Η Δήμητρα Τσιαντάκη, που είχαμε γνωρίσει ως η «53χρονη καθαρίστρια», είναι ελεύθερη προσωρινά (αναστολή εκτέλεσης της ποινή της μέχρι την εκδίκαση στον Άρειο Πάγο) μετά τον σάλο που προκάλεσε η πρωτοφανής καταδίκη της με νόμο του 1950 σε 10 χρόνια κάθειρξη. Χωρίς την ευαισθησία του λαού και χωρίς τις αντιδράσεις και την κατακραυγή που υπήρξε θα ήταν ακόμη στην φυλακή, άγνωστο για πόσο.
Η ίδια, μετρημένη και καθαρή στις απόψεις της, εξήγησε τι έκανε, γιατί το έκανε, αναφέρθηκε στο πώς της φέρθηκαν οι δικαστές, όπως και το πώς πέρασε μέσα στην φυλακή. Το ίδιο μετρημένες και καθαρές ήταν οι δηλώσεις της κόρης της που δήλωνε υπερήφανη για την μάνα της και για τα όσα έκανε για την οικογένειά της.
«Στο δικαστήριο ζήτησα μια δεύτερη ευκαιρία. Δε με άκουσαν αρχικά. Ήταν σκληροί και παγωμένοι απέναντί μου. Πίστευα πως επειδή ήταν μάνες και γυναίκες θα με καταλάβαιναν. Είπα, θα αγγίξω την καρδιά τους αλλά δεν τα κατάφερα. Ευχαριστώ τον κόσμο για την υποστήριξη στην υπόθεσή μου. Σκεφτόμουν πώς θα περάσουν τα δέκα χρόνια, έλεγα έχω την οικογένειά μου, κάνε υπομονή και δύναμη, συνέβη και αυτό και πρέπει να αντέξω. Από εδώ και πέρα πιστεύω πως θα είναι καλύτερα τα πράγματα. Θέλω να βρω μια δουλειά και βλέπουμε. Έχουν χαθεί είκοσι χρόνια ενσήμων μου, έχω σβηστεί από το μητρώο.»
Συγκινητικό ήταν και το σημείο των δηλώσεων της Δήμητρας Τσιαντάκη όταν ευχαρίστησε προσωπικά όλους όσους της συμπαραστάθηκαν στην ταλαιπωρία της. «Ευχαριστώ όλον τον κόσμο που με στήριξε ηθικά και ψυχολογικά και με συγχώρεσε γι’ αυτό που έκανα», τόνισε.
Υπάρχουν ευθύνες;
Κι εδώ χρειάζεται να αναζητηθούν ευθύνες. Τριάμισι χρόνια στην εξουσία η «Αριστερά» με τις τόσες ευαισθησίες, δεν μπορούσε να εκσυγχρονίσει το δίκαιο και τους αναχρονιστικούς νόμους όπως αυτόν που προέβλεπε μέχρι και ισόβια; Τόσο δύσκολο είναι; Μάλλον για άλλα νοιάζονταν οι εκάστοτε υπουργοί και ο Ρασπούτιν όπως πολυαναφέρεται. Σιγά τώρα μην νοιαστούν για υποθέσεις σαν αυτές της «53χρονης καθαρίστριας». Σιγά μην άλλαζαν λίγο την νομοθεσία για το αν θα κρίνονται διαρκώς παράνομες και καταχρηστικές οι απεργίες και όλοι οι νόμοι που προστατεύουν την μεγάλη περιουσία και την ασυδοσία.
Η εργαζόμενη Δήμητρα Τσιαντάκη δεν ζημίωσε το δημόσιο γιατί πρόσφερε εργασία για πολλά χρόνια ως καθαρίστρια σε νηπιαγωγείο. Δεν έβαλε χέρι σε ξένα λεφτά. Η εργαζόμενη Δήμητρα Τσιαντάκη έχει χάσει την δουλειά της, έχει απολυθεί. Μήπως θα έπρεπε, ως ελάχιστο, να γυρίσει στην δουλειά της; Σήμερα έχει και το απολυτήριο της ΣΤ’ δημοτικού –γιατί το έγκλημά της ήταν να γράψει ότι το είχε ενώ είχε φθάσει τότε μέχρι την Ε’ δημοτικού. Η δικαιοσύνη την τιμώρησε με 10 χρόνια κάθειρξη. Η κοινωνία της συγχώρεσε το μικρό παράπτωμά της, κατανόησε τι την έσπρωξε σε αυτό και τώρα θεωρεί φυσιολογικό, αφού έκανε καλά την δουλειά της τόσα χρόνια να γυρίσει στην θέση της.
Η ίδια δηλώνει ότι δεν περίμενε τέτοια μεταχείριση, να την φόρτωσαν με 10 χρονάκια φυλακή, γιατί έτσι λέει η νομοθεσία. Άλλωστε θα μπορούσαν να είναι και ισόβια. Όχι, δεν είναι ανέκδοτο ούτε πλάκα: Συμβαίνουν τέτοια, συμβαίνουν όμως στους φτωχούς. Όποιος έχει λεφτά μπορεί να προσλάβει έναν μεγαλοδικηγόρο (αλήθεια πόσο κοστίζει ένας τέτοιος για μια τέτοια υπόθεση;) και να λύσει το πρόβλημά του στο πι και φι. Μάλλον τελικά δεν είναι και τόσο τυφλή η Δικαιοσύνη. Γιατί μόνιμα και καταχρηστικά βασανίζει και εξαντλεί την αυστηρότητά της απέναντι στους φτωχούς και κάνει τα στραβά μάτια για τους κατέχοντες και το κράτος τους.
Μ.Α.
