Οι δηλώσεις παραγόντων της «διεθνούς κοινότητας» δείχνουν ότι όλες οι πλευρές παραμένουν στη γραμμή «να τελειώνουμε» και μέσα στο 2016
Του Γιώργου Τζαφέρη
Η συνεχιζόμενη κινητικότητα και πίεση της «διεθνούς κοινότητας» να τελειώνουμε γρήγορα με το κυπριακό ζήτημα, σε μια εύθραυστη περιοχή με τεράστια ανοιχτά γεωπολιτικά θέματα, καταγράφεται ολοένα και πιο πυκνά. Σε λίγες μόνο μέρες είχαμε αρκετά τέτοια σημάδια. Την δήλωση του προέδρου της Κομισιόν Ζ.Κ. Γιούνκερ «αυτή είναι η στιγμή επίλυσης του Κυπριακού», τον χαρακτηρισμό «διπλωματική νίκη» που ανέφερε σε ραδιόφωνο των ΗΠΑ ο γ.γ. του ΟΗΕ Μπάν Κι Μούν, ενώ ενθαρρυντικές δηλώσεις για σύντομη λύση έκανε στο Κοινοβούλιο του ο Βρετανός ΥΠΕΞ Μ. Τζόνσον. Είχαμε επίσης την επίσκεψη στη Λευκωσία της αρμόδιας για Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις ΥΦ.ΕΞ των ΗΠΑ Β. Νούλαντ και τη συνάντησή της με τις δύο πλευρές και φυσικά την πιθανολογούμενη επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα στα μέσα Νοέμβρη, με ατζέντα που θα περιλαμβάνει εκτός των άλλων και το Κυπριακό.
Η εντατικοποίηση που ξεκίνησε πριν από το καλοκαίρι, με την επικοινωνιακή διαμόρφωση ενός υπεραισιόδοξου κλίματος, δεν έχει φέρει μέχρι τώρα τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Όλες όμως οι πλευρές παραμένουν προσανατολισμένες σταθερά στη γραμμή ότι πιθανά και μέσα στο 2016 θα υπάρξει λύση, αποδεχόμενες αυτή την πίεση και την ανάγκη «να τελειώνουμε».
Ο πρόεδρος της Κύπρου Ν. Αναστασιάδης σε συνάντηση του με τον Ιρλανδό πρωθυπουργό μίλησε για ένα «μοντέλο συνεργασίας και συνύπαρξης παγκοσμίως». Ίσως κάτι παραπάνω να γνωρίζει αφού είναι στους βασικούς διαπραγματευτές. Αλλά αν εννοεί όσα ήρθαν στην επιφάνεια περί κλήρωσης, σε περίπτωση ισοψηφίας των δύο πλευρών για κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις, τότε ναι, θα είναι ένα νέο μοντέλο παγκόσμιας πρωτοτυπίας προτεκτοράτου που θα ξεπερνά σε σύλληψη ακόμη και αυτό της Βοσνίας.
Ο εκπρόσωπος των τουρκοκυπρίων Μ. Ακιντζί, αυτός που όπως έχουμε σημειώσει πολλές φορές έγινε δεκτός με μεγάλες ελπίδες ακόμη και από μεγάλο τμήμα της αριστεράς, συνεχίζει στην γραμμή της ταύτισης του με την πολιτική Ερντογάν, ιδιαίτερα μετά το πραξικόπημα. «Τι είναι και τι δεν είναι εφικτό ας το λογαριάσει και η ε/κ πλευρά. Ας επιδείξουν και αυτοί την καλή πρόθεση και θετικότητα που εμείς δείχνουμε. Τότε δεν θα υπάρξει τίποτε που δεν θα μπορέσουμε να συμφωνήσουμε» δήλωσε κατά τη συνάντησή του με τον Τούρκο υπουργό Μεταφορών, Ναυτιλίας και Επικοινωνίας, Αχμέτ Αρσλάν.
Αναφερόμενος στα θέματα ενέργειας επανέλαβε ότι ο πιο λογικός και επικερδής τρόπος μεταφοράς του φυσικού αερίου από την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου στην Ευρώπη είναι μέσω της Τουρκίας, προσθέτοντας ότι «από αυτή την άποψη έχει αρχίσει μια διαδικασία με το Ισραήλ. Σε αυτή τη διαδικασία μπορεί δεθεί και η Κύπρος και μπορούν να παραχθούν πολύ πιο εποικοδομητικά αποτελέσματα».
Την ίδια άποψη επικύρωσε και ο αναλυτής της δεξαμενής σκέψης Eurasia Group, Τζέιμς Σόγιερ «Υπάρχει πιθανότητα για μεγαλύτερη περιφερειακή συνεργασία και την τελική διαμόρφωση ενός διαδρόμου φυσικού αερίου από το Ισραήλ μέσω της Κύπρου και στη συνέχεια μέσω της Τουρκίας. Αυτή είναι πιθανώς η βιωσιμότερη οδός μακροπρόθεσμα, αν συμβεί η επανένωση. Κι αυτή είναι επίσης σύμφωνη με τα αμερικανικά συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο».
Και ο αυτοαποκαλούμενος ΥΠΕΞ του ψευδοκράτους Ταχσίν Ερτουγρούλογλου, έρχεται να συμπληρώσει «δεν πιστεύω ότι οι διαπραγματεύσεις που συνεχίζονται για 50 χρόνια είναι ικανές να παράξουν μία αμοιβαία αποδεκτή δίκαιη και διαρκή διευθέτηση. Δεν υπάρχει περίπτωση η Τουρκία να αφήσει τους Τουρκοκυπρίους στο έλεος των Ελληνοκυπρίων. Δεν υπάρχει περίπτωση η Τουρκία να επιτρέψει η Κύπρος να μετατραπεί σε ελληνικό νησί. Δεν υπάρχει περίπτωση, όσα κι αν είναι τα προβλήματα στο πιάτο της Τουρκίας, η Κύπρος είναι το υπ’ αριθμόν ένα»
Κι ενώ οι διεθνείς παράγοντες παρελαύνουν με δηλώσεις και επισκέψεις στην Κύπρο, κι ενώ όντως υπάρχει εντατικοποίηση εργασιών με καθημερινές συναντήσεις επιτροπών, εμπειρογνωμόνων και πολιτικής ηγεσίας στο νησί, απ’ αυτές δεν βγαίνει κάτι που να τεκμηριώνει αυτό το υπεραισιόδοξο κλίμα. Οι εξελίξεις δεν αφήνουν αμφιβολία πως δεν πρόκειται για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του προβλήματος, που στην καρδιά του έχει την κατοχή ενός μέρους της Κύπρου από την Τουρκία, αλλά για ένα νέο σχέδιο Ανάν, μια συνομοσπονδία, μακριά από μια ενιαία δημοκρατική Κύπρο όπου ο λαός της θα αποφασίζει χωρίς «εγγυήτριες» δυνάμεις κατοχικούς στρατούς και άλλες παρεμβάσεις.
