Έχει πολιτικό χώρο και ακροατήριο το νέο κόμμα που στήνει η Ντόρα Μπακογιάννη; Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα που αξίζει να σχολιαστεί, μετά τις τελευταίες εξελίξεις. Οι ταυτότητες είναι συχνά προσχηματικές, χειριστικές και ψευδεπίγραφες. Η πολιτική ουσία, όμως αναβαθμίζεται στην καρδιά της κρίσης και του Μνημονίου.
Έτσι τα ιδεολογήματα αποκτούν ευθεία αντιστοίχηση με τις πολιτικές θέσεις και πρακτικές. Κι εδώ η Ν. Μπακογιάννη υποχρεούται να τοποθετηθεί στο σκληρό πυρήνα του μνημονιακού τόξου. «Λαϊκισμός-υπευθυνότητα», «Κομματισμός και πελατειακές σχέσεις- αξιοκρατία», «Κρατισμός-επιχειρηματικότητα».
Αυτά είναι τα κεντρικά δίπολα που θα προβάλλει η νέα κίνηση. Δεν χαρακτηρίζονται από πρωτοτυπία. Το διαρκές μοτίβο που συνδέει το πρωθυπουργικό κέντρο, τη Δη.Αρι., το ΣΕΒ, τα εκδοτικά συγκροτήματα, υπό την αγαθή σκέπη της τρόικας, επιδιώκει να εκφράσει προνομιακά η «Δημοκρατική Συμμαχία». Η «εθνική συνεννόηση» δηλώθηκε σε όλους τους τόνους ότι θα είναι στην προμετωπίδα της πολιτικής της τακτικής. Μήπως δεν είναι αυτή η κεντρική πολιτική πρόταση του ΛΑΟΣ την τελευταία περίοδο; Ίσως έχει ένα νόημα να θυμίσουμε τις σχέσεις που διατηρούσαν πάντα στην… πολυκατοικία της δεξιάς οι δύο οικογένειες, Καρατζαφέρη και Μητσοτάκη.
Αλλά περισσότερη σημασία έχει να φωτιστεί ότι, πέραν της μεγαλοαστικής τάξης, το μανιφέστο της Ντόρας μπορεί να βρίσκει ανοιχτά αφτιά και σε άλλες κοινωνικές τάξεις, στα μεσαία αστικά στρώματα, ακόμα και σε μειοψηφικές μερίδες των λαϊκών τάξεων. Μία εικοσαετία αποπολιτικοποίησης και αποϊδεολογικοποίησης, ρευστοποίησης και αποχρωματισμού των αντιθέσεων Αριστεράς και Δεξιάς από το πραγματικό κοινωνικό, δηλαδή το ταξικό περιεχόμενό τους έχει εμπεδώσει νέα δεδομένα σε συνειδήσεις, σε συμπεριφορές ατομικές και συλλογικές. Πρέπει να το αναγνωρίσουμε: υπάρχει χώρος για την υπεύθυνη αντιλαϊκίστρια Ντόρα Μπακογιάννη.
Πολύ περισσότερο που απολαμβάνει ενός πρωτοφανούς αβανταρίσματος από τους συνήθεις υπόπτους της αντικειμενικής ενημέρωσης.
Το κυβερνητικό χωνί, το MEGA, έδωσε, σε αυτήν πρώτη, το βήμα το βράδυ των εκλογών, για να ερμηνεύσει την αποχή και να τη διαστρέψει σε ένα μανιφέστο επίθεσης στο δημόσιο τομέα! Σόλο εμφάνιση τής πρόσφερε στην εκπομπή του ο Γ. Πρετεντέρης την επομένη της εξαγγελίας του νέου κόμματος. Και, βέβαια, προικίζεται με «ανεξάρτητους» βουλευτές σε ένα βασανιστικό μαρτύριο της σταγόνας για τον Α. Σαμαρά. Υπολογίζει στις ευκαιρίες της όξυνσης της πολιτικής κρίσης.
Ολοκληρωτικού τύπου, διπολικά σχήματα αναμόρφωσης του πολιτικού κατεστημένου θα απαιτήσουν σε ρόλο καταλύτη, «λαγού» και συνδετικού ιστού «νέα» πολιτικά μορφώματα.
