Συμπληρώνεται η δεύτερη εβδομάδα μετά τις ευρωεκλογές και οι ζυμώσεις στο χώρο της κεντροαριστεράς δεν παύουν να προσθέτουν νέα επεισόδια. Εκτός απροόπτου –και τα υποψήφια απρόοπτα που μπορούν να φέρουν βιαίως στο προσκήνιο άλλα ζητήματα πολύ ζωτικότερου και δραματικότερου είδους είναι πολλά– το σήριαλ «ανακατασκευή της κεντροαριστεράς» αναμένεται να παράγει ειδήσεις και θέαμα για κάποιους μήνες.
Γενικεύεται η αμφισβήτηση Ανδρουλάκη στο ΠΑΣΟΚ, πλάγιες αναταράξεις στον ΣΥΡΙΖΑ
Οι αναταράξεις εμφανίζονται με ιδιαίτερη ένταση και άμεσο τρόπο στο ΠΑΣΟΚ όπου σειρά στελεχών με διαφορετικές καταβολές βάλλουν κατά της ηγεσίας Ανδρουλάκη και με πιο πλάγιο τρόπο στον ΣΥΡΙΖΑ όπου οι αντιδράσεις προς τους σχεδιασμούς Κασσελάκη να δημιουργήσει «προσωπικό» του κόμμα με πρώτη ύλη τον ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να περνάει κυρίως μέσα από προτάσεις που εκφράζουν την αγωνία (!) για την ανάγκη ενιαίου φορέα της κεντροαριστεράς (Τεμπονέρας – Κοτσακάς, Σπίρτζης, Θεοχαρόπουλος, Γ. Τσίπρας, και ο Ν. Παππάς στο τυπικό του στυλ «όπου κάτσει»). Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ όλα δείχνουν ότι έχει δοθεί κάποιο γενικευμένο σήμα επιτάχυνσης των εξελίξεων με τις σχετικές αποφάσεις να έχουν ληφθεί ήδη πριν από τις εκλογές και να ανέμεναν απλώς ένα εν πολλοίς προϋπολογισμένο αποτέλεσμα. Ήδη η αμφισβήτηση Ανδρουλάκη έχει γενικευθεί περιλαμβάνοντας κρίσιμες φυλές εντός ΠΑΣΟΚ (Σκανδαλίδης, Π. Κουκουλόπουλος κ.ά.). Διακριτή ατζέντα άμεσης προώθησης της «ενότητας των προοδευτικών δυνάμεων» φαίνεται να προωθεί ο Γ. Παπανδρέου. Ο ρόλος του (και η χρησιμότητά του την κατάλληλη στιγμή και «εφόσον οι ανάγκες το απαιτήσουν» ενδεχομένως ως «μοιραίο δίδυμο» με τον Α. Τσίπρα) σχετίζεται με τη διακηρυγμένη ετοιμότητά του προώθησης μιας «γόνιμης» επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών (ο κεμαλιστής δήμαρχος Κωνσταντινούπολης Ε. Ιμάμογλου περιλαμβάνεται μέσα σ’ αυτό το παίγνιο). Ο «φρέσκος» δήμαρχος της Αθήνας Χ. Δούκας που δηλώνει και αυτός ότι επείγεται «να συμβάλει στην ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς» (!) δείχνει να προβάλλεται ως «νέα ηγετική πρόσοψη» χωρίς να γίνεται σαφές επί του παρόντος αν πρόκειται για την εξυπηρέτηση κάποιας μεταβατικής μεταμόρφωσης του χώρου ή για πιό μόνιμη «επένδυση». Γεγονός πάντως είναι ότι η προχθεσινή από κοινού σύγκληση του Πολιτικού Συμβουλίου – ΚΟ του ΠΑΣΟΚ δείχνει να έχει καταστήσει τον Ν. Ανδρουλάκη πρόεδρο υπό προθεσμία. Με τον ίδιο να επιχειρεί να παρατείνει αυτή την προθεσμία και να καρφώνει τους αντιδρώντες υπογραμμίζοντας την δική του «ανεξαρτησία από συμφέροντα και εξωθεσμικά κέντρα» (!).
