Το τέλος της αστικής δημοκρατίας δεν επήλθε με την έλευση των σοσιαλιστικών ιδεών, ούτε με την «υπαρκτή» εφαρμογή της, επήλθε ακριβώς με την υποχώρηση αυτών των ιδεών καθώς και την κατάρρευση της «υπαρκτής» εφαρμογής τους.
Διότι, στο κενό που δημιούργησε η παράλυση της ταξικής πάλης, οι καπιταλιστές βρήκαν την ευκαιρία να οδηγήσουν την αστική δημοκρατία στη διολίσθηση προς τον αυταρχισμό και την τυραννίδα, δηλαδή σε μια μετά-μη-δημοκρατία με φεουδαρχικά χαρακτηριστικά.
Αυτό το φαινόμενο το ζήσαμε και το ζούμε στη χώρα μας με τον πιο δραματικό και χυδαίο τρόπο, ιδιαιτέρως μετά 2010, όταν η Ελλάδα από ένα υποτελές κράτος έγινε προτεκτοράτο. Και βεβαιότατα μετά το 2015, όταν με την κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ έγιναν «οι προσπάθειές μας συφοριασμένες σαν των Τρώων».
***
Η Τραγωδία των Τεμπών λοιπόν, σημειολογεί την Τραγωδία της Ελλάδος, αλλά παραλλήλως λειτουργεί και ως οιωνός για μελλοντικές τραγωδίες. Είναι επίσης ένας ακόμα κρίκος στη σειρά ανάλογων καταστροφών, όπως η Μάνδρα και το Μάτι, για να αναφερθώ μόνο στις πιο πρόσφατες.
…………………
Δεκάδες νέα παιδιά από τον ανθό της χώρας αφανίσθηκαν στα Τέμπη. Τι επιφυλάσσει όμως η Ελλάδα στον ανθό της; Απαιδευσία, «δεξιότητες», εργασιακή ζούγκλα, εξαθλίωση, μετανάστευση. Η Ελλάδα αυτοαποδεκατίζεται.
Και τι κατάλαβε το πολιτικό σύστημα από την Τραγωδία; Ότι ο Κώστας Αχιλλέα Καραμανλής μπορεί να είναι πάλι υποψήφιος της Ν.Δ. στις επερχόμενες εκλογές. Ότι η Τραγωδία είναι «ευκαιρία» να επιστρέψει ο Πολάκης στις λίστες του ΣΥΡΙΖΑ. Ότι όλα δηλαδή μπορούν να συνεχίσουν πάνω στις ίδιες ράγες.
Και γιατί να μη συνεχίσουν δηλαδή; Στη χώρα μας (όπως και σε πολλές άλλες) η προπαγάνδα γίνεται αυτοεκπληρούμενη προφητεία. «Ατάραχοι» λοιπόν οι (ανθυπο)ταγοί μας, ταραγμένο το πλήθος. Για λίγο. Ώσπου να επιστρέψει στις ίδιες επιλογές, αυτές που το οδηγούν στις Τραγωδίες και είναι η Τραγωδία του.
Προσέτι, φοβάμαι, ότι το μελό που μας δέρνει λόγω των κωμικοτραγικών επιλογών μας, κάνει τη Γελοιότητα, Χορό της Τραγωδίας. Της Τραγωδίας που χάνεται μέσα στη φλυαρία, τις κραυγές (ζήτω και ανάθεμα) των τρολ, των κομματικών ορδών και πάσης λουμπεναρίας, δεξιάς, «αριστερής» και φασιστικής.
Με δυο λόγια «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι» μεν, αλλά η μπόχα αρέσει και βολεύει τα χιλιάδες μικρά πιράνχας που με την ψήφο τους επιλέγουν τον Μάριο ή τον Σύλλα για να «τους βλάψουν και οι δυο το ίδιο».
…………………
Το τοπίο είναι ζοφερό και πιθανόν αδιέξοδο – να φθάσουμε στο σημείο να ρωτάμε, λόγου χάριν, την τεχνική νοημοσύνη για το νομικό και ηθικό σύστημα με το οποίο θα τη χρησιμοποιούμε.
Το λέω απλά, διότι τα πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους προς έναν τεχνολογικό ολοκληρωτισμό, προς το Κραχ (το Παγκόσμιο Χρέος είναι στο 400% του παγκόσμιου εισοδήματος), προς τον πόλεμο, χωρίς να θέλουμε (και στη συνέχεια να μη μπορούμε) να δούμε ποιοι είναι οι μηχανοδηγοί, ποιοι είναι οι σταθμάρχες και ποιοι οι κλειδούχοι.
Το βέβαιον είναι ότι εμείς είμαστε οι επιβάτες –που όμως αποδέχονται τον ρόλο να είναι του «συρμού», και να πηγαίνουμε όπου μας πάει το τραίνο, αγεληδόν και οπαδηδόν – «μοιραίοι και άβουλοι».
Υ.Γ.: Οι όντως μεγάλες διαδηλώσεις, κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν πείθουν ότι κάτι αρχίζει να αλλάζει. Υπάρχει όντως θλίψη, υπάρχει οργή. Αυτό όμως εύκολα νοθεύεται από την ανακατανομή των οπαδών…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
9•III•2023
