Της Έλενας Πατρικίου. Στις 5 Μαρτίου του 1943 έγινε στην κατεχόμενη Αθήνα η μεγαλύτερη στην ως τότε ευρωπαϊκή ιστορία απεργία δημοσίων υπαλλήλων, οργανωμένη από το ΕΑΜ, κατά της πολιτικής επιστράτευσης που απεργαζόταν η δοσίλογη κυβέρνηση Λογοθετόπουλου. Το πρωί εκείνης της μέρας, καταλαβαίνοντας πως η Εκκλησία δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχη, ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός δήλωσε στον Γερμανό επιτετραμμένο Άλτεμπουργκ πως, αν δεν γίνει επίσημη διάψευση για την πολιτική επιστράτευση, «οι καμπάνες όλες της χώρας θα ηχήσουν πένθιμα». Σήμερα μία τέτοια εκκωφαντική απειλή δεν θα είχε ουδέν πολιτικό βάρος, διότι απλούστατα, με τη νέα νομοθετική ρύθμιση περί αντιμετώπισης του «περιβαλλοντικού θορύβου», που έρχεται να καλύψει ένα νομοθετικό κενό για το οποίο είχε εγκαίρως κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου ο Συνήγορος του Πολίτη, οι άσκοπες (ή και σκόπιμες) κωδωνοκρουσίες τίθενται εκτός νόμου.
Η Μητρόπολη Ύδρας προσαρμόστηκε ήδη στο πνεύμα του νόμου πριν καν αυτό μετουσιωθεί σε γράμμα κι έτσι, για πρώτη φορά από τότε που το καμπαναριό της απέκτησε ρολόι, κάτοικοι και παρεπιδημούντες προστρέχουν στους καρπούς των χεριών τους για να μάθουν την ώρα που μέχρι πρόσφατα τους υπενθύμιζαν τα χτυπήματα της καμπάνας με ακρίβεια ημιώρου.
Το φιλάνθρωπο σχέδιο του υπουργείου Περιβάλλοντος που θα μας σώσει από τις άκρως νοσογόνες συνέπειες της ηχορρύπανσης προτείνει ως καινοτόμο επιτρεπόμενο όριο τα 70 ντεσιμπέλ κατά την ημέρα και τα 60 την νύχτα. Μόνο που, κατά το Προεδρικό Διάταγμα του 1180/81, το ανώτατο όριο θορύβου ανήρχετο στα 70 ντεσιμπέλ για τις βιομηχανικές περιοχές και στα 50 για τις αστικές. (Το ντεσιμπέλ ως μονάδα μέτρησης της έντασης του ήχου ακολουθεί μία λογαριθμική κλίμακα·ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, πρακτικά τα 2 ντεσιμπέλ δεν ισούνται με 1+1 αλλά με πολλές φορές το 1, κ.ο.κ. Όπερ έδει δείξαι!).
Αλλά όση ηχορρυπαντική επιβάρυνση κι αν αποφύγουμε με την απαγόρευση των κωδωνοκρουσιών, τίποτα δεν θα απαλλάξει τους κατοίκους των Αθηνών και περιχώρων από τη μουσική(;) βιαιότητα των πάσης φύσεως ξενυχτάδικων και την ηχορρυπαντική βαναυσότητα των πάσης φύσεως συμφερόντων. Όπως κανείς δεν θα μας γλυτώσει από την κάθε πολιτικής και αισθητικής(!) φύσεως φασίζουσα αναρχία των πάρτυ μέχρι πρωίας στον Λόφο του Στρέφη ή όπου αλλού ανθούν οι καταλήψεις και η γενικότερη καταχρηστική «αυτονόμιση των ήχων» (κατά προτίμησιν κρουστών).
