Πριν από μερικές μέρες ο Γιώργος Αϋφαντής, πρέσβης ε.τ., έδωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στον Πάρι Καρβουνόπουλο και το militaire.gr για τις ταχύτατες εξελίξεις σχετικά με τα ελληνοτουρκικά. Παραθέτουμε κάποια εκτεταμένα αποσπάσματα ενώ ολόκληρη τη συνέντευξη μπορείτε να τη βρείτε στο militaire.gr και στο κανάλι της ιστοσελίδας στο youtube (ΜilitaireNews). Οι μεσότιτλοι και η επιμέλεια του κειμένου που δημοσιεύουμε είναι της σύνταξης του Δρόμου.
Ο σχεδιασμός
«Η προπονητική τακτική των Αμερικανών, οι Αμερικάνοι κόουτς, θέλουν να εκμεταλλευτούν το νεκρό διάστημα που είναι ο Αύγουστος. Πριν συνέλθει η αντιπολίτευση και πριν αρχίσει να δυσανασχετεί ο Έλληνας ψηφοφόρος από θέματα όπως της μη ανανέωσης της επιδότησης των τιμολογίων του ηλεκτρικού ρεύματος και διάφορα παρόμοια τα οποία είναι στον ορίζοντα. Συνεπώς, για αυτούς, είναι επιτακτική η έναρξη πολιτικού διαλόγου – έχουμε φύγει από τις διερευνητικές επαφές υπηρεσιακών παραγόντων και σχεδιάζεται πολιτικό επίπεδο υπουργών Εξωτερικών, σε επίπεδο αναπληρωτών υπουργών –θα παίξει ρόλο η κυρία Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου– και σε επίπεδο υπουργών Εθνικής Άμυνας. Ο χρόνος είναι κρίσιμη παράμετρος επιτυχίας για τους Αμερικανούς που έχουν ενορχηστρώσει το διάλογο σε μία προσπάθεια να προσελκύσουν την Τουρκία, να την κάνουν να κάνει κάποια βήματα ρήξης στις σχέσεις της με τη Ρωσία.
Αυτό που λέω δεν είναι ότι θα συμβεί, λέω ποιος είναι ο σχεδιασμός. Κάθε σχέδιο συναντάει τη σκληρή επιφάνεια της πραγματικότητας και κάνει αναπηδήσεις, μπορεί να σπάσει κ.λπ. Αλλά μέχρι στιγμής τα πράγματα εξελίσσονται πάρα πολύ καλά για τους σχεδιαστές και μέσα σε αυτό το σχεδιασμό ήτανε και η πρωτοφανής εκτέλεσης υποχρεώσεως του πρωθυπουργού να πει μέσω του πιο φιλοκυβερνητικού των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, να δεσμευτεί ενώπιον του ελληνικού κοινού για παραχωρήσεις. «Παραχωρήσεις», την καταλαβαίνουμε όλοι τη λέξη και προσέθεσε από τις αφετηριακές μας θέσεις. Έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε ποιες είναι αυτές οι αφετηριακές μας θέσεις διότι θα εκπλαγούμε όταν αντιληφθούμε, εάν ποτέ ομολογηθεί, από πού ξεκινάμε.»
«Συζητάμε εφ’ όλης της ύλης»
«Το σημείο εκκίνησης είναι εκεί που το αφήσαμε, στον 64ο γύρο των διαπραγματεύσεων των διερευνητικών επαφών. […] Ότι όμως έχει συζητηθεί εκεί έχει καταγραφεί, είναι σε γνώση των τρίτων, των Αμερικανών και των Γερμανών σχεδιαστών. Και αυτά τα οποία συζητάμε, αυτά που θέλει η άλλη πλευρά να συζητήσουμε, αυτά που απαιτεί να συζητήσουμε αν πρόκειται να υπάρξει συζήτηση, τα είπε ο Τσελίκ, ο εκπρόσωπος του κόμματος του Ερντογάν. Και είπε για τη Γαλάζια Πατρίδα και για υποστήριξη του οράματός της στη θάλασσα και στον αέρα, για την αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών και ο Ερντογάν έβαλε τη Θράκη. Άρα συζητάμε εφ’ όλης της ύλης που καλύπτει η Συνθήκη της Λωζάνης. Είμαστε στη συζήτηση της αναθεώρησής της – άτυπης μεν, ουσιαστικής δε.»
