Τα παιδιά πρέπει να χαίρονται τον αθλητισμό, όχι να τον «υπηρετούν»
Το σημερινό άρθρο γράφεται με αφορμή ένα περιστατικό που έλαβε χώρα σε γήπεδο της Αττικής σε ποδοσφαιρικό αγώνα παμπαιδικού πρωταθλήματος. Σε κάποια φάση της αναμέτρησης ένα παιδάκι τραυματίστηκε σοβαρά (υπέστη συντριπτικό κάταγμα περόνης) και ο ίδιος ο πρόεδρος της ομάδας του αρνήθηκε να επιτρέψει στο ασθενοφόρο να μπει στο γήπεδο για να το παραλάβει και να το πάει στο νοσοκομείο! Προφανώς η ομάδα του ήταν πίσω στο σκορ και ο πρόεδρος δεν ήθελε να καθυστερήσει το παιχνίδι!
Ίσως το παράδειγμα να φαίνεται ακραίο, όμως σε πιο ήπιες εκφράσεις του είναι πολύ συνηθισμένο. Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί παράγοντες και γονείς που αγνοούν παντελώς τη σημασία της άθλησης σ’ αυτές τις ηλικίες. Το κυριότερο για ένα παιδάκι του νηπίου ή του δημοτικού είναι να χαίρεται το παιχνίδι, όχι να το αντιμετωπίζει σαν «επάγγελμα» ή να το απασχολεί ο πρωταθλητισμός.
Το σημαντικό σ’ αυτές τις ηλικίες είναι ο νεαρός αθλητής να μάθει σωστά τα βασικά του αθλήματος, να εκτονωθεί και να κοινωνικοποιηθεί. Να ενταχθεί σε μια ομάδα και να καταλάβει τη σημασία της ομαδικής προσπάθειας. Όχι όμως μέσα από το πρίσμα της πάση θυσία επιτυχίας, αλλά της συμμετοχής σε κάτι κοινό. Ο αθλητισμός στις παιδικές ηλικίες δεν έχει αποκλειστικό σκοπό την ανεύρεση ταλέντων, αλλά την άθληση όλων ανεξαιρέτως των παιδιών που αγαπούν ένα άθλημα και θέλουν να αθλούνται. Πολλές φορές αυτές οι έννοιες συγχέονται. Θεωρούμε δηλαδή πως αν κάποιο παιδάκι δεν έχει ταλέντο σε ένα συγκεκριμένο άθλημα σημαίνει πως δεν το αγαπάει ή χάνει το χρόνο του όσο ασχολείται μαζί του. Ελάχιστοι υπολογίζουν πως σ’ αυτές της ηλικίες ένας άνθρωπος δεν έχει σταθερή συμπεριφορά και πως πράγματα που σήμερα φαντάζουν αδύνατο να τα κάνει, αύριο μπορεί να τα πετύχει με μεγάλη ευκολία.
Από τη μία οι «χαζομπαμπάδες», αυτοί δηλαδή που στο πρόσωπο των παιδιών τους βλέπουν τον αυριανό Μέσι ή τον αυριανό Γκάλη και που, συνήθως, πρώτοι απογοητεύονται και προκαλούν στα ίδια τα παιδιά τους χαμηλή αυτοεκτίμηση. Πολύ συχνά, μάλιστα, τα πιέζουν να κάνουν πράγματα που δεν μπορούν ή δεν αγαπούν, επειδή αποτελούν δικά τους απωθημένα.
Και από την άλλη μωροφιλόδοξοι παράγοντες που οραματίζονται πρωταθλήματα και κούπες λες και η ομάδα τους παίζει στο… Champions League.
Η παιδική και εφηβική άθληση είναι πολύ σημαντικό κομμάτι του μαζικού λαϊκού αθλητισμού. Είναι αυτή που θα καταπολεμήσει αποφασιστικά τη βία στους αγωνιστικούς χώρους, αυτή που θα συμβάλλει στη μείωση της χρήσης ναρκωτικών.
Για κάθε παιδάκι που «ξενερώνουμε» και αποδιώχνουμε από τον αθλητισμό σαν αποτυχημένο, ατάλαντο ή looser, ένας υποψήφιος χούλιγκαν ή ναρκομανής καταλαμβάνει τη θέση του. Όλοι έχουν δικαίωμα στην άθληση. Όλοι όσοι αγαπούν τον αθλητισμό, ανεξάρτητα από το ταλέντο τους. Όσοι είναι πιο ικανοί, απλά θα προχωρήσουν περισσότερο. Όμως και οι υπόλοιποι, δεν θα σταματήσουν να κλοτσούν μια μπάλα ή να βάζουν καλάθια μέχρι να μην τους κρατούν άλλο τα πόδια τους. Γιατί ο αθλητισμός είναι χαρά και διασκέδαση. Δεν είναι επάγγελμα για λίγους. Ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να είναι!
Νίκος Καραμάνος
