Η στρατηγική της έντασης, οι απροκάλυπτες προβοκάτσιες και τα πρόθυμα παπαγαλάκια. Του Δημήτρη Υφαντή
Αν απέμεναν έστω και οι παραμικρές αμφιβολίες για τα κίνητρα και τις επιδιώξεις της κυβερνητικής πυροδότησης της όξυνσης, θα πρέπει πλέον να έχουν ξεπεραστεί. Όσο φανερώνονται οι άθλιες μεθοδεύσεις, που υιοθετούνται, τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται το κέντρο, που κινεί τα νήματα κι αναδύεται ολοκάθαρα η στόχευση.
Ήρθαν άλλωστε έτσι τα πράγματα που εντέλει η αντιπαράθεση, αφού αναγκαστικά κατακαθίζει ο τρομολαγνικός κουρνιαχτός, εστιάζεται ξανά -πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά;- στην καθοριστική σύγκρουση. Αυτή που ορίζει η ισοπεδωτική για τα δικαιώματα της συντριπτικής κοινωνικής πλειοψηφίας, εφαρμογή του νέου Μνημονίου. Η αλληλουχία των γεγονότων ιδωμένη, έστω και επιδερμικά, από την τρέχουσα επικαιρότητα, είναι αποκαλυπτική. Από τις καταλήψεις των κοινωνικών χώρων περάσαμε στις εκρήξεις και τους πυροβολισμούς. Όμως, πλέον, είναι η απεργία στις συγκοινωνίες που έχει λάβει κεντρικό πολιτικό χαρακτήρα, θίγοντας θεμελιώδεις αρχές δημοκρατίας, που είχαν ήδη αναδειχτεί με την πραξικοπηματική διαδικασία κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας μέσω της επικαιροποιημένης δανειακής σύμβασης.
Να, λοιπόν, γιατί οι επαγγελματίες της προπαγανδιστικής ομάδας του πρωθυπουργικού επιτελείου δεν διστάζουν να εκτεθούν, όταν απροκάλυπτα πλαστογραφούν οτιδήποτε μπορεί να σπιλώσει το ΣΥΡΙΖΑ ως… «φιλοτρομοκράτη» κατά τον «ιδιώνυμο» νεολογισμό του ανεξάντλητου κυβερνητικού εκπροσώπου. Δεν υπολογίζουν το ρίσκο ενός φιάσκου; Το υπολογίζουν, βεβαίως, αλλά εδώ επιβεβαιώνεται πανηγυρικά, όχι το γνωστό «οι σκοποί αγιάζουν τα μέσα», αλλά το ακριβώς αντίστροφο: τα Μέσα προδίδουν τους σκοπούς.
Τα κυβερνητικά χαλκεία εκτελούν βήμα προς βήμα τους σχεδιασμούς που το ίδιο το κέντρο Σαμαρά έχει εκπονήσει, εξασφαλίζοντας την απόλυτη σύμπραξη των πανίσχυρων συγκροτημάτων της έντυπης και ηλεκτρονικής παραπληροφόρησης. Με υπέρτερη επικοινωνιακή ισχύ ορίζουν το πεδίο της αντιπαράθεσης όπως τους συμφέρει. Τοποθετούν αυτομάτως σε θέση απολογούμενου την Αριστερά και σε συνάφεια κάθε εστία κοινωνικής αντίστασης στον οδοστρωτήρα των μνημονίων. Το ακλόνητο κατηγορητήριο, που επαναλαμβάνεται με βασανιστική πλύση εγκεφάλου και ασφαλίτικη εμμονή αφορά είτε τον «κίνδυνο της βίας», είτε αντίστοιχα «τη διατάραξη της οικονομικής σταθερότητας και της πορείας της χώρας».
Ήταν ενδεικτικό το πώς, μέσω του Mega, ο Δένδιας προκάλεσε εκ νέου τον ΣΥΡΙΖΑ, με τον Γ. Πρετεντέρη να διδάσκει ένα νέο είδος δημοσιογραφίας, αυτή του υποβολέα. Ακολούθησε η μαζική αναπαραγωγή από πολλά ΜΜΕ του πλαστογραφημένου βίντεο των δηλώσεων Διαμαντόπουλου, γεγονός που αφενός απέδειξε τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, οι οποίοι παραπέμπουν στις πιο σκοτεινές περιόδους, αφετέρου κυριολεκτικά ξεβράκωσε τα κυρίαρχα ΜΜΕ τα οποία σε διατεταγμένη υπηρεσία αναπαράγουν ό,τι διοχετεύει το δίδυμο Μουρούτης Κεδίκογλου. Το ρεπορτάζ προ πολλού έχει αντικατασταθεί από τα non paper της Συγγρού. Αν και ο ρόλος τους αποκαλύφτηκε, ερώτημα παραμένει το πόσοι, τελικά, κατάλαβαν τι ακριβώς συνέβη με την ωμή προβοκάτσια εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.
Η ουσία, βέβαια, βρίσκεται στο πολιτικό ζητούμενο. Ποια είναι η πεμπτουσία του γκεμπελισμού; Αυτό «που μένει» από τον επικοινωνιακό καταιγισμό παραχάραξης, ψεύδους, συκοφάντησης, ενοχοποίησης, αναλόγως. Κι αυτό τώρα κυριαρχεί. Ακόμη και το λεξιλόγιο των κυβερνητικών ανακοινώσεων μυρίζει χούντα από μακριά, το ίδιο και οι υπολογισμένες εμφανίσεις και δηλώσεις του ίδιου του Σαμαρά, πολύ περισσότερο οι καθεαυτό κυβερνητικές επιλογές και πρακτικές. Από τα «χαϊδεύετε τους κουκουλοφόρους» στα «οπλίζετε ιδεολογικά τους τρομοκράτες» και τώρα στους «πρωταίτιους των απεργιών» και στους «υποκινητές των αντικοινωνικών συντεχνιών». Η ορολογία περί της κυβερνητικής «στρατηγικής της έντασης» πυκνώνει σε αναλύσεις και δημόσιες τοποθετήσεις. Οι κλιμακώσεις της έντασης είναι προαποφασισμένες και στοχευμένες. Η επικοινωνιακή καταιγίδα σπίλωσης και ενοχοποίησης συνιστά μία μόνο διάσταση του ιδιότυπου πολιτικού πολέμου, που βάσει σχεδίου η συγκυβέρνηση Σαμαρά έχει κηρύξει. Ο αντίπαλος προσδιορίζεται στην Αριστερά με παράλληλη στρατηγική προσήλωση στην απομόνωση κάθε εστίας αντίστασης. Στοχεύουν να παγιδεύσουν και να αδρανοποιήσουν τη δυναμική ενός λαϊκού ξεσηκωμού και ακόμη περισσότερο να υπονομεύσουν το μετασχηματισμό του σε πολιτικό ρεύμα ανατροπής και αναζήτησης εναλλακτικής πορείας διεξόδου. Προφανές είναι επομένως πως η μάχη ενάντια στην κλιμακούμενη και συντονισμένη επίθεση της τρομολαγνείας και της σιδηράς πυγμής θα είναι εκ των προτέρων χαμένη, αν δεν οργανωθεί στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο. Το επικοινωνιακό έδαφος είναι πολύ καλά ναρκοθετημένο από την κυβερνητική προπαγάνδα και τα «συμμαχικά» ΜΜΕ.
