Του Μάριου Διονέλλη
Αναζητώ τους ανθρώπους που τις μέρες του δημοψηφίσματος συζητούσαμε για την Ευρώπη. Όχι τις κυρίες με τα ψηλοτάκουνα ή τους φλώρους με τα κολονάτα ποτήρια στις διαδηλώσεις των «Μένουμε Ευρώπη». Με αυτούς εξάλλου δεν έχω και πολλά να πω, είναι σαν να μιλάς σε τοίχο. Τους άλλους εννοώ, μια μερίδα ανθρώπων που ακόμα και τότε, παρόλο που βλέπανε πού μας οδηγεί η παρέα του Σόιμπλε, έτρεμε το φυλλοκάρδι τους για το ενδεχόμενο να φύγουμε από τη «μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια». Που ακόμα κι αν ψήφισαν ΟΧΙ, κάπου βαθιά μέσα τους το ξανασκέφτονταν μήπως μας πετάξουν έξω για τιμωρία και τι θα σημαίνει αυτό για την επόμενη μέρα. Ψάχνω αυτούς, κυρίως, που όταν άλλαξαν τα πράγματα πάλι σε αυτόν τον φόβο τους πάτησε ο Τσίπρας και τους είπε πως δεν υπάρχει εναλλακτική.
Αυτούς θα ήθελα να ρωτήσω, έναν έναν αν γινόταν, για ποια Ευρώπη ανησυχούν μήπως μας πετάξει έξω; Αυτή την Ευρώπη οραματίζονταν; Αυτή την Ευρώπη θα καταφέρναμε να αλλάξουμε από τα μέσα; Αυτή η απανθρωπιά των κλειστών συνόρων είναι που δεν έχει εναλλακτική;
Άραγε σε αυτήν την Ευρώπη νομίζουμε ότι είμαστε ακόμα μέσα;
