Είναι πολύ πιθανόν να αναπολούμε το 2012, σαν ένα έτος που «κύλησε» θετικά για τον πλανήτη – σε αντίθεση με το 2013. Του Βασίλη Βιλιάρδου
Οι Αμερικανοί πολίτες χρειάστηκαν είκοσι ολόκληρα χρόνια, καθώς επίσης τη χρηματιστηριακή καταστροφή του 2008, για να καταλάβουν τις αληθινές επιπτώσεις των αποκρατικοποιήσεων, αλλά και για να αποδεχθούν τη θλιβερή πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία: ο ταχύτερος τρόπος της ιδιωτικοποίησης του πλούτου είναι η κλοπή.
Η ραγδαία αύξηση της «ένδειας» στην περιοχή της Ρηνανίας Βεστφαλίας (κεντρική Γερμανία) είναι κάτι παραπάνω από ανησυχητική – αφού οι πολίτες, τα εισοδήματα των οποίων ευρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, πλησιάζουν το 20% του συνολικού πληθυσμού. «Πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν δουλειά», αναφέρεται από τα ΜΜΕ χαρακτηριστικά, «αλλά όλο και περισσότεροι δεν μπορούν να ζήσουν από τους μισθούς πείνας που τους προσφέρονται».
Όπως φαίνεται, η επέλαση της Γερμανίας δεν ωφελεί καθόλου τους πολίτες της – οι οποίοι ουσιαστικά θυσιάζονται στο βωμό των επεκτατικών φιλοδοξιών της καγκελαρίου. Υπενθυμίζουμε εδώ τη δήλωση του προέδρου της ομοσπονδίας των ιατρών των ασφαλιστικών ταμείων της Γερμανίας, σύμφωνα με την οποία:
«Ιούλιος Καίσαρας, Καρλομάγνος, Ναπολέων, Αδόλφος Χίτλερ, Ανγκέλα Μέρκελ – ο κατάλογος με τους ηγέτες που θέλησαν να ενώσουν την Ευρώπη (υπό την ηγεμονία τους) είναι πολύ μακρύς. Κάθε προσπάθεια όμως αποτύγχανε λόγω του ότι κανένας δεν μπορεί να φανταστεί πως θα μένουν όλοι μαζί (υπόδουλοι), στο ένα και μοναδικό σπίτι που λέγεται Ευρώπη».
Από την «εξομοίωση» της καγκελαρίου με τον Χίτλερ, είναι εμφανές πως ακόμη και οι ίδιοι οι Γερμανοί φοβούνται τυχόν αναβίωση του ναζισμού στη χώρα τους, ενώ αρκετοί είναι αντίθετοι με τις εμφανείς προθέσεις της πρωσικής κυβέρνησης, η οποία σκοπεύει δυστυχώς να «αναρτήσει» την Ευρώπη στο γερμανικό άρμα (αποδυναμώνοντας μία προς μία όλες τις χώρες, με τη βοήθεια της υπερχρέωσης, της πολιτικής λιτότητας, της «αποκοπής» από τις διεθνείς αγορές χρηματοδότησης και του σκόπιμου εξευτελισμού τους).
Παράλληλα, φοβούνται πως η κυβέρνηση της χώρας τους «εξυπηρετεί» κάποιους άλλους σκοπούς και όχι τα δικά τους συμφέροντα. Υποθέτουν δηλαδή ότι, πίσω από όλα αυτά κρύβονται τα «παιδιά του Σικάγου», καθώς επίσης η επιβολή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής τους διεθνώς – δηλαδή, η αποκρατικοποίηση της εξουσίας, η κατάργηση της Δημοκρατίας, το γκρέμισμα του κοινωνικού κράτους, η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, η καταστροφή της μεσαίας τάξης, η εξαθλίωση των μαζών κ.λπ.
Κατά την άποψή τους, πρόκειται για τις προσπάθειες εγκατάστασης μίας τρομακτικής δικτατορίας της ελίτ και του καρτέλ παγκοσμίως – ενός άκρατου, απολυταρχικού καπιταλισμού καλύτερα, ο οποίος θα αποδειχθεί ίσως πολύ χειρότερος, από τον εθνικοσοσιαλισμό και το ναζισμό.