Μετά την επικράτησιν της νοτιοαμερικανικής επαναστάσεως στήθηκε στ’ Ανάπλι και την Μονεμβασιά, επί ερημικού λόφου δεσπόζοντος της πόλεως, χάλκινος ανδριάς του Μπολιβάρ. Όμως, καθώς τις νύχτες ο σφοδρός άνεμος που φυσούσε ανατάραζε με βία την ρεντιγκότα του ήρωος, ο προκαλούμενος θόρυβος είτανε τόσο μεγάλος, εκκωφαντικός, που στέκονταν αδύνατο να κλείση κανείς μάτι, δεν μπορούσε να γενή πλέον λόγος για ύπνο. Έτσι οι κάτοικοι εζήτησαν και, διά καταλλήλων ενεργειών, επέτυχαν την κατεδάφιση του μνημείου. [Νίκος Εγγονόπουλος, Μπολιβάρ].
Η «διά καταλλήλων ενεργειών» επίτευξη ανθρώπινων όρων ζωής φαίνεται πως είναι δυνατή μόνον όταν η ρύπανση παράγεται από τις χάλκινες ρεντιγκότες των ηρώων.
Το φιλάνθρωπο σχέδιο του υπουργείου Περιβάλλοντος που θα μας σώσει από τις άκρως νοσογόνες συνέπειες της ηχορρύπανσης προτείνει ως καινοτόμο επιτρεπόμενο όριο τα 70 ντεσιμπέλ κατά την ημέρα και τα 60 την νύχτα. Μόνο που, κατά το Προεδρικό Διάταγμα του 1180/81, το ανώτατο όριο θορύβου ανήρχετο στα 70 ντεσιμπέλ για τις βιομηχανικές περιοχές και στα 50 για τις αστικές. (Το ντεσιμπέλ ως μονάδα μέτρησης της έντασης του ήχου ακολουθεί μία λογαριθμική κλίμακα·ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, πρακτικά τα 2 ντεσιμπέλ δεν ισούνται με 1+1 αλλά με πολλές φορές το 1, κ.ο.κ. Όπερ έδει δείξαι!).
Αλλά όση ηχορρυπαντική επιβάρυνση κι αν αποφύγουμε με την απαγόρευση των κωδωνοκρουσιών, τίποτα δεν θα απαλλάξει τους κατοίκους των Αθηνών και περιχώρων από τη μουσική(;) βιαιότητα των πάσης φύσεως ξενυχτάδικων και την ηχορρυπαντική βαναυσότητα των πάσης φύσεως συμφερόντων. Όπως κανείς δεν θα μας γλυτώσει από την κάθε πολιτικής και αισθητικής(!) φύσεως φασίζουσα αναρχία των πάρτυ μέχρι πρωίας στον Λόφο του Στρέφη ή όπου αλλού ανθούν οι καταλήψεις και η γενικότερη καταχρηστική «αυτονόμιση των ήχων» (κατά προτίμησιν κρουστών).
Μετά την επικράτησιν της νοτιοαμερικανικής επαναστάσεως στήθηκε στ’ Ανάπλι και την Μονεμβασιά, επί ερημικού λόφου δεσπόζοντος της πόλεως, χάλκινος ανδριάς του Μπολιβάρ. Όμως, καθώς τις νύχτες ο σφοδρός άνεμος που φυσούσε ανατάραζε με βία την ρεντιγκότα του ήρωος, ο προκαλούμενος θόρυβος είτανε τόσο μεγάλος, εκκωφαντικός, που στέκονταν αδύνατο να κλείση κανείς μάτι, δεν μπορούσε να γενή πλέον λόγος για ύπνο. Έτσι οι κάτοικοι εζήτησαν και, διά καταλλήλων ενεργειών, επέτυχαν την κατεδάφιση του μνημείου. [Νίκος Εγγονόπουλος, Μπολιβάρ].
Η «διά καταλλήλων ενεργειών» επίτευξη ανθρώπινων όρων ζωής φαίνεται πως είναι δυνατή μόνον όταν η ρύπανση παράγεται από τις χάλκινες ρεντιγκότες των ηρώων.
Σχόλια