Στον ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτο πλάνο επιταχύνονται οι σχεδιασμοί Κασσελάκη που βρίσκεται τη στιγμή αυτή στις ΗΠΑ για συνομιλίες με κύκλους της ελληνοαμερικανικής ομογένειας, σε αναζήτηση χρηματοδότησης του Ινστιτούτου «ενάντια στην ακροδεξιά» που πρόσφατα εξήγγειλε. Σε απλά ελληνικά, περνάει το μήνυμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι προσωπικό του μαγαζί, και έχει πάει στην Αμερική «να πάρει γραμμή» και «να βρει λεφτά». Η απομάκρυνση Θ. Θεοχαρόπουλου και Γ. Τσίπρα δείχνει τις διαθέσεις του. Ακόμη σαφέστερη υπήρξε η τοποθέτησή του στον Ν. Χατζηνικολάου ότι αν «τα πράγματα οδηγηθούν στο να προκύψει απαίτηση ενός ευρύτερου φορέα της προοδευτικής παράταξης θα διεκδικήσει την αρχηγία προσφεύγοντας απευθείας στη βάση» ακόμα και απέναντι σε μια υποψηφιότητα του Α. Τσίπρα και ότι δεν τον ενδιαφέρουν καθόλου συνεννοήσεις και διακανονισμοί «από τα πάνω». Τα εκατέρωθεν σήματα για καλλιεργούμενη προσέγγιση Κασσελάκη-Κωνσταντοπούλου επίσης είναι δηλωτικά: Εκείνος εκτιμά τη στάση της το 2015 (!), εκείνη βλέπει με ενδιαφέρον και σημειώνει τις κινήσεις του για μια αυτοκάθαρση του χώρου (!). Κοινός παρονομαστής η προσπάθεια αποστασιοποίησης από την πολιτικά απολύτως απαξιωμένη «πρώτη φορά κυβέρνηση της Αριστεράς» που όμως δεν είναι για τον Κασσελάκη τουλάχιστον απολύτως δυνατό να εξελιχθεί σε ένα ανοιχτό διαζύγιο από τον Α. Τσίπρα. Το κουβάρι των σχέσεων με τον Α. Τσίπρα, των διαφόρων πλευρών της κεντροαριστεράς γεννά τραγελαφικές ρητορικές ακροβασίες ικανές να γελοιοποιήσουν τα όποια εγχειρήματα πριν καν αυτά ξεκινήσουν. Όσο για τις διάφορες φυλές εντός ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να μπούμε σε αχρείαστες λεπτομέρειες, προσπαθούν σε απίθανους συνδυασμούς ζυμώσεων με όχημα τα διάφορα ΠΑΣΟΚ που εκτείνονται οριζόντια σε όλους τους χώρους (ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ΣΥΡΙΖΑ αλλά και κυβέρνηση και βαθύ κράτος ας μην το παραβλέπουμε) να διατηρήσουν κάποιον έλεγχο επί των εξελίξεων τασσόμενα υπέρ της «ενιαιοποίησης της κεντροαριστεράς».
Ο Α. Τσίπρας μέσω Ινστιτούτου αναζητεί ρόλο «ηγέτη της ενιαίας κεντροαριστεράς»
Κάτω από την ίδια φόρμουλα (της επείγουσας ανάγκης «συνένωσης των προοδευτικών δυνάμεων» για να μπορέσουν να σταθούν απέναντι στον Μητσοτάκη) εμφανίζεται να φιλοτεχνεί τον ρόλο του και ο Α. Τσίπρας. Με όχημα το πρόσφατο Συνέδριο του Ινστιτούτου του με θέμα: «Ειρήνη και βιώσιμη ανάπτυξη» λέχθηκαν πολλά και επιδείχθηκαν με το πιο εμφατικό τρόπο τα σχετικά διαπιστευτήρια προς τους ξένους πάτρωνες. Για να ξεκινήσουμε απ’ το τέλος, ο ίδιος εμφανίστηκε «υπερκομματικός» προτρέποντας τις δυνάμεις της κεντροαριστεράς να ενωθούν εγκαίρως. Στις προς ένωση συνιστώσες συμπεριέλαβε και τη «Νέα Αριστερά» που υπερεκπροσωπήθηκε στο Συνέδριο και είναι πρόθυμη, πολύ χρήσιμη και παλαιόθεν έμπειρη σε ρόλους δωρητή οργάνων και εκφωνητή θέσεων με μεγάλο πολιτικό κόστος που δεν πρέπει να επωμιστούν άλλοι – ιδιαίτερα περί τα εθνικά, το μεταναστευτικό και τα δικαιωματικά όπου οι διατυπώσεις της είναι απροκάλυπτες υπό τον μανδύα του διεθνισμού (!). Το όλο σχέδιο και ιδιαίτερα η συμπερίληψη της «Νέας Αριστεράς» που έχει δηλωθεί ως «κόκκινο πανί» από πλευράς Κασσελάκη, κινείται ανταγωνιστικά προς αυτόν ενώ υπό συνθήκες αφήνει περιθώρια προσωρινής ενίσχυσης της θέσης Ανδρουλάκη (βλ. τις διαρροές περί συνεννοήσεων για ένωση των κοινοβουλευτικών ομάδων ΠΑΣΟΚ και «Νέας Αριστεράς» προκειμένου να γίνουν αξιωματική αντιπολίτευση).
