμε, έχει δίκιο ο πρωθυπουργός. Έχει βεβαίως δίκιο, με βάση το αδήριτο εκτελεστικό… «δίκαιο» των αλλεπάλληλων και αδιαπραγμάτευτων Μνημονίων.
Μια αδιαμφισβήτητη επίμονη πραγματικότητα εμπεδώνεται, ορίζοντας, επιλογές και προσανατολισμούς. Οι αγώνες που ξεσπούν αλλά κι αυτοί που δεν… ξεσπούν, παρά το ότι αναντίρρητα συντρέχουν όλες οι προϋποθέσεις, ενισχύουν και θετικά και αρνητικά την κεντρικότητα του καθολικού πολιτικού αγώνα. Το έλλειμμα στην κάλυψη αυτής της απαίτησης βαραίνει στην υπόθεση της αντίστασης και της αναστροφής του καταστροφικού μονόδρομου, που κανοναρχεί για τη χώρα το καθεστώς της αποικίας χρέους. Αλλά το κενό γίνεται αντιληπτό και η ανταπόκριση επείγει.
Η έμφαση στον πολιτικό αγώνα (κάτι που επαναλαμβάνουμε επίμονα από τούτη εδώ την εφημερίδα) σε όλες του τις διαστάσεις και με όλες του τις συνέπειες θα σήμαινε ένα πολύ αποφασιστικό βήμα, που θα απελευθέρωνε το πεδίο των οριζόντων για την κοινωνική δυναμική και θα όπλιζε με πολλαπλασιαστική ισχύ τους αγώνες και τις αντιστάσεις, ακόμα κι αν ξεσπούν ασύμμετρα, σε διάσπαρτες εστίες. Μία ουσιώδης διάκριση πρέπει επίσης να εντοπιστεί. Ο λαϊκός κόσμος έχει αποδείξει, όχι μόνο μία φορά, με τη συγκλονιστική του παρουσία, πως και το στόχο αναγνωρίζει στο πολιτικό σύστημα και στο ειδικό καθεστώς της τρόικας και των μνημονίων και συγκεντρώνει σε αυτόν το στόχο τη δύναμή του. Κι όμως, οι πολιτικές και οι συνδικαλιστικές «πρωτοπορίες» παραμένουν καθηλωμένες στις … πατροπαράδοτες αγκυλώσεις, στις κλαδικές εργασιακές διεκδικήσεις και παράλληλα σε διακηρύξεις τύπου «πολιτικής πλατφόρμας».
Ας προχωρήσουμε λίγο ακόμη, όμως, αντλώντας συμπεράσματα από την ανάποδη. Πώς απαντάει το βαθύ σύστημα σε όλες τις εκφάνσεις του, είτε διά των εκάστοτε κυβερνητικών εντεταλμένων της κατοχικής επιτροπείας είτε διά των απόλυτα ευθυγραμμισμένων χορηγών της μιντιακής προπαγάνδας; Η δανειακή σύμβαση και οι εφαρμοστικοί νόμοι, που με απροκάλυπτο πραξικοπηματισμό επιβάλλονται, ορίζουν ένα σιδηρούν πλαίσιο στο οποίο δεν μπορεί να αυταπατάται καμία κοινωνική ομάδα πως θα διατηρήσει, έστω κατ’ ελάχιστον, ειδική μεταχείριση. Όταν θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα συντρίβονται, όταν καταλύεται κάθε ίχνος ασυλίας του δημόσιου χώρου και σαρώνεται κάθε υπόλειμμα κοινωνικής προστασίας, τότε πώς είναι δυνατόν να έχουν αξιώσεις επιβίωσης με βάση μια εντελώς απαξιωμένη διαπραγματευτική ισχύ οι κοινωνικοί χώροι, που «προνομιακά» έχουν προγραφεί από τις επιταγές του Μνημονίου, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι και ακόμη η εμπορική τάξη ή κατηγορίες μικρομεσαίων επαγγελματιών;
Αλλά αν δεν υπάρχουν εξαιρέσεις και προφανώς δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, τότε μία μόνη οδός διαφυγής απομένει ως η μεγάλη «εξαίρεση» χειραφέτησης και εξόδου της κοινωνίας από τον εφιάλτη της ερημοποίησης και του εξανδραποδισμού. Γίνεται αυτή η εν δυνάμει προοπτική όλο και περισσότερο απαίτηση, όλο και περισσότερων. Όλα τα πυρά πρέπει να συγκεντρωθούν στον ίδιο στόχο. Όλα τα σφυριά πρέπει να χτυπούν το ίδιο καρφί. Για να γκρεμιστεί το ένοχο κατεστημένο της διαπλοκής, για να λυθούν τα δεσμά των μνημονίων. Η απεργία των εργαζόμενων στις συγκοινωνίες ανέδειξε ξανά το θεμελιώδες δημοκρατικό πρόβλημα. Πώς θα φουσκώσει ένα ορμητικό πολιτικό ρεύμα ριζικής ανατροπής και απελευθερωτικής διεξόδου στην κοίτη των κοινωνικών αγώνων;
Εδώ είναι η δοκιμασία του αριστερού προσανατολισμού και των συνεπαγόμενων κρίσιμων επιλογών και πρακτικών.