«Αν το κοινοβούλιο εκχωρήσει δικές του αρμοδιότητες και γενικότερα αρμοδιότητες που αφορούν τα όρια της επικρατείας, ό,τι αποφασίσει το διεθνές δικαστήριο μας δεσμεύει αυτόματα. Δεν χρειάζεται να ξαναπεράσει από τη Βουλή και να εγκριθεί με 151 ψήφους»
«Εκχώρηση κυριαρχίας όχι μόνο σε θάλασσα και αέρα αλλά και στη στεριά»
«Αν ο κ. Μητσοτάκης ζητήσει για το συνυποσχετικό 180 ψήφους μέσα στον Σεπτέμβριο, δηλαδή αν ζητήσει η κυβέρνηση το κοινοβούλιο να εκχωρήσει αρμοδιότητές του σε ένα διεθνές δικαιοδοτικό όργανο, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα προστρέξει για τον μαγικό αριθμό των 180 βουλευτών. Τι σημαίνει αυτό; Αφού το κοινοβούλιο εκχωρεί δικές του αρμοδιότητες και γενικότερα αρμοδιότητες που αφορούν τα όρια της επικρατείας, ό,τι αποφασίσει το διεθνές δικαστήριο μας δεσμεύει αυτόματα. Δεν χρειάζεται να ξαναπεράσει από τη Βουλή και να εγκριθεί με 151 ψήφους. Έτσι απαλλάσσονται οι βουλευτές από τον κόπο να επικυρώσουν με την ψήφο τους μία απόφαση η οποία θα είναι προσβλητική –και το ξέρουν όσοι μπορούν να διαβάζουν μέσα από τις γραμμές–, θα είναι βαρύτατα επαχθής για τα ελληνικά συμφέροντα. Έχει να κάνει με εκχώρηση κυριαρχίας όχι μόνο σε θάλασσα και αέρα αλλά και στη στεριά. […]
Έχουμε προαποφασίσει ότι αυτά θα τα δεχτούμε Συνεπώς ένας εύσχημος τρόπος αναζητείται για να παραπεμφθεί το θέμα της οριοθέτησης της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης στο διεθνές δικαστήριο είτε και σε διαιτησία εάν επιμείνουν οι Τούρκοι. Και μέσα από αυτήν τη διαδικασία όπου θα εντέλλεται το δικαστήριο, βάση του συνυποσχετικού, να φτάσει στην οριοθέτηση, επιλύοντας όσα προβλήματα ήθελε ανακύψουν. Θα εξετάσει και θα αποφασίσει το δικαστήριο για το ποια νησιά είναι ποιανού. Διότι για τα ζητήσεις να βάλεις όρια μέσα στη θάλασσα πρέπει να ξέρεις από ποια στεριά ξεκινάς. Εμείς θεωρούμε αυτονόητο ότι θα ξεκινήσουμε από τη στεριά των ελληνικών νησιών. Οι Τούρκοι όμως έχουν ενστάσεις, ότι μερικά νησιά δεν είναι ακριβώς ελληνικά, είναι τούρκικα. Ανήκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και ουδέποτε παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα με συνθήκη. Άρα ανήκουν στο διάδοχο κράτος που είναι η σημερινή Τουρκία. Και το δικαστήριο θα αποφασίσει για αυτά εάν έχει εντολή.»
«Η λύση θα μπορούσε να είναι ένα δημοψήφισμα»
«Νομίζω ότι η λύση θα μπορούσε να είναι μία επιτροπή πρωτοβουλίας για ένα δημοψήφισμα. Δηλαδή, εγώ θυμάμαι στη δικτατορία όπου δεν υπήρχε κοινοβούλιο και όπου το καθεστώς ισχυριζόταν ότι εκπροσωπούσε το 90% και βάλε του ελληνικού λαού, ο κόσμος που είχε πρόβλημα αντιδρούσε, φτιάχνοντας επιτροπές πρωτοβουλίας. Μια επιτροπή πρωτοβουλίας για την Κύπρο και την εθνική κυριαρχία η οποία θα στελεχωθεί από ανθρώπους, που θα μαζέψουν υπογραφές, που θα διαδηλώσουν και που θα πιέσουν. Μην ξεχνάτε το 1952-53-54 οι Έλληνες διαδηλώνουν υπέρ της Κύπρου και οι κυβερνήσεις τους έδερναν και τους πυροβολούσαν, υπήρχαν και νεκροί. Διότι θεωρείτο ιεροσυλία να στραφεί κάποιος κατά των Βρετανών που ήταν οι εθνικοί μας ευεργέτες στον εμφύλιο, των νικήτών βέβαια. Συνεπώς υπάρχει δυνατότητα λαϊκής αντίδρασης Αλλά αυτό φαίνεται και στην πράξη. Και αυτά τα λέω. όχι για να σε συγκινήσω το ΠΑΣΟΚ –τους ομοτράπεζους της κυρίας Καϊλή–, τα λέω για να συγκινήσω το ΚΚΕ που υποτίθεται ότι εκφράζει αυτή την παράδοση στην αριστερά ή όσους μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν αλλοτριωθεί εντελώς και δεν είναι στην επετηρίδα να γίνουν υπουργοί ή διοικητές δημοσίων οργανισμών.
Υπάρχει πάντοτε ένας ριζοσπαστισμός στην ελληνική κοινωνία, αυτός που έφτιαξε και το ελληνικό κράτος, με τον Ρήγα Βελεστινλή, με τον Περραιβό, με τον Επτανησιακό Ριζοσπαστισμό – αυτός ο ελληνικός ριζοσπαστισμός υπάρχει πολύ πριν αναδυθεί ο μαρξιστικός ριζοσπαστισμός στην Ευρώπη. Εγώ αυτό επικαλούμαι. Δηλαδή όσοι είναι πατριώτες μπορούν να ζητήσουν –δεν κάνουν κάτι παράνομο, ασκούν το δικαίωμά που τους δίνει το Σύνταγμα– να υπάρξει δημοψήφισμα για την τελική απόφαση – όχι να πάρει πρώτα απόφαση το δικαστήριο και να κάνουμε δημοψήφισμα αν δεχόμαστε ή όχι αλλά για το τι εντολή θα δώσουμε στο δικαστήριο. […]
Θα πρέπει να γίνει μία συζήτηση που είναι και η ουσία της δημοκρατίας. Αλλιώς για τα μείζονα δεν θα συζητάμε; Θα έχουμε 40% και έληξε η ιστορία; Η εκκλησία του Δήμου στην Αρχαία Αθήνα είχε το δικαίωμα να μεταβάλει άποψη και αυτή είναι η ουσία της δημοκρατίας.»
