«Καθοδήγησε τις Αγγλίδες σουφραζέτες από το 1903 έως το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1903 ίδρυσε μαζί με συνεργάτριες της που στρατολογούσαν εργάτριες εργοστασίων στο Μάντσεστερ για την καμπάνια της ψήφου, την Κοινωνική και Πολιτική Ένωση Γυναικών. Από το 1905 ξεκίνησε η πρακτική της επέμβασης στις πολιτικές συγκεντρώσεις θέτοντας το ζήτημα της γυναικείας ψήφου. Όταν η κυβέρνηση έδειξε πως δεν είχε καμία προθυμία να υποστηρίξει την γυναικεία ψήφο, οι αγωνίστριες υιοθέτησαν όλο και πιο δυναμική ταχτική. Η κυβέρνηση απάντησε με αυξανόμενη βία. Οι σουφραζέτες που συλλαμβάνονταν αρνιούνταν να φάνε, τις τάιζαν με το ζόρι, μια διαδικασία οδυνηρή αλλά και επικίνδυνη. Το 1912, η απογοήτευση και η αγανάκτηση των μαχητικών γυναικών ξέσπασε σ’ ένα κύμα βίας με σπασίματα βιτρινών. Η Έμελιν Πάνκχερστ και κάπου 150 άλλες γυναίκες συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν. Αναγκάστηκαν να τις αφήσουν ελεύθερες εξαιτίας της κακής κατάστασης της υγείας τους από τις απεργίες πείνας και το δια της βία τάισμα.
Απόσπασμα από την ομιλία της στο Χάρτφορντ, Κονέκτικατ, 1913
«Θα μας έπαιρνε πολύ καιρό να περιγράψουμε την πορεία των μαχητικών μεθόδων που υιοθέτησαν οι γυναίκες γιατί πάνε περίπου οχτώ χρόνια από τότε που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το επίθετο μαχητικός για να περιγράψει τις πράξεις μας και πάνε περίπου οχτώ χρόνια από τότε που άρχισε η μαχητική δράση των γυναικών. Στην πραγματικότητα δεν ήταν καθόλου μαχητική, μόνο προκάλεσε την μαχητικότητα όλων όσων ήταν αντίθετοι… Στη Μεγάλη Βρετανία υπάρχει το παλιό συνήθειο, να βάζει κανείς ερωτήσεις στους υποψηφίους βουλευτές και στα μέλη της κυβέρνησης. Ποτέ κανένας άντρας δεν διώχτηκε από μια δημόσια συγκέντρωση επειδή έκανε μια ερώτηση ώσπου φάνηκε στον ορίζοντα το θέμα της Γυναικείας Ψήφου. Τα πρώτα άτομα που απομακρύνθηκαν με τη βία από μια πολιτική συγκέντρωση επειδή έκαναν ερωτήσεις ήταν γυναίκες. Κακοποιήθηκαν άγρια και βρέθηκαν στην φυλακή πριν περάσουν είκοσι τέσσερεις ώρες. Αντί όμως οι εφημερίδες να χαρακτηρίσουν και να κατηγορήσουν, αν είναι κατηγορία, για μαχητικούς εκείνους που επιτέθηκαν στις γυναίκες, είπαν πως οι γυναίκες είναι μαχητικές και έφταιγαν για όλα. Πόσο διαφορετική είναι η λογική που χρησιμοποιούν οι άντρες όταν συζητούν τις περιπτώσεις των αντρών από τις περιπτώσεις των γυναικών. Αν ήταν άντρες αυτοί που έβαζαν τα ερωτήματα κι αν οι άντρες αυτοί συναντούσαν κακή μεταχείριση, θ’ ακουγόταν μια ολόκληρη χορωδία από αποδοκιμασίες… Όπως και να ‘χουν τα πράγματα, μας αποκάλεσαν μαχητικές γι’ αυτή μας την επέμβαση και είμαστε πρόθυμες να δεχτούμε το όνομα αυτό… Είμαστε αποφασισμένες να επιμείνουμε στο θέμα της γυναικείας χειραφέτησης, μέχρι που να πάψουν να μας αγνοούν οι πολιτικοί, όπως γινόταν εδώ και πενήντα χρόνια τώρα που οι γυναίκες χρησιμοποιούσαν καρτερικά κάθε μέσο για να κερδίσουν την πολιτική τους χειραφέτηση. Συνειδητοποιήσαμε πως όλα τα ωραία λόγια περί ελευθερίας και αυτονομίας ήταν αποκλειστικά και μόνο για αντρική κατανάλωση και πως δεν εφαρμόζονταν στις γυναίκες…»