Για να δώσουμε συνοπτικά το στίγμα του Συνεδρίου αυτού θα μείνουμε στα εξής:
- Εκπροσωπήθηκε όλο το φάσμα του συστημισμού, εγχώριου (μεταξύ αυτών Κ. Σακελλαροπούλου, Π. Παυλόπουλος, Γ. Παπανδρέου, Θ. Ρουσόπουλος, Ν. Κοτζιάς, Ν. Βέττας – ΙΟΒΕ), και ευρωατλαντικού (Τζ. Πάϊατ τώρα ως βοηθός ΥΠΕΞ των ΗΠΑ για την ενέργεια, Φρ. Ολάντ, Μ. Νίμιτς ο οποίος και βραβεύθηκε κ.ά.), .
- Κεντρικό θέμα οι «Πρέσπες» και η προώθηση «του κεκτημένου» τους για τη διευθέτηση ελληνοτουρκικών αλλά και βαλκανικών διαφορών (Κόσσοβο κ.λπ.). Στον Τσίπρα έχει ήδη ανατεθεί σχετικός ρόλος (πρόεδρος του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Δυτικά Βαλκάνια). Ο ΓΑΠ δεν κρύβει ότι επίσης επιζητεί ασμένως σχετικό ρόλο.
- Οι «πράσινες» ενεργειακές αναδιαρθρώσεις. Ο Τζ. Πάϊατ έβαλε όλη την αμερικανική ατζέντα σε επίπεδο προωθούμενων έργων και απαιτήσεων και ονομάτισε τους κρίσιμους εγχώριους συνεργάτες από πλευράς τόσο της παρούσας όσο και της προηγούμενης κυβέρνησης εξαίροντας την χρησιμότητά τους. Δείχνοντας πως ο αμερικανικός παράγοντας βλέπει το εγχώριο πολιτικό σύστημα ως ενιαίο χώρο όπου πρέπει να φιλοτεχνηθούν οι επόμενες «λύσεις» είτε κεντροαριστερές είτε κεντροδεξιές.
- Ο Φρ. Ολάντ εκπροσώπησε την ατζέντα της ευρωπαϊκής ενοποίησης και του ειδικού ρόλου που επιφυλάσσεται σ’ αυτό το πλαίσιο σε μια πειθήνια και υπό έλεγχο κεντροαριστερά. Τα εγχώρια σχέδια ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς κατά περίπτωση άλλοτε επιχειρούν να αντλήσουν το κύρος τους από το γαλλικό πρωτότυπο (και τους προσανατολισμούς του), άλλοτε εμφανίζονται να δελεάζονται από την ιταλική περίπτωση: Δημοκρατικό κόμμα της Ιταλίας με τις αξιόλογες εκλογικές επιδόσεις που σημείωσε με επικεφαλής την Ελ. Σλάιν, μιαν αμερικανικής θητείας (και του απαραίτητου λεσβιακού προσανατολισμού) πολιτική περσόνα. Η ανυποληψία όλου το χώρου της κεντροαριστεράς όπως εκφράστηκε στο πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, κάνει σαθρή τη βάση της όποιας επιχείρησης «ανασυγκρότηση». Τα όσα κυοφορούνται και ο πολιτικός καιροσκοπισμός-κυνισμός που τα συνοδεύει ανακυκλώνουν αυτή την ανυποληψία. Και αυτό δεν μπορεί να αναιρεθεί από έρευνες σαν κι αυτή που έδωσε μεγάλα σχεδόν ομόθυμα ποσοστά στην απαίτηση ενιαίου φορέα των κεντροαριστερών δυνάμεων. Τα τέτοια συμπεράσματα στο πλαίσιο των εντατικών συστημικών χειρισμών που γίνονται, μάλλον επιβεβαιώνουν την λαϊκή ρήση: «κουκιά έφαγαν, κουκιά μολογάνε».
