Του Κώστα Γκιώνη
Σε μια βδομάδα θα βρεθούμε μπροστά από τις κάλπες για να διαλέξουμε δημάρχους, περιφερειάρχες, κοινοτικούς, δημοτικούς και περιφερειακούς συμβούλους. Έναν πολύχρωμο θίασο ανθρώπων της διπλανής πόρτας οι οποίοι ένοιωσαν την ανάγκη να μας σώσουν. Κάπου διάβασα ότι οι υποψήφιοι υπερβαίνουν τις 150.000! Τρομακτικό νούμερο. Κάποιοι συνδυασμοί μοιάζουν με αθλητικούς συλλόγους, σ’ έναν μέτρησα 16(!) αθλητές. Απ’ όλα έχει ο μπαξές: τραγουδιστές, παρουσιαστές, ηθοποιούς, αστρολόγους, νυχούδες – ό,τι μπορεί να τσιγκλήσει το μάτι του ψηφοφόρου-πελάτη μπαίνει στη λίστα του επίδοξου δημάρχου.
Αόριστες υποσχέσεις, γενικόλογες μπούρδες, λόγια εντυπωσιασμού, ατάκες εξυπνακίστικες επιπέδου βιντεοκασέτας 1980-90, και επί της ουσίας τίποτα. Όμως οι δημότες βαρέθηκαν τις φανφάρες, τα ταρατατζούμ, τις απευθείας αναθέσεις σε φίλους εργολάβους, τα παραφουσκωμένα δημοτικά τέλη, τα έργα βιτρίνας (εκ των οποίων όλα αποτυχημένα). Μεγάλο παράδειγμα ο Δήμος της Αθήνας με το εμβληματικό έργο ο Μεγάλος… Περίδρομος, με τα τσίγκινα παγκάκια και ζαρντινιέρες όπου το καλοκαίρι, με τον καυτό ήλιο, το μόνο που μπορούσες να κάνεις ήταν να τηγανίσεις αυγά! Μια Πανεπιστημίου εργοτάξιο για 4 χρόνια. Κι αφού έβγαλε τα τσίγκινα τέρατα με τους ξεραμένους φοίνικες, σκέφτηκε: Τι είναι αυτό που ευδοκιμούσε παλιότερα στην ορεινή Πανεπιστημίου; Τα πλατάνια! Τα πρώτα που μπήκαν, κατά έναν ανεξήγητο τρόπο, ξεράθηκαν ήδη.
Δεν χρειάζεται πλέον οι υποψήφιοι να στύψουν τα άδεια κεφάλια τους για να δουν πώς θα διοικήσουν επιτυχημένα τον δήμο ή την περιφέρεια τους. Υπάρχει ένας πολύ απλός τρόπος: αντιγράφεις τον Πελετίδη. Βέβαια υπάρχει ένα μεγάλο ντεζαβαντάζ. Τα έργα τα κάνουν οι υπηρεσίες του δήμου. Τρομακτικό ακούγεται. Ακόμα και τα υλικά είναι από φερτά υλικά που τα επεξεργάζονται. Τα μηχανήματα είναι του δήμου. Με αυτό τον τρόπο κατάφερε να μειώσει μέχρι και στο ήμισυ τα δημοτικά τέλη, και σε αρκετές ευάλωτες κοινωνικές ομάδες να τα μηδενίσει. Την ίδια στιγμή που όλοι οι άλλοι σωτήρες μας διπλασίασαν εν μέσω κρίσης τα δημοτικά τέλη.
Ο Πελετίδης δεν είναι σωτήρας, δεν είναι ο Χαϊλάντερ, ούτε ο Ζορό (ευτυχώς). Απλά κάνει αυτό για το οποίο ψηφίστηκε και πληρώνεται να κάνει. Τη δουλειά του. Το αυτονόητο δηλαδή! Ίσως εδώ είναι και η ουσία του θέματος. Εδώ πρέπει να επικεντρωθούμε. Στον επαναπροσδιορισμό του αυτονόητου. Το αυτονόητο για το καλό της κοινωνίας και όχι το αυτονόητο για την τσέπη του εκλεγμένου και των φίλων του εργολάβων. Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι ο κακός πολιτικός, αλλά ο κακός-ανενημέρωτος πολίτης. Εκατοντάδες τα παραδείγματα αυτοδιοικητικών στο όριο του γελοίου, που εκλέγονται και ξαναεκλέγονται χωρίς να κάνουν τίποτα, μόνο και μόνο επειδή κάνουν ρουσφέτια, ή είναι γόνοι που κάνουν το «αγροτικό» τους, ή ανήκουν σε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους.
Η αυτοδιοίκηση, αν δεν έχει αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά, δεν μπορεί να λογίζεται ως αυτοδιοίκηση.
