Του Μιχάλη Σιάχου
Πώς σηματοδοτείται το νέο, στην πολιτική, στην τέχνη, στη ζωή, στην καθημερινότητα; Πώς οι εξαγγελίες μετουσιώνονται σε απτή πραγματικότητα που εν τοις πράγμασι επιβεβαιώνει, μέρα τη μέρα, τις ίδιες τις εξαγγελίες και καλύπτει τις προσδοκίες που αυτές δημιουργούν; Πώς κατακτάται η συνέχεια λόγων και έργων η οποία χτίζει μεθοδικά και κυρίως σε νέα βάση ζωντανές σχέσεις με ακροατήρια;
Η καταφυγή στην τεχνογνωσία -ή know how για τους πιο… μοντέρνους- με τα περιεχόμενα και τις ζώσες αναφορές όλων των προηγούμενων χρόνων μπορεί να είναι μια νέα αρχή; Πολύ, δε, περισσότερο όταν όλο το προηγούμενο διάστημα αυτή ακριβώς η τεχνογνωσία, συστηματικά και δικαιολογημένα, καταγγελλόταν και με περισσή (και δικαιολογημένη) υπερηφάνεια απ’ τα πιο επίσημα χείλη ακουγόταν σε κάθε ευκαιρία το «ευτυχώς εμείς δεν έχουμε αυτήν την τεχνογνωσία».
Το νέο λιγότερο εξαγγέλλεται και περισσότερο φαίνεται, υλοποιείται, αναβλύζει από παντού. Μόνο έτσι πραγματώνεται, μόνο έτσι υπάρχει, μόνο έτσι αποδεικνύεται. Και σίγουρα, με παλιά υλικά το νέο δεν χτίζεται. Με παλιά υλικά απλά φτιασιδώνεται και επανέρχεται πανηγυρικά το παλιό. Και η όποια ανακαίνιση, η όποια μικροεπέμβαση φαίνεται. Τα ψιμύθια δεν κρύβουν -όσο καλά και να ’ναι- το παλιό, το γερασμένο, το εμπεδωμένο στον πλατύ κόσμο ως βαθύ συστημικό κατεστημένο.
Η επιλογή του Λάμπη Ταγματάρχη για τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου για τη νέα ΕΡΤ αυτό ακριβώς είναι. Είναι η σε πρώτη ανάγνωση καταφυγή στο παλιό και δοκιμασμένο know how που ξέρει τη δουλειά και μπορεί. Αλλά, στ’ αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι το νέο μπορεί να χτιστεί με βάση την παλιά εμπειρία; Μπορεί το πραγματικά νέο, το πραγματικά αναγεννητικό για την ίδια την ΕΡΤ και κυρίως για την κοινωνία να προκύψει με το παλιό know how;
Η κατεστραμμένη χώρα (όπως και το -τηρουμένων των αναλογιών- φαύλο παρελθόν της ΕΡΤ στο οποίο δεν πρέπει επ’ ουδενί να γυρίσουμε) παιδί αυτής της εμπειρία και αυτού του know how δεν είναι;
Και γιατί αρνούμαστε πεισματικά να μελετήσουμε, να αξιοποιήσουμε, να εμπιστευτούμε τη νέα εμπειρία, την οποία μάλιστα χρησιμοποιούμε με περισσή ευκολία; Γιατί παραγράφουμε την εμπειρία του πρωτόγνωρου αγώνα των εκατοντάδων εργαζομένων της ΕΡΤ, η οποίοι επί 23 μήνες κράτησαν την αξιοπρέπεια ζωντανή, ξανάνοιξαν την ΕΡΤ και κυρίως απέδειξαν ότι μπορούν να κάνουν θαύματα όταν απελευθερωθούν απ’ τις… εμπειρίες του παρελθόντος; Αυτοί οι 23 μήνες δεν παρήγαγαν ένα φρέσκο και ριζοσπαστικό know how;
Στο καμίνι του αγώνα δεν παράγεται εμπειρία, δεν τροποποιούνται συνειδήσεις; Κι αυτό από πότε έπαψε να αποτελεί κρίσιμο παράγοντα για την Αριστερά;
Η ανακοίνωση που έβγαλαν πριν από λίγες μέρες οι αγωνιζόμενοι δεν «είπε», τελικά, σε κανέναν τίποτα και γιατί; Αξίζει τον κόπο να θυμηθούμε τι είπαν. «Ενόψει της διαδικασίας επιλογής της νέας Διοίκησης της ΕΡΤ, η συνέλευση των εργαζομένων που κράτησαν ζωντανή τη φωνή της ΕΡΤ παντού στην Ελλάδα για 23 μήνες, δηλώνουμε απερίφραστα πως η επιλογή της νέας Διοίκησης θα πρέπει πρωτίστως και πάνω από όλα να σηματοδοτεί ένα νέο όραμα για την ΕΡΤ. Μιας ΕΡΤ πραγματικά δημόσιας, με ενσωμάτωση της εμπειρίας της αυτοοργάνωσης που μας έφερε έως εδώ και ανοιχτής στην κοινωνία. Μιας ΕΡΤ μακριά από τις σκιές του παρελθόντος και όσους υπηρέτησαν στρεβλώσεις που πρέπει πάση θυσία να αποφευχθούν στο μέλλον».
Σύντροφοι, το νέο και πολύ περισσότερο το ριζοσπαστικό, ειδικά στις διαμορφωμένες συνθήκες, δεν μπορεί να προκύψει απ’ το παλιό. Ούτε καν μπορεί να συνδυαστεί. Μια τέτοια βίαιη συνύπαρξη, όσο κι αν καλλωπιστεί, ποτέ δεν θα γίνει τέκνο της (πραγματικής) ανάγκης.
