Καθώς έψαχνα την κατάληψη της Johnson City στο Τενεσί, το γεμάτο αιχμές περίγραμμα από τις πικέτες και τα πλακάτ τράβηξε το βλέμμα μου, και ύστερα οι φιγούρες των ανθρώπων κάτω από τα πλακάτ.
Αλλά δεν έμοιαζε ακριβώς με παγκόσμια επανάσταση, απλώς ένα πλήθος ανθρώπων συγκεντρωμένων με τάξη σε ένα πάρκινγκ. Αλλά ένα συγκεντρωμένο πλήθος σε μια πόλη που όλοι περνούν ή προσπερνούν οδηγώντας, είναι από μόνο του μια είδηση. Είδα μερικές αμερικάνικες σημαίες και μια επιγραφή που έλεγε «Ο Θεός μισεί τις τράπεζες» και σκέφτηκα πως αυτό ήταν εκείνο που αναζητούσα. Από την απέναντι μεριά του δρόμου άκουσα κάποιον που έλεγε λίγα λόγια κάθε φορά, τα οποία το πλήθος επαναλάμβανε πιστά και ρυθμικά σαν σε γαμήλια τελετή ή σε ορκωμοσία «Από αυτή τη μέρα και μετά…», και πάλι δεν ήμουνα σίγουρη αν είμαι στο σωστό μέρος. Όπως κατάλαβα μετά, ήταν το «ανθρώπινο μικρόφωνο» που επινοήθηκε στη Νέα Υόρκη για να αντιμετωπίσει την απαγόρευση χρήσης ενισχυτών και μεγαφώνων. Εδώ στο Τενεσί ακούγεται σαν οι άνθρωποι να δίνουν όρκους. Επαναλαμβάνουν σαν ένας άνθρωπος: άντρες με σακάκια του πανεπιστημίου UMW (University of Mary Washington), αγρότες με τα καλά τους, κολεγιόπαιδες, συνταξιούχοι δάσκαλοι, νεαρά ζευγάρια που σπρώχνουν καροτσάκια, ένας ξεναγός της άγριας φύσης ντυμένος με κιλτ, ένας άστεγος κρατώντας μια επιγραφή στα λατινικά. Έμπαινα στο πειρασμό να ρωτήσω κάποιον, όποιον να ’ναι, τι τρέχει. Γιατί σίγουρα κάτι συνέβαινε.
Εδώ είναι η περιοχή των Απαλλαχίων, πατρίδα του δασωμένου Cumberland και του Wilwood Flower, του NASCAR (αγώνες αυτοκινήτων: National Association for Stock Car Auto Racing), της ανεργίας στο 18% και… ο Θεός να σ’ έχει καλά. Είναι ο τόπος που οι βουνοκορφές ισοπεδώνονται, στον οποίο οι εταιρείες εξόρυξης άνθρακα αποκομίζουν κέρδη ξεσκίζοντας τα σπλάχνα της γης, αφήνοντας τους αποσβολωμένους και ξεριζωμένους ζωντανούς να σκέφτονται να πιουν δηλητήριο, με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Είναι ο τόπος του ξεσηκωμού στο βουνό Μπλαιρ, όταν κακοπληρωμένοι εργάτες ξεσηκώθηκαν κατά των κεφαλαιοκρατών, σε μια εξέγερση που όμοιά της δεν έχει δει αυτή η χώρα. Αυτά συνέβησαν το 1921, αλλά, όπως πολλοί μπορούν να βεβαιώσουν, οι καπιταλιστές δεν είναι ακόμα και σήμερα ιδιαίτερα δημοφιλείς εδώ. Πρόσφατα, μια «ψύχραιμη» ανάλυση της Γουόλ Στριτ μας κατέταξε ως την πέμπτη φτωχότερη περιοχή στην χώρα. Σε αυτό το πλαίσιο, το ανθρώπινο μικρόφωνο έμοιαζε μάλλον σαν χριστιανική συγκέντρωση κάτω από μια τέντα. Χρειάστηκε ο διπλάσιος χρόνος για να πούμε οτιδήποτε, αλλά πετύχαμε την πλήρη συμμετοχή: αν το καλοσκεφτείς, αυτή είναι η τυπική συμπεριφορά ανθρώπων του Νότου.
Τελικά, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε κατά μήκος της οδού Στέιτ οφ Φράνκλιν και, καθώς απλωθήκαμε ανάμεσα στα σταματημένα αυτοκίνητα, ο κόσμος με τα φορτηγάκια και τα στέισον βάγκον μάς χαιρετούσε κορνάροντας και ζητωκραυγάζοντας· προσπαθούσαν να διαβάσουν τα πλακάτ μας, χωρίς να λένε «Πήγαινε βρες καμιά δουλειά» ή «Άντε κουρέψου». Οι συνηθισμένες αντιρρήσεις ακούγονται πια γελοίες. Κάθε σύστημα στον πλανήτη Γη έχει τα όριά του.
