Γράφειο ο Θεόδωρος Τσελεπής
Το πρώτο κείμενο της χρονιάς σκέφτηκα πως πρέπει να είναι αισιόδοξο. Να μιλά για την ελπίδα, για τις ρήξεις και τις ανατροπές που θα φέρει ο καινούργιος χρόνος. Για τη χρονιά που θα μηδενίσει το κοντέρ της καταστροφής και θα ξεκινήσει η ανοικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας.
Δεν είναι εύκολο να το κάνει κάποιος αυτό. Δηλαδή, μέσα σε τούτη την καταχνιά να σκέφτεται αισιόδοξα και δημιουργικά. Αλλά τελικά τι είναι η Αριστερά; Και γιατί ο κόσμος πάντα στα δύσκολα προστρέχει σε αυτή; Μα η Αριστερά αν δεν είναι όραμα, ελπίδα και λιγάκι -ή πολύ καμιά φορά- ουτοπία, δεν είναι Αριστερά. Πώς θα αλλάξει όμως η ζωή; Πώς θα αλλάξει η κοινωνία, και κυρίως ποιος θα φέρει αυτές τις αλλαγές;
Δεν θέλω να φανώ μίζερος και γκρινιάρης αλλά σκέφτηκες ποτέ πως εκτός από το Στουρνάρα μπορεί να φταίει και το στουρνάρι μέσα μας; Ή, για να το πω και διαφορετικά, πώς περιμένεις να αλλάξει ο κόσμος αν δεν αλλάξεις ο ίδιος πρώτα; Αν δεν είμαστε διαλλακτικοί και δημοκρατικοί με τους γύρω μας, τι δημοκρατία θα δημιουργήσουμε; Αν κάθε φορά που ο έφηβος γιος μου, προσπαθεί να ψελλίσει κάποιο παράπονο ή κάποια κριτική για την συμπεριφορά μου, εγώ του απαντώ πως είναι ανώριμος. Πως δεν μπορεί να τα ξέρει όλα στα 18 και να ακούει τους μεγαλύτερους. Με τι θράσος επικαλούμαι τη νέα γενιά που θα φέρει το καινούργιο και την ελπίδα;
Αν, απλά, περιμένουμε να τελειώσει ο διπλανός μας το λόγο του, χωρίς να δίνουμε καμία σημασία σε όσα λέει, αφού εμείς κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια, για ποιο διάλογο μιλάμε; Για ποια σύνθεση απόψεων κάνουμε λόγο, όταν πιστεύουμε πως μόνο εμείς έχουμε ακλόνητα επιχειρήματα;
Αν ζούμε μέσα στο ψέμα με το σύντροφο μας. Αν απλά βολευόμαστε δίπλα του, αν τον έχουμε γραμμένο και κάνουμε ό,τι μας καπνίσει. Αν δεν παίρνουμε υπ’ όψιν μας ποτέ τα «θέλω» του άλλου. Αν απλά ζούμε συμβατικά και από υποχρέωση, πόσο ειλικρινείς είμαστε όταν μιλάμε για μια ανοιχτή κοινωνία αλληλεγγύης και σεβασμού στο διαφορετικό;
Αν έχουμε άποψη για όλα. Αν αρκούμαστε στις επικεφαλίδες. Αν επαναλαμβάνουμε εξυπνάδες του Διαδικτύου πλασάροντάς τις ως πολιτική άποψη, κατά πόσο ξέρουμε από πολιτική, από ιδεολογία, από πρόγραμμα και διακηρύξεις; Τα έχουμε μελετήσει ποτέ;
Αν πιστεύουμε πως αρκεί μια εξυπνάδα, ένα σχόλιο ή μια άκρως επαναστατική φράση στο Facebook για να μας κάνει ενεργούς πολίτες με δράση, πόσο μακριά είμαστε από την πραγματικότητα; Χαμένοι σε μια virtual life κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας πιστεύοντας πως επιτελούμε το επαναστατικό μας καθήκον στη ζεστασιά του δωματίου μας.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμη αλλά είπαμε να μην γκρινιάζω στο πρώτο κείμενο της χρονιάς. Απλά σκοπεύω να κάνω ένα κατάλογο από όσα θέλω να αλλάξω στον εαυτό μου. Όσα μου ασχημαίνουν τη ζωή και όσα δυσκολεύουν τους άλλους γύρω μου. Να τον κολλήσω δίπλα στο ημερολόγιο τοίχου και πάνω από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Να το ελέγχω καθημερινά με επερωτήσεις, μέχρι το τέλος της άλλης χρονιάς που θα μου ζητήσω ψήφο εμπιστοσύνης.
Γιατί αν παραμείνω έτσι, η αλλαγή που θα φέρω στον κόσμο θα είναι σαν τα μούτρα μου. Ή, η αλλαγή που θα φέρουν οι άλλοι για μένα, δεν θα με αφορά και θα είναι χωρίς εμένα.
