Αναρωτιέμαι εάν έχω προταθεί για το βιβλίο Γκίνες… Με 400 άρθρα στο Δρόμο της Αριστεράς, μέσα σε τρία χρόνια, δεν θα έπρεπε;
Κι αν προσθέσω άλλα 50 στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, το 2009-2010, είμαστε στα 450! Συνολικά, χωρίς τα σκόρπια άρθρα εδώ κι εκεί, κάπου 500.000 λέξεις! Μια πολύ μεγάλη παραγωγή, αλλά ένας πλούτος αντιστρόφως ανάλογος με τα οικονομικά μου! Πράγμα που σημαίνει ότι όσο μειώνονται τα ευρώ μου τόσο αυξάνονται οι λέξεις μου ή το αντίστροφο! Τελικά, είναι φανερό ότι δεν κατάφερα να βρω τη χρυσή τομή μεταξύ ευρώ και λέξεων. Και με ζορίζει αυτή η κατάσταση, αλλά δεν μετανιώνω. Αφού το μυαλό εξακολουθεί να δουλεύει, είμαι καλά, που θα έλεγε και η θεία Κίτσα, η σοφή Καππαδόκισσα που, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, βρέθηκε, ακούσια, από την ωραία και αρχοντική Σινασό σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Καλλιθέα. Τα έχει αυτά η μοίρα των ανθρώπων.
Αλλά η παραγωγή μου οφείλεται και στο έδαφος που σπέρνονται οι ιδέες. Και στους ανθρώπους που το καλλιεργούν. Στην προκειμένη περίπτωση, ήταν ο Ρούντι Ρινάλντι που έκανε την πρόταση να μπω στη συντακτική επιτροπή της υπό έκδοσιν εφημερίδας, άτιτλης ακόμα, που θα αντικαθιστούσε την «Αριστερά», την κομματική εφημερίδα της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας. Είχα μόλις γνωρίσει τον Ρούντι και την ΚΟΕ, σε ένα αλησμόνητο ταξίδι στο Νεπάλ, που κι αυτό είχε προκύψει αναπάντεχα όταν τηλεφώνησα στον Ρούντι για να έρθει στην εκπομπή μου, Στο Κόκκινο, για μια ραδιοφωνική συνομιλία. Εκείνος μου ανακοίνωσε ότι δεν μπορεί γιατί σε τρεις μέρες φεύγει για το Νεπάλ με μια μεγάλη ομάδα της ΚΟΕ, με σκοπό τη γνωριμία με τους κομμουνιστές της ασιατικής χώρας που, μετά από δέκα χρόνια ένοπλου αγώνα, συμμετείχαν στις εκλογές και αναδείχτηκαν πρώτο κόμμα διεκδικώντας κοινοβουλευτικά την εξουσία. Αυθόρμητα και χωρίς να το πολυσκεφτώ, ρώτησα αν μπορώ να πάω μαζί τους, κι έτσι, στο πιτς φυτίλι, με ένα πελώριο αεροπλάνο γεμάτο Νεπαλέζους εργάτες που δουλεύουν στην έρημο χτίζοντας κάτω από άθλιες συνθήκες παλάτια, ξενοδοχεία και καζίνο για τους εμίρηδες του Μπαχρέιν και του Άμπου Ντάμπι, προσγειωθήκαμε στους πρόποδες των Ιμαλαΐων, στο Κατμαντού.
Μ’ αυτό τον τρόπο αναπτύχθηκε μία σχέση εποικοδομητική που κατέληξε στο Δρόμο, με αξιόλογους συντρόφους που -στην πλειοψηφία τους- μόνο ακουστά τούς είχα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι βγήκε, σε εθελοντική βάση, μία εφημερίδα αριστερή, ανοιχτή, και, μέχρι τώρα, παρ’ όλες τις εσωτερικές και εξωτερικές αντιξοότητες, βιώσιμη. Προσωπικά, χαίρομαι για τους καινούργιους φίλους που έκανα στην εφημερίδα και ευχαριστώ ιδιαιτέρως τον Ευτύχη Μπιτσάκη και τον Δημήτρη Σεβαστάκη που στήριξαν από την αρχή το εγχείρημα. Ευγνωμοσύνη χρωστάω στον Δημήτρη Αρβανίτη που από τότε που σχεδίασε το «ντέφι» (1982) μάς προστατεύει από την κακή αισθητική που μαστίζει πολλά αριστερά έντυπα, και τον Πέτρο Ζερβό που με τα εξαίρετα σκίτσα του, κάθε βδομάδα, κάνει το μικρό μου περίπτερο να μοιάζει με τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας!
Στέλιος Ελληνιάδης
