Της Σταματίας Καλλιβωκά*
Μικρές, θετικές αλλαγές, μεγάλα αποτελέσματα. Οι περισσότεροι νέοι, στις μέρες μας, έχουν ένα όνειρο: Να αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο, ο καθένας με το δικό του, μοναδικό τρόπο. Είναι αλήθεια πως όταν είσαι 20+ χρόνων, αισθάνεσαι πως έχεις τις δυνατότητες να προσφέρεις, να κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να προσθέσεις ένα λιθαράκι στο τείχος αγάπης, αλληλεγγύης και ειρήνης που προσπαθεί κάθε γενιά νέων να χτίσει.
Τι συμβαίνει, όμως, όταν δεν έχεις τις ευκαιρίες που θα ήθελες για να ακολουθήσεις τους δρόμους που θες και που σου ταιριάζουν; Όταν επιθυμείς να φτάσεις σε ένα συγκεκριμένο προορισμό, πώς γίνεται να μη χαθείς στη στροφή; Τα περισσότερα επαγγέλματα στην Ελλάδα του 2014 «έχουν κλείσει».
Κάπως έτσι, λοιπόν, οι πιο πολλοί Έλληνες εικοσάρηδες καταλήγουν σερβιτόροι σε μία καφετέρια και αισθάνονται και πολύ τυχεροί που διαθέτουν μία δουλειά – όχι μόνο για να βγάζουν τα προς το ζην, αλλά και για να αισθάνονται ικανοί που προσπαθούν να επιτύχουν μικρούς, καθημερινούς στόχους.
Εκεί όμως που σερβίρεις τον καφέ, αναρωτιέσαι: «Τώρα εγώ, τι θετική αλλαγή επέφερα στον κόσμο; Τόσες σπουδές, Πανελλήνιες, πρακτικές, για να μην μπορείς τελικά να πας ένα βήμα πιο πέρα. Έχοντας γεννηθεί, μεγαλώσει και ζήσει στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών -είσαι δεν είσαι νέος- αναρωτιέσαι: Από πού μπορούμε να ξεκινήσουμε; Τι είμαστε ικανοί να προσφέρουμε, ο καθένας εκεί που μπορεί; Είναι πράγματι στο χέρι μας; Και αν η αλλαγή δεν μπορεί να έρθει μέσω της επαγγελματικής προσπάθειας, τότε πώς; Πάρα πολλοί νέοι Έλληνες έχουν σκεφτεί και επιχειρήσει την προοπτική του εξωτερικού.
Βάσει στατιστικών, τα τελευταία χρόνια, οι αποχωρήσεις από τη χώρα μας και η αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής γεμάτης ευκαιρίες σε έναν ξένο τόπο, πολλαπλασιάζονται. Είπαμε πως θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, όχι να πληρώνουμε τα λάθη ανεύθυνων πολιτικών χωρίς να έχουμε αντίκρισμα. Και ζούμε με την ελπίδα πως, ίσως μία μέρα να έχουμε εφοδιαστεί εκεί έξω με ό,τι χρειάζεται για να μείνουμε στη χώρα μας και να μπορέσουμε, κάποια στιγμή, να την αλλάξουμε και αυτή. Να καταπολεμηθεί η φτώχεια, να απαλειφθούν οι ανισότητες και οι διακρίσεις, να προσπαθούμε μαζί για ένα καλύτερο μέλλον, όχι να… αλληλοκοροϊδευόμαστε». Αυτά σκεφτόταν ενώ έφτιαχνε και σέρβιρε τον καφέ – ο οποίος είχε και καϊμάκι, καθώς φέτος είχε προβιβαστεί σε βασική σερβιτόρα και δεν την έπαιρνε να κάνει τέτοιου είδους λάθη.
Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να φύγω από εδώ. Αγαπώ αυτόν τον τόπο, αυτό το μικρό καφέ που χρωστάει σε εφορίες και ΔΕΗ και ακόμα λειτουργεί με πολλή προσπάθεια και αγάπη. Με έμαθε πώς να ζω απλά και πώς να εκτιμώ τη δουλειά που δεν φωτίζεται από μεγάλους προβολείς. Μπορεί εδώ να μην αναδεικνύονται στο έπακρο όλες οι ικανότητές μου, όμως η κούραση στο τέλος της ημέρας, τα χαμόγελα του κόσμου και το γεγονός πως εξακολουθούμε να είμαστε εδώ και να προσφέρουμε, χωρίς ψέμα, χωρίς «μίζες», «μνημόνια», «χαράτσια», «φόρους αλληλεγγύης», «υπουργούς», «πρωθυπουργούς» και δάνεια, με κάνει να αισθάνομαι πως ανήκω κάπου, κάνω κάτι για έναν αληθινό και ακέραιο σκοπό και, τελικά, όλο αυτό αξίζει.
Όχι, δεν θα μείνω για πάντα στο μικρό καφέ. Έχω ένα όνειρο: Να αλλάξω τον κόσμο. Όλοι όμως από κάπου ξεκινάμε. Και στα ξεκινήματα, δεν έχει προβολείς. Για την ακρίβεια, στα δύσκολα ξεκινήματα μαθαίνεις πως οι προβολείς είναι το λιγότερο που έχει σημασία όταν κάνεις μια προσπάθεια. Όταν οι ευκαιρίες είναι ελλιπείς, βρίσκεις άλλους τρόπους να προσφέρεις, άνευ πληρωμής. Δεν σταματάς όμως να προσπαθείς, ό,τι και αν σου πουν, όσο και αν σε χρεώσουν – χωρίς καν να χρωστάς. Την επιμόρφωση, την περίθαλψη, την παροχή αγαθών μέσω του εθελοντισμού ή μέσω της φιλικής προσφοράς. Αν είσαι της τέχνης, μέσω της συνεχούς δημιουργίας. Αν είσαι των ταξιδιών, μέσω της παροχής ευκαιριών για αποδράσεις κ.λπ.
Είτε βρίσκεσαι στην Ελλάδα και σερβίρεις καφέ, είτε στην Αγγλία και φτιάχνεις καρέκλες, να θυμάσαι: Ο κόσμος αλλάζει από τις μικρές, καθημερινές μας επιτυχίες. Από τα βήματα εκείνα που μας κάνουν να μη σταματάμε, να μην το βάζουμε κάτω στο όνομα ενός ιδανικού σκοπού, να γινόμαστε καλύτεροι, περισσότερο δοτικοί άνθρωποι και όλο αυτό να το μεταδίδουμε. Αυτό που έχουμε να προσφέρουμε είναι στο χαρακτήρα μας. Πολλοί είπαν πως αγοράζεται και πωλείται. Ωστόσο, όταν «λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν», ο κόσμος ακόμα έχει περιθώρια να αλλάξει. Και αν αισθάνεσαι πως έχεις πολλά ακόμα να προσφέρεις, κράτα δυνάμεις, γιατί τίποτα δεν τελειώνει εδώ. Και έξω θα πας και εθελοντισμό θα κάνεις και θα διαβάσεις και θα επικοινωνήσεις και θα βοηθήσεις. Και θα γυρίσεις, αν το θες. Το ζήτημα είναι να καταλάβεις πως τα όνειρα και οι σκοποί για κάτι καλύτερο δεν είναι μονόδρομος με έναν μόνο προορισμό. Είναι επιλογές. Επιλέγεις να κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου την εκάστοτε δεδομένη στιγμή, για να βοηθήσεις. Είτε βρίσκεσαι εκεί που θα ήθελες, είτε στο σημείο εκκίνησης. Πέφτεις και ξανασηκώνεσαι. Χαράζεις νέες πορείες και στο τέλος της ημέρας δεν λαμβάνεις λουλούδια και χειροκροτήματα, αλλά είσαι άνθρωπος γεμάτος και ευτυχισμένος. Ίσως και κουρασμένος, αλλά, τελικά πες μου, δεν άξιζε τον κόπο; Μπορεί να κερδίζεις χρήματα φτιάχνοντας καφέδες, αλλά τον κόσμο τον αλλάζεις με τη συμπεριφορά σου. Αν καταφέρεις και το κάνεις και επάγγελμα, τότε οι προβολείς πάνω σου. Αν και πάω στοίχημα πως δεν θα τους χρειαστείς.
** Η Σταματία Καλλιβωκά είναι φοιτήτρια στο Τμήμα Επιστημών της Εκπαίδευσης και της Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία, του Πανεπιστημίου Πατρών
