Στον Β΄ γύρο των ιρανικών προεδρικών εκλογών, με αυξημένη συμμετοχή σε σχέση τόσο με τον Α΄ γύρο όσο και με τις προεδρικές εκλογές του 2021, ο θεωρούμενος μετριοπαθής Μασούντ Πεζεσκιάν επικράτησε με 54,8%. Θα αντικαταστήσει τον Εμπραχίμ Ραΐσι, που σκοτώθηκε μαζί με άλλους υψηλόβαθμους Ιρανούς αξιωματούχους σε ένα περίεργο ατύχημα τον περασμένο Μάιο… Η εκλογή του Πεζεσκιάν φαίνεται να βάζει τέλος στις ελπίδες των πιο πολεμοχαρών κύκλων της Δύσης, ότι η εξάλειψη του Ραΐσι θα σηματοδοτήσει νέο κύκλο αστάθειας και ταραχών στο Ιράν, αδυνατίζοντας έτσι και ολόκληρο τον Άξονα της Αντίστασης στην ευρύτερη περιοχή.
Η υποψηφιότητα του «μειονοτικού» Πεζεσκιάν (με Αζέρο πατέρα και Κούρδισσα μητέρα) αρχικά θεωρούνταν αδύναμη. Φαίνεται όμως ότι συναντήθηκε με μια εκ πρώτης όψεως αντιφατική κατάσταση: την προσδοκία για χαλάρωση των αυστηρών περιορισμών στην καθημερινότητα των πολιτών, καθώς και για βελτίωση της οικονομίας, που συνυπάρχει με ένα ρεύμα πατριωτισμού το οποίο διαπερνά τους πιο διαφορετικούς πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους. Προφανώς, η υποψηφιότητα του Πεζεσκιάν (ο οποίος είχε αποκλειστεί από τις εκλογές το 2021), μπόρεσε να κινητοποιήσει υπέρ του εκατομμύρια πολιτών που ως τώρα απείχαν.
Κατόπιν εορτής, τα Δυτικά ΜΜΕ γράφουν πως με τον Πεζεσκιάν πιθανόν να αναβιώσουν οι συνομιλίες για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν – ξεχνώντας ότι ήταν οι ΗΠΑ που μονομερώς αποσύρθηκαν από τη σχετική διεθνή συμφωνία. Αυτό συνέβη επί Τραμπ, και συνεχίστηκε επί Μπάιντεν, ενώ από την ιρανική πλευρά –ανεξαρτήτως του ποιος βρισκόταν στην προεδρία– επαναλαμβανόταν διαρκώς ότι η Τεχεράνη επιθυμεί να ισχύσουν τα συμφωνηθέντα. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι επί προεδρίας του «σκληροπυρηνικού» Ραΐσι δημιουργήθηκε κανάλι επαφής με τις ΗΠΑ και άλλες Δυτικές δυνάμεις ώστε να αποφεύγονται οι εντάσεις, και ενδεχομένως να ξαναρχίσει ο διάλογος.
Από την πλευρά του ο Χαμενεΐ, ανώτατος θρησκευτικός (και πολιτικός) ηγέτης του Ιράν, χαιρέτισε την αύξηση της συμμετοχής, επισημαίνοντας ότι «οι εχθροί του ιρανικού έθνους είχαν δρομολογήσει την υπονόμευση των εκλογών». Το Ιράν ξαναμπαίνει λοιπόν σε μια περίοδο «συγκατοίκησης» μετριοπαθών και λιγότερο μετριοπαθών, συσπειρώνοντας μια μεγαλύτερη πλειοψηφία γύρω από το τωρινό σχήμα – περιλαμβανομένων πολύ πιο ξεκάθαρα πλέον και των εθνικών μειονοτήτων, που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να αποτελέσουν την αχίλλειο πτέρνα του καθεστώτος. Για παράδειγμα, πάνω από το 15% του πληθυσμού του Ιράν αποτελείται από Αζέρους σαν τον Πεζεσκιάν.
Η Τεχεράνη δεν έχει τις καλύτερες σχέσεις με το ομόδοξο Αζερμπαϊτζάν, και αντ’ αυτού υποστηρίζει τη χριστιανική Αρμενία, θεωρώντας την ανάχωμα στις επιβουλές του Μπακού, της Άγκυρας κ.ά. Δεν ήταν λοιπόν σύμπτωση ότι μία από τις πρώτες τηλεφωνικές συνομιλίες του Πεζεσκιάν μετά τη νίκη του ήταν με τον Αρμένιο πρωθυπουργό Πασινιάν, τον οποίο διαβεβαίωσε ότι «η Αρμενία κατέχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά του Ιράν», προσθέτοντας ότι το Ιράν σέβεται την εδαφική ακεραιότητα όλων των χωρών και είναι κατά οποιασδήποτε αλλαγής των διεθνών συνόρων.
