Με μωβ γραβάτα -σκούρα, χρώματος πεθαμενατζί ή πιο ανοιχτόχρωμη, απόχρωσης νεκρουλί- εμφανίζεται καθημερινά ο Γεώργιος Μεγαρομάξιμος ο Βραχύς, ενημερώνοντάς μας με αποφασιστικότητα για τις «μεγάλες αλλαγές» που συντελούνται στη χώρα. Ο συμβολισμός πεντακάθαρος: η μνημονιοκρατούμενη πατρίς και ο μνημοσυνοκρατούμενος λαός της θα πρέπει να αντιληφθούν έγκαιρα την αναγκαιότητα της οικειοθελούς καταβύθισης, σε μια αίσθηση διαρκούς και αναγκαίου πένθους. Διότι αυτός είναι, κατά τους κυβερνώντες, ο μοναδικός επιτρεπόμενος τρόπος ψυχοδιανοητικής αφομοίωσης των αλλεπάλληλων βιασμών της τσέπης και του πεπτικού συστήματος και διά μέσου αυτών της ίδιας της συνείδησης και της αξιοπρέπειάς των πολλών.
Η αίσθηση του πένθους παραλύει, συνήθως, τον άτυχο που τη βιώνει. Εξαιτίας ενός πένθους, ευρύτερου αυτή τη φορά, μια και αγγίζει την πληβεία ή πληβειοποιούμενη πλειονότητα του πληθυσμού της χώρας, ενημερωνόμαστε, εσχάτως, πως οι επισκέψεις σε ψυχοθεραπευτές, η χρήση αντικαταθλιπτικών σκευασμάτων και οι αυτοκτονίες λόγω οικονομικής -και κατ’ επέκταση υπαρξιακής- απόγνωσης αυξάνονται ραγδαία.
Ένεκα τούτων, εντοπίζουμε γύρω μας όλο και περισσότερα άδεια πρόσωπα, σημαδεμένα από την επίγνωση της αβάσταχτης απώλειας, της πρωτοφανούς εξαπάτησης, της κρημνιαίας απελπισίας. Εξηγήσιμα όλα αυτά και απολύτως επιθυμητά από το αλαζονικό καραβάνι των μωβάτων γραβατοκένταυρων. Διότι, οποιαδήποτε διαφορετική πρόσληψη τής δήθεν έκτακτης και, στην πραγματικότητα, ακατάπαυστα οριστικοποιούμενης μαύρης πραγματικότητας των καιρών, θα οδηγούσε αναπόφευκτα από το πένθος στην οργή και από την απόγνωση στην επιθυμία της αντίστασης: συναισθήματα που, μέχρι στιγμής, εκφράστηκαν ποικιλοτρόπως σε διαδηλώσεις και «κυνηγήματα» νυν και πρώην υπουργών, χωρίς ωστόσο να βρουν ακόμα έναν ενιαίο, συγκροτημένο βηματισμό, αυτονομημένο από υποκειμενισμούς και μικροαλαζονίες, αναντίστοιχες στις ιστορικές ανάγκες των καιρών. Χωρίς να καταφέρει, δηλαδή, ακόμη να επενδύσει χειραφετημένα στην ίδια τη «δυνάμει» δυναμική (ας μου συγχωρεθεί το φραστικό «πολυδύναμο» της διατύπωσης) της Αριστεράς και των εργαζομένων: τη μόνη στην οποία ο Μέγας Εξορκιστής πρωθυπουργός αναγκάστηκε να αναφερθεί έντρομος: «Θα μας πάρουν με τις πέτρες!», αναφώνησε προ μηνών, δείχνοντας, για μια και μόνη φορά στην παντελώς στερούμενη σύνθετων προβληματισμών ζωή του, πως μάλλον ψυχανεμίζεται κάπου- κάπου τα μελλούμενα· και τα τρέμει.
Τα πρωτοβρόχια έσκασαν, αυτή τη φορά, Ιούνιο μήνα, προετοιμάζοντας για ένα μάλλον ξηρό φθινόπωρο. Ας το υγράνουμε με τον τρόπο μας, δικαιώνοντας την απαισιόδοξη πρόβλεψη του Γιωργάκη, χωρίς το παραμικρό έλεος για τις μωβ γραβάτες και τα κοράκια που τις ανέδειξαν σε μακάβρια μόδα της εποχής. Αλλιώς, την κάναμε από κούπες.
Ένεκα τούτων, εντοπίζουμε γύρω μας όλο και περισσότερα άδεια πρόσωπα, σημαδεμένα από την επίγνωση της αβάσταχτης απώλειας, της πρωτοφανούς εξαπάτησης, της κρημνιαίας απελπισίας. Εξηγήσιμα όλα αυτά και απολύτως επιθυμητά από το αλαζονικό καραβάνι των μωβάτων γραβατοκένταυρων. Διότι, οποιαδήποτε διαφορετική πρόσληψη τής δήθεν έκτακτης και, στην πραγματικότητα, ακατάπαυστα οριστικοποιούμενης μαύρης πραγματικότητας των καιρών, θα οδηγούσε αναπόφευκτα από το πένθος στην οργή και από την απόγνωση στην επιθυμία της αντίστασης: συναισθήματα που, μέχρι στιγμής, εκφράστηκαν ποικιλοτρόπως σε διαδηλώσεις και «κυνηγήματα» νυν και πρώην υπουργών, χωρίς ωστόσο να βρουν ακόμα έναν ενιαίο, συγκροτημένο βηματισμό, αυτονομημένο από υποκειμενισμούς και μικροαλαζονίες, αναντίστοιχες στις ιστορικές ανάγκες των καιρών. Χωρίς να καταφέρει, δηλαδή, ακόμη να επενδύσει χειραφετημένα στην ίδια τη «δυνάμει» δυναμική (ας μου συγχωρεθεί το φραστικό «πολυδύναμο» της διατύπωσης) της Αριστεράς και των εργαζομένων: τη μόνη στην οποία ο Μέγας Εξορκιστής πρωθυπουργός αναγκάστηκε να αναφερθεί έντρομος: «Θα μας πάρουν με τις πέτρες!», αναφώνησε προ μηνών, δείχνοντας, για μια και μόνη φορά στην παντελώς στερούμενη σύνθετων προβληματισμών ζωή του, πως μάλλον ψυχανεμίζεται κάπου- κάπου τα μελλούμενα· και τα τρέμει.
Τα πρωτοβρόχια έσκασαν, αυτή τη φορά, Ιούνιο μήνα, προετοιμάζοντας για ένα μάλλον ξηρό φθινόπωρο. Ας το υγράνουμε με τον τρόπο μας, δικαιώνοντας την απαισιόδοξη πρόβλεψη του Γιωργάκη, χωρίς το παραμικρό έλεος για τις μωβ γραβάτες και τα κοράκια που τις ανέδειξαν σε μακάβρια μόδα της εποχής. Αλλιώς, την κάναμε από κούπες.
Ν. Κουνενής
[email protected]
Σχόλια