Προτείνουν δε ως μοναδική δυνατότητα αντίστασης την έγκαιρη, μαζική εξέγερση των πολιτών, αφού η πολιτική είτε εξαγοράζεται (χρηματίζεται), είτε εκβιάζεται, είτε τρομοκρατείται – με αποτέλεσμα να υποτάσσεται ολοκληρωτικά στους εισβολείς και με τέτοιον τρόπο ώστε να μη γίνεται αντιληπτή ούτε από τον ίδιο τον κομματικό μηχανισμό της (για παράδειγμα, οι φάκελοι της Siemens αρκούν για να εκβιάσουν όλα τα χρεοκοπημένα κόμματα της Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένων πολλών πολιτικών «ανδρών»).
Δυστυχώς όμως, οι πολίτες δεν εξεγείρονται ποτέ, όσο και αν υποφέρουν, εάν δεν υπάρξει κάποιος, ο οποίος να μπορεί να ηγηθεί, έχοντας την πλήρη εμπιστοσύνη τους – γεγονός που δεν δημιουργεί μεγάλες ελπίδες, όσον αφορά το μέλλον πολλών κρατών.
Τα υπόλοιπα κράτη
Στην Ισπανία, το 35% περίπου των χιλιάδων αστέγων έχασε το σπίτι του τον τελευταίο χρόνο -ενώ από το ξεκίνημα της κρίσης, το 50% όλων όσων κοιμούνται στους δρόμους ή στα πάρκα (55% Ισπανοί, 45% μετανάστες), είναι ηλικίας κάτω των 45 ετών. Η πιο κερδοφόρα δραστηριότητα στη χώρα είναι πια τα 15.000 ενεχυροδανειστήρια χρυσού- στα οποία απευθύνονται οι πολίτες, πουλώντας ουσιαστικά τα κοσμήματα τους, για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.
Περαιτέρω οι σιωπηλοί, ανεκτικοί, στωικοί στην κυριολεξία Πορτογάλοι, οι οποίοι έχουν «διακριθεί» για την πλήρη υποταγή τους στην εξαντλητική πολιτική λιτότητας που τους έχει επιβληθεί, έχουν πάψει πλέον ακόμη και να αυτοσαρκάζονται.
«Όταν οι αυξήσεις φόρων και οι μειώσεις των μισθών δεν αποφέρουν τα αναμενόμενα, τότε θα πρέπει να ξεπουληθούν και τα τελευταία ασημικά της χώρας», φαίνεται να είναι η στρατηγική της κυβέρνησης της Πορτογαλίας, η οποία προσπαθεί να εκποιήσει, άμεσα, όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις που έχουν απομείνει στην ιδιοκτησία της (ναυπηγεία, αερογραμμές, κρατική τηλεόραση κ.λπ.).
Ήδη στα τέλη του 2011 πουλήθηκε η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού (EDP) έναντι 2,7 δισ. ευρώ σε μία κινεζική επενδυτική εταιρία – χωρίς φυσικά να έχει ωφελήσει σε κάτι τους πολίτες της Πορτογαλίας, οι οποίοι μεταναστεύουν μαζικά στο εξωτερικό (250.000 τα έτη 2011 και 2012).
Όσον αφορά τη Σλοβενία, η τεράστια διαφθορά στους δήμους και τις κοινότητες, καθώς επίσης τα μεγάλα τραπεζικά προβλήματα με τα οποία είναι αντιμέτωπη, είναι βέβαιο πως θα την οδηγήσουν στο μηχανισμό στήριξης. «Οι πολίτες έχουν συνθηκολογήσει, οι επιχειρήσεις μεταναστεύουν μαζικά και τα πολιτικά κόμματα αναλώνονται στις μεταξύ τους διαμάχες», αναφέρει συνάδελφός μας, ο οποίος είναι απολύτως πεπεισμένος πως η δύστυχη πατρίδα του, η Σλοβενία δηλαδή, θα χρεοκοπήσει πολύ σύντομα.
Συνεχίζοντας, ο διορισμένος πρωθυπουργός της Ιταλίας φαίνεται πως κατάφερε την τελευταία στιγμή να «αποδράσει» – επιλέγοντας έξυπνα τα Χριστούγεννα, έτσι ώστε αφενός μεν να μην αντιδράσουν «ακαριαία» οι αγορές, αφετέρου να «εκβιάσει» τόσο τους πολιτικούς του αντιπάλους, όσο και τους όποιους υποστηρικτές του.