Η ανατριχιαστική νεκρανάσταση ως ζόμπι του μητσοτακισμού, αποκαλύπτει μία αφόρητη δυσωδία από την απόπειρα αναστήλωσης του πολιτικού συστήματος με σάπια υλικά. Είναι οργανικό κομμάτι αυτού του βρόμικου και πλήρως απαξιωμένου στις λαϊκές συνειδήσεις αστικού πολιτικού προσωπικού η Ντόρα Μπακογιάννη. Διαφθορά, υποτέλεια, ίντριγκα στιγματίζουν το βιογραφικό της οικογένειας. Δεν είναι δυνατόν να μένει στο απυρόβλητο η λαμπερή εικόνα που ζωγραφίζουν στο πρόσωπο της Ντόρας τα πρόθυμα ΜΜΕ, σε μία θαυμαστή αλλά ένοχη ομοφωνία. Είναι λάθος η αίσθησή μας ότι η Αριστερά δεν έχει επιδείξει ούτε και εδώ τα απαιτούμενα αντανακλαστικά;
Αυτά είναι τα κεντρικά δίπολα που θα προβάλλει η νέα κίνηση. Δεν χαρακτηρίζονται από πρωτοτυπία. Το διαρκές μοτίβο που συνδέει το πρωθυπουργικό κέντρο, τη Δη.Αρι., το ΣΕΒ, τα εκδοτικά συγκροτήματα, υπό την αγαθή σκέπη της τρόικας, επιδιώκει να εκφράσει προνομιακά η «Δημοκρατική Συμμαχία». Η «εθνική συνεννόηση» δηλώθηκε σε όλους τους τόνους ότι θα είναι στην προμετωπίδα της πολιτικής της τακτικής. Μήπως δεν είναι αυτή η κεντρική πολιτική πρόταση του ΛΑΟΣ την τελευταία περίοδο; Ίσως έχει ένα νόημα να θυμίσουμε τις σχέσεις που διατηρούσαν πάντα στην… πολυκατοικία της δεξιάς οι δύο οικογένειες, Καρατζαφέρη και Μητσοτάκη.
Αλλά περισσότερη σημασία έχει να φωτιστεί ότι, πέραν της μεγαλοαστικής τάξης, το μανιφέστο της Ντόρας μπορεί να βρίσκει ανοιχτά αφτιά και σε άλλες κοινωνικές τάξεις, στα μεσαία αστικά στρώματα, ακόμα και σε μειοψηφικές μερίδες των λαϊκών τάξεων. Μία εικοσαετία αποπολιτικοποίησης και αποϊδεολογικοποίησης, ρευστοποίησης και αποχρωματισμού των αντιθέσεων Αριστεράς και Δεξιάς από το πραγματικό κοινωνικό, δηλαδή το ταξικό περιεχόμενό τους έχει εμπεδώσει νέα δεδομένα σε συνειδήσεις, σε συμπεριφορές ατομικές και συλλογικές. Πρέπει να το αναγνωρίσουμε: υπάρχει χώρος για την υπεύθυνη αντιλαϊκίστρια Ντόρα Μπακογιάννη.
Πολύ περισσότερο που απολαμβάνει ενός πρωτοφανούς αβανταρίσματος από τους συνήθεις υπόπτους της αντικειμενικής ενημέρωσης.
Το κυβερνητικό χωνί, το MEGA, έδωσε, σε αυτήν πρώτη, το βήμα το βράδυ των εκλογών, για να ερμηνεύσει την αποχή και να τη διαστρέψει σε ένα μανιφέστο επίθεσης στο δημόσιο τομέα! Σόλο εμφάνιση τής πρόσφερε στην εκπομπή του ο Γ. Πρετεντέρης την επομένη της εξαγγελίας του νέου κόμματος. Και, βέβαια, προικίζεται με «ανεξάρτητους» βουλευτές σε ένα βασανιστικό μαρτύριο της σταγόνας για τον Α. Σαμαρά. Υπολογίζει στις ευκαιρίες της όξυνσης της πολιτικής κρίσης.
Ολοκληρωτικού τύπου, διπολικά σχήματα αναμόρφωσης του πολιτικού κατεστημένου θα απαιτήσουν σε ρόλο καταλύτη, «λαγού» και συνδετικού ιστού «νέα» πολιτικά μορφώματα.
Η ανατριχιαστική νεκρανάσταση ως ζόμπι του μητσοτακισμού, αποκαλύπτει μία αφόρητη δυσωδία από την απόπειρα αναστήλωσης του πολιτικού συστήματος με σάπια υλικά. Είναι οργανικό κομμάτι αυτού του βρόμικου και πλήρως απαξιωμένου στις λαϊκές συνειδήσεις αστικού πολιτικού προσωπικού η Ντόρα Μπακογιάννη. Διαφθορά, υποτέλεια, ίντριγκα στιγματίζουν το βιογραφικό της οικογένειας. Δεν είναι δυνατόν να μένει στο απυρόβλητο η λαμπερή εικόνα που ζωγραφίζουν στο πρόσωπο της Ντόρας τα πρόθυμα ΜΜΕ, σε μία θαυμαστή αλλά ένοχη ομοφωνία. Είναι λάθος η αίσθησή μας ότι η Αριστερά δεν έχει επιδείξει ούτε και εδώ τα απαιτούμενα αντανακλαστικά;
Δ.Υ.
Σχόλια