Δεν έχουμε ξαναβρεθεί εδώ, ακριβώς σε αυτό το σημείο, εσείς και εγώ μαζί, σε όλους αυτούς τους υπέροχους και συνάμα κακοτράχαλους τόπους, με τη λήξη της προθεσμίας να πλησιάζει, χωρίς να υπάρχει καιρός για παιχνιδάκια, ούτε για ήρεμους περιπάτους γύρω από τον τρομερό κολοσσό, τον λεγόμενο αμερικάνικο δρόμο: τον δρόμο που καθαγιάζει τα επιχειρηματικά κέρδη και συντρίβει την αλληλεγγύη των ανθρώπων. Υπάρχει ένας άλλος αμερικάνικος δρόμος. Αυτός είναι ο σωστός τόπος, τον βρήκαμε. Στην οδό Στέιτ οφ Φράνκλιν φωνάζαμε μέχρι που έκλεισε η φωνή μας: Είμαστε το 99%. Γιατί έτσι είναι. Εμείς είμαστε.
Εδώ είναι η περιοχή των Απαλλαχίων, πατρίδα του δασωμένου Cumberland και του Wilwood Flower, του NASCAR (αγώνες αυτοκινήτων: National Association for Stock Car Auto Racing), της ανεργίας στο 18% και… ο Θεός να σ’ έχει καλά. Είναι ο τόπος που οι βουνοκορφές ισοπεδώνονται, στον οποίο οι εταιρείες εξόρυξης άνθρακα αποκομίζουν κέρδη ξεσκίζοντας τα σπλάχνα της γης, αφήνοντας τους αποσβολωμένους και ξεριζωμένους ζωντανούς να σκέφτονται να πιουν δηλητήριο, με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Είναι ο τόπος του ξεσηκωμού στο βουνό Μπλαιρ, όταν κακοπληρωμένοι εργάτες ξεσηκώθηκαν κατά των κεφαλαιοκρατών, σε μια εξέγερση που όμοιά της δεν έχει δει αυτή η χώρα. Αυτά συνέβησαν το 1921, αλλά, όπως πολλοί μπορούν να βεβαιώσουν, οι καπιταλιστές δεν είναι ακόμα και σήμερα ιδιαίτερα δημοφιλείς εδώ. Πρόσφατα, μια «ψύχραιμη» ανάλυση της Γουόλ Στριτ μας κατέταξε ως την πέμπτη φτωχότερη περιοχή στην χώρα. Σε αυτό το πλαίσιο, το ανθρώπινο μικρόφωνο έμοιαζε μάλλον σαν χριστιανική συγκέντρωση κάτω από μια τέντα. Χρειάστηκε ο διπλάσιος χρόνος για να πούμε οτιδήποτε, αλλά πετύχαμε την πλήρη συμμετοχή: αν το καλοσκεφτείς, αυτή είναι η τυπική συμπεριφορά ανθρώπων του Νότου.
Τελικά, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε κατά μήκος της οδού Στέιτ οφ Φράνκλιν και, καθώς απλωθήκαμε ανάμεσα στα σταματημένα αυτοκίνητα, ο κόσμος με τα φορτηγάκια και τα στέισον βάγκον μάς χαιρετούσε κορνάροντας και ζητωκραυγάζοντας· προσπαθούσαν να διαβάσουν τα πλακάτ μας, χωρίς να λένε «Πήγαινε βρες καμιά δουλειά» ή «Άντε κουρέψου». Οι συνηθισμένες αντιρρήσεις ακούγονται πια γελοίες. Κάθε σύστημα στον πλανήτη Γη έχει τα όριά του.
Δεν έχουμε ξαναβρεθεί εδώ, ακριβώς σε αυτό το σημείο, εσείς και εγώ μαζί, σε όλους αυτούς τους υπέροχους και συνάμα κακοτράχαλους τόπους, με τη λήξη της προθεσμίας να πλησιάζει, χωρίς να υπάρχει καιρός για παιχνιδάκια, ούτε για ήρεμους περιπάτους γύρω από τον τρομερό κολοσσό, τον λεγόμενο αμερικάνικο δρόμο: τον δρόμο που καθαγιάζει τα επιχειρηματικά κέρδη και συντρίβει την αλληλεγγύη των ανθρώπων. Υπάρχει ένας άλλος αμερικάνικος δρόμος. Αυτός είναι ο σωστός τόπος, τον βρήκαμε. Στην οδό Στέιτ οφ Φράνκλιν φωνάζαμε μέχρι που έκλεισε η φωνή μας: Είμαστε το 99%. Γιατί έτσι είναι. Εμείς είμαστε.
της BARBARA KINGSOLVER
Σχόλια