Δυστυχώς δεν κατάφερε να κάνει απολύτως τίποτα για τη χώρα του, το δημόσιο χρέος της οποίας ξεπέρασε για πρώτη φορά τα 2 τρισ. ευρώ – με τις επερχόμενες εκλογές (τέλη Φεβρουαρίου) να επιδεινώνουν κατά πολύ τις όποιες προοπτικές της Ιταλίας. Αν και υποθέτουμε πως θα είναι η πρώτη υποψήφια για την εθελούσια έξοδο από το ευρώ, η οποία θα σήμαινε φυσικά την αρχή του τέλους της Ευρωζώνης, κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τι ακριβώς θα ακολουθήσει.
Περαιτέρω, ενώ η κατάσταση στην Ολλανδία επιδεινώνεται καθημερινά, λόγω του τεράστιου ιδιωτικού χρέους της, φαίνεται πως και η Φινλανδία χάνει το βηματισμό της – αφού το δημόσιο χρέος της αυξάνεται συνεχώς.
Η Γαλλία αντιμετωπίζει επίσης μεγάλα οικονομικά προβλήματα – με το δημόσιο χρέος της (90% του ΑΕΠ) να έχει αυξητική τάση. Ειδικότερα, ενώ το εργατικό κόστος της το 1999 ήταν χαμηλότερο από αυτό της Γερμανίας, σήμερα είναι κατά 25% υψηλότερο – με αποτέλεσμα να είναι αδύνατον πλέον να ανταγωνισθεί την ισχυρή γείτονά της.
ΔΝΤ εναντίον… λιτότητας
Από την άλλη πλευρά, εντελώς απροσδόκητα, το ΔΝΤ απορρίπτει το πρόγραμμα λιτότητας, το οποίο ψήφισε μόνη της η Ιρλανδία – ισχυριζόμενο πολύ σωστά, αν και σε πλήρη αντίθεση με την τοποθέτησή του για την Ελλάδα, ότι θα οδηγήσει την ιρλανδική οικονομία σε μία απολύτως καταστροφική ύφεση!
Ειδικότερα, η Στατιστική Υπηρεσία της Ιρλανδίας δημοσίευσε πρόσφατα τις καταστάσεις του τρίτου τριμήνου του 2012, από τις οποίες τεκμηριώνεται πως η οικονομία της χώρας, μετά τη διάσωσή της το 2010, παραμένει βαριά ασθενής. Στο πλαίσιο αυτό, το ΔΝΤ απαιτεί από την κυβέρνηση να πάψει να υιοθετεί νέα μέτρα λιτότητας – ακόμη και αν δεν επιτύχει τους στόχους, τους οποίους τοποθέτησε η τρόικα!
Περαιτέρω, η Μ. Βρετανία υποφέρει σε μεγάλο βαθμό, τόσο από τα ελλείμματα του Προϋπολογισμού της, όσο και από την αδυναμία ανάπτυξης της οικονομίας της – με τον τραπεζικό κλάδο της, το μέγεθος του οποίου είναι πενταπλάσιο του ΑΕΠ της, να αντιμετωπίζει τεράστιους κινδύνους.
Τόσο το Βέλγιο δε (χρέος της τάξης του 100% του ΑΕΠ), όσο και η Αυστρία (επικίνδυνη έκθεση των τραπεζών της στην Ανατ. Ευρώπη), παρά το ότι δεν «μνημονεύονται» από τα ΜΜΕ, δεν βρίσκονται σε καλή θέση – ενώ η Κύπρος, η οποία ενοχοποιεί άδικα την Ελλάδα προσπαθώντας να καλύψει τα τεράστια λάθη των τραπεζών και της κυβέρνησης της, πολύ δύσκολα θα αποφύγει το μοιραίο (σημείωση του Δρόμου: το άρθρο είχε γραφτεί λίγο πριν τη σχετική οριστική εξέλιξη).
Ολοκληρώνοντας, με τις ΗΠΑ σε εξαιρετικά δεινή οικονομική θέση και με την Ιαπωνία να «παραπαίει» (οι πρόσφατες εκλογές της εξασφάλισαν απλά ένα μικρό διάλειμμα), με την επισιτιστική κρίση σε πολλές αναπτυσσόμενες οικονομίες να κλιμακώνεται, καθώς επίσης με τις γεωπολιτικές διαμάχες προ των πυλών, είναι πολύ πιθανόν να αναπολούμε το 2012, σαν ένα έτος που «κύλισε» θετικά για τον πλανήτη – σε αντίθεση με το 2013.
* Ο Βασίλης Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Έχει εκδώσει το βιβλίο Υπέρβαση Εξουσίας και γράφει οικονομικές αναλύσεις σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ (https://viliardos.capitalblogs.gr)
