Έναν νέο ξεριζωμό φοβούνται οι κάτοικοι, αν τελικώς εγκατασταθούν τα μεταλλεία χρυσού της ΕλντοράντοΤ
ο θέμα αφορά το Ελληνικό, ένα όμορφο ακριτικό χωριό του Κιλκίς, στον ορεινό όγκο των Κρουσσίων. Η πλειοψηφία των κατοίκων είναι πρόσφυγες του Πόντου που εγκαταστάθηκαν εκεί τη δεκαετία του ’20. Πριν από 40 χρόνια στο χωριό υπήρχαν 500 κάτοικοι, αλλά με τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν διαχρονικά και ερήμωσαν την ελληνική ύπαιθρο κατέληξε σήμερα, μετά την εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση, να αριθμεί μόλις 100 κατοίκους, στην πλειοψηφία τους συνταξιούχοι.
Πριν από ένα χρόνο μια μικρή ομάδα εθελοντών δημιούργησε μια πρωτοβουλία, μέσω του νεοϊδρυθέντος πολιτιστικού συλλόγου. Σκοπός της πρωτοβουλίας αυτής ήταν να βοηθήσει την τοπική κοινότητα στην επίλυση ορισμένων προβλημάτων, προκειμένου να ανοίξει σιγά-σιγά ο δρόμος να επιστρέψει πίσω στην ελληνική επαρχία και να συμβάλει στην ανάπτυξη, κόσμος που στοιβάχτηκε τις προηγούμενες δεκαετίες στις πόλεις και λόγω κρίσης, πια, είναι μετέωρος.
Το βασικότερο όλων των προβλημάτων είναι ότι στο χωριό, όπως και σε περίπου δέκα ακόμα ακριτικά χωριά στο νομό, δεν υπάρχει ρυμοτόμηση. Με απλά λόγια, εδώ και 90 χρόνια κατέχουμε οικόπεδα και σπίτια δίχως να υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας, παρά κάποιες προσπάθειες που ξεκίνησαν πριν από χρόνια αλλά αιφνιδιαστικά σταμάτησαν προ διετίας για άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο και πλέον τρέχουμε να προλάβουμε τις προθεσμίες του νόμου. Ο λόγος της ιδιαιτερότητας έγκειται στο ότι η ευρύτερη περιοχή βρίσκεται μόλις δίπλα από το μέρος όπου η Ελντοράντο σχεδιάζει να εγκαταστήσει τα μεταλλεία χρυσού, μια απόφαση που μέχρι στιγμής, μέσα από αγωνιστικές κινητοποιήσεις, έχει βρει την αντίσταση όλου του νομού. Ας αναλογιστούμε τι μπορεί να συμβεί, αν τελικά η δημιουργία μεταλλείων προχωρήσει και ακριβώς δίπλα υπάρχει μια μεγάλη περιοχή, χωρίς τίτλους ιδιοκτησίας. Επίκειται νέος ξεριζωμός.
Τα κτήματα και οι επιτήδειοι
Στον ίδιο άξονα κινείται και ένα εξίσου βασικό ζήτημα για το χωριό και αφορά τα καλλιεργήσιμα κτήματα που λόγω έλλειψης τίτλων παραμένουν στη δικαιοδοσία της κοινότητας και τα οποία, με τις διαχρονικές πολιτικές απο-αγροτοποίησης της ελληνικής υπαίθρου λόγω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), αποτελούσαν πεδίο εκμετάλλευσης από τον κάθε επιτήδειο, δίχως να καλλιεργούνται αλλά υπήρχαν μόνο για την είσπραξη των καταραμένων επιδοτήσεων που ρήμαξαν την ελληνική αγροτική γη. Το θέμα είναι ότι με την ανεργία και την κρίση να φουντώνει στις πόλεις, υπάρχουν νέοι άνθρωποι που ζητούν να γυρίσουν στον τόπο τους, αλλά εξαιτίας όλων των αναφερθέντων δεν μπορούν. Μέσα από την επίλυση του ζητήματος των τίτλων και σε συνδυασμό με την εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής που θα είχε στόχο της την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, θα ήταν δυνατή ξανά η ενασχόληση νέων ανθρώπων με τον πρωτογενή τομέα, σε κλάδους όπως η γεωργία και η κτηνοτροφία, γεγονός που σταδιακά θα συνεισέφερε και στην κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου, καθώς θα αρχίσουμε σιγά-σιγά να σχεδιάζουμε τη νέα Ελλάδα, όταν σύντομα ελπίζουμε θα τελειώνουμε με τις τρόικες εσωτερικού-εξωτερικού
Εδώ και χρόνια όσοι αεριτζήδες πέρασαν από αυτόν τον τόπο δεν έκαναν τίποτα για να δώσουν το στίγμα της πορείας σε μια άλλη κατεύθυνση για τη χώρα μας. Εμπόδια στάθηκαν το άνομο συμφέρον, η νοοτροπία της υποτέλειας, η αυθαιρεσία και πολλά άλλα που οδήγησαν στο ρήμαγμα της πατρίδας μας. Όπως και να έχει όμως, εμείς μετανάστες δεν θα γίνουμε, από την Ελλάδα δε φεύγουμε, θα μείνουμε να παλέψουμε για μια χώρα δίκαιη, ανεξάρτητη, για μια χώρα που θα ανασυγκροτηθεί, χωρίς όσους μας έφεραν ως εδώ. Σε αυτήν την προσπάθεια να αλλάξουμε αυτόν τον τόπο αρωγό θέλουμε να έχουμε το ΣΥΡΙΖΑ, όχι για να γίνει μια ακόμα εναλλαγή, αλλά σαν τη δύναμη του λαού που θα αλλάξει το σάπιο σύστημα.
Μάκης Σιδηρόπουλος,
Ελληνικό, Κιλκίς
