Οι αστικές καπιταλιστικές κατ’ επίφασιν δημοκρατίες ολοκληρώνουν πλέον το πέρασμα σε καθεστώς απροσχημάτιστης ολιγαρχίας με χαρακτηριστικά τυραννίας.
Οι έτσι κι αλλιώς λυμφατικές δημοκρατίες επί της εποχής της Παγκοσμιοποίησης, απεκδύονται πλέον ακόμα και το τελετουργικό μιας όποιας δημοκρατίας και ταυτοχρόνως εισέρχονται με ταχύτητα στον θεσμοποιημένο αυταρχισμό.
Χώρες με επίσης άγρια καπιταλιστικά χαρακτηριστικά, όπως η Ρωσία και η Κίνα, προχωρούν στη σκλήρυνση των χαρακτηριστικών τους, χωρίς πλέον να αισθάνονται την ανάγκη απολογίας για το δημοκρατικό τους έλλειμμα.
………………..
Με έναν λόγο, «δημοκρατίες» δυτικού τύπου και λοιπές καπιταλιστικές χώρες όλων των τύπων συγκλίνουν στο πέρασμά τους στην μετα-παγκοσμιοποίηση, σε μοντέλα διακυβέρνησης που έχοντας μεν διαφορετικές αφετηρίες αποκτούν κοινά χαρακτηριστικά.
Αυτό φέρνει τους λαούς, τα έθνη και τις κοινωνίες μπροστά σε μια καινοφανή πραγματικότητα όπου τα κράτη (σε όποια μπλοκ και να κινούνται) κινούνται μονομπλόκ εναντίον τους.
Ούτε ιδεολογικές αναφορές που να σχετίζονται με κράτη έχουν πλέον οι λαοί, ούτε πολιτειακές μορφές που να μπορούν να επηρεάσουν, ενώ ταυτοχρόνως είναι όλο και πιο αποξενωμένοι από την πολιτική – όλο και πιο υποτυπώδης με τη σειρά της κι αυτή.
……………….
Είναι μάλλον η πιο άγρια ταξική κατάσταση στην Ιστορία της ανθρωπότητος. Με την πιο ασθενή (ταξική) πολιτική να προσπαθεί να την αντιμετωπίσει. Αφοπλισμένη ιδεολογικά, αμήχανη και προσκυνημένη.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι όλο αυτό θα μπορούσε να είναι μια πρόκληση αναγέννησης και ανασύνταξης – διότι, κάπως οι άνθρωποι θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τα βάσανά τους.
Έχω την εντύπωση (διότι για εντυπώσεις μιλάμε) ότι η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει ένα στοίχημα με τον χρόνο. Αν η κοινωνική αδράνεια δώσει την ευκαιρία στις τρέχουσες εξουσίες να ολοκληρώσουν με τη βοήθεια της τεχνολογίας τη νέα κυβερνητική, τότε οι λαοί δεν θα περιέλθουν σε μακρά υποδούλωση διότι το μέλλον του πλανήτη θα είναι, για τον άνθρωπο, βραχύ.
Με έναν λόγο, παίζουμε με τον χρόνο. Αν παγιωθεί αυτή η τυραννία δεν θα υπάρχει χρόνος να ανατραπεί, διότι και το δικό της παίγνιο με τον χρόνο είναι βραχύ – ώσπου να οδηγήσει τα πάντα στην καταστροφή.
Αυτοί που ελέγχουν τον πλανήτη, τον εξαντλούν. Και ο ανταγωνισμός τους, ποιος θα τον εξαντλήσει περισσότερο και προς όφελός τους, οδηγεί ή στην καταστροφή του πλανήτη ή στην αλληλοκαταστροφή των δυνάμεων καταστροφής.
Σε αυτήν τη διαδικασία οι άνθρωποι, οι πολίτες, οι κοινωνίες, οι λαοί, τα έθνη, είναι τα βατράχια στον βάλτο.
Την ίδια ώρα σε κάθε νοικοκυριό, σε κάθε εργοστάσιο, πόλη και χωριό, σε κάθε νοσοκομείο, σχολείο και στρατόπεδο, ο ελέφαντας στο δωμάτιο είναι οι εξουσίες που καταστρέφουν το νοικοκυριό, το εργοστάσιο, την πόλη, το χωριό, το νοσοκομείο, το σχολείο και το στρατόπεδο.
Τι γίνεται λοιπόν; ξεπέσαμε από τις νομοτέλειες στα κισμέτ;
Δεν ξέρω, κι αν κάποιοι ξέρουν, θα τους φάνε οι οπαδοί των ιδίων εαυτών αφεντικών ή οι ίδιοι τους οι σύντροφοι.
……………….
Διότι, ανοχύρωτοι καθώς ξεμείναμε ή για να το πω καλύτερα με ανοχύρωτη την ηθική μας, δύσκολα σε αυτό το παιχνίδι με τον χρόνο που έχει απομείνει για την ανθρωπότητα, θα μπορέσουμε να αντιστρέψουμε τη ροπή
και κατά την ταχύτητά της και κατά το βάρος της – τη ροπή προς τα αποτελέσματα της Εντροπίας…
Υ.Γ.: Αν η Επανάσταση περιείχε (τότε) και το Έψιλον της Ελευθερίας…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
17•III•2022
