Ουρακοτάγκο αποκάλεσε –εμμέσως πλην σαφώς- τον μπασκετμπολίστα συμπολίτη μας Γιάννη Αντετοκούμπο, ο Μιχαλολιάκος. Και η φωνή της γιαγιάς μου από τον ουρανό ακούστηκε στεντόρια: Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα…
Στην Αμερική
Στους μετανάστες χρωστάμε την ανάπτυξη και την πρόοδο μας, γράφει η επικεφαλής στο περιοδικό Time οικονομολόγος Rana Foroohar, με αφορμή τη συζήτηση για τον καινούργιο νόμο για τη μετανάστευση που προωθεί ο Ομπάμα και συναντάει την αντίδραση των Ρεπουμπλικάνων στη Βουλή. Το 40% των 500 μεγαλύτερων εταιριών στον κατάλογο του Forbes έχει ιδρυθεί από μετανάστες. Ο συνιδρυτής του Google Sergey Brin είναι μετανάστης από τη Ρωσία, ο ιδρυτής του eBay Pierre Omidyar είναι παιδί Ιρανών μεταναστών, ο Jerry Yang συνιδρυτής του Yahoo είναι Κινέζος από την Ταϊβάν και πολλοί άλλοι πρωτοπόροι και πετυχημένοι επιχειρηματίες προέρχονται από όλα τα μέρη του κόσμου, επισημαίνει η Foroohar, κόρη μεταναστών από το Ιράν η ίδια. Εκατομμύρια μικρές και μεσαίες εταιρίες ιδρύθηκαν και διευθύνονται από μετανάστες. Κι αυτός είναι «ο βασικός λόγος που η οικονομική ανάπτυξη στις ΗΠΑ προβλέπεται να είναι μεγαλύτερη από τις περισσότερες πλούσιες χώρες για τις επόμενες δύο δεκαετίες».
Όσοι είναι αντίθετοι στη νομιμοποίηση ισχυρίζονται ότι με τα χαμηλά τους μεροκάματα οι μετανάστες παίρνουν τις δουλειές των ντόπιων. Μα, ακριβώς αυτό το πρόβλημα επιλύεται μόνο με τη νομιμοποίησή τους, λένε οι ειδικοί. Νομιμοποίηση σημαίνει δικαιώματα, σημαίνει ασφαλιστικές εισφορές, σημαίνει υψηλότερα μεροκάματα. Στις ΗΠΑ, τα μεγάλα εργατικά συνδικάτα, όπως το AFL-CIO, τάσσονται υπέρ της νομιμοποίησης των μεταναστών, γιατί έτσι θεωρούν ότι θα ανέβουν και τα μεροκάματα και οι μισθοί των Αμερικάνων. Τα υψηλότερα μεροκάματα όχι μόνο εξισώνουν τους μετανάστες με τους ντόπιους εργαζόμενους, αλλά ενισχύουν και την οικονομία γενικότερα αφού αυξάνεται η κατανάλωση που είναι η κινητήρια δύναμη της αγοράς. Ενισχύονται και τα ασφαλιστικά ταμεία για να μπορούν να δίνουν τις συντάξεις, ενισχύονται και τα φορολογικά έσοδα του κράτους. Στην Αμερική, υπολογίζουν ότι η νομιμοποίηση των παράνομων μεταναστών θα αυξήσει τα έσοδα της Κοινωνικής Ασφάλισης κατά 300 δισεκατομμύρια δολάρια μέσα σε μια δεκαετία, πράγμα σωτήριο για όλα τα ασφαλιστικά ταμεία και τους εργαζόμενους, ειδικά σε εποχή παρατεταμένης κρίσης.
Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο σε μια χώρα που φτιάχτηκε εξ αρχής και εξ ολοκλήρου από μετανάστες και ποτέ δεν έπαψε να δέχεται μετανάστες απ’ όλο τον κόσμο.
«Οι μετανάστες είναι δύο φορές πιθανότερο να ξεκινήσουν μια νέα επιχείρηση από τους γηγενείς. Οι μετανάστες ανοίγουν το 25% των νέων επιχειρήσεων. Σημειωτέον ότι οι νέες επιχειρήσεις αποτελούν τη μοναδική πηγή δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας στην Αμερική τα τελευταία 30 χρόνια. Είναι σημαντικό ότι οι μετανάστες τείνουν να δημιουργούν επιχειρήσεις σε ιδιαίτερα σημαντικούς τομείς. Σε προϊόντα εξαγωγής και σε περιοχές που υπάρχει μεγάλη ανάγκη για θέσεις εργασίας. Παίρνουν μεγαλύτερα ρίσκα, δουλεύουν περισσότερες ώρες για να τα καταφέρουν και σπουδάζουν για να ενταχθούν στη μεσαία τάξη στο συντομότερο δυνατό χρονικό διάστημα.» (Time, 22 Ιουλίου 2013)
Το Κέντρο για την Αμερικάνικη Πρόοδο εκτιμάει ότι η νομιμοποίηση των μεταναστών θα προσθέσει 1,5 τρισεκατομμύριο δολάρια στην αμερικάνικη οικονομία σε μια περίοδο δέκα ετών και, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του CBO, το δημοσιονομικό έλλειμα θα υποστεί μείωση της τάξης των 685 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Αυτές οι αλήθειες δεν είναι αποδεκτές σε όλη την Αμερική. Μια σημαντική μερίδα του πληθυσμού επιζητεί δυναμικές «λύσεις». Ιδιαιτέρως στις νότιες πολιτείες, οι φυλετικές διακρίσεις και οι νοοτροπίες της Κου Κλουξ Κλαν έχουν ακόμα ισχυρά ερείσματα.
Όμως, η παγκόσμια εμπειρία δείχνει ότι το μεταναστευτικό πρέπει να αποτιμάται με νηφάλια επιστημονική προσέγγιση κι όχι με κραυγές υστερίας που συνοδεύονται από στρεβλώσεις, βρισιές, ξυλοδαρμούς, φόνους, πογκρόμ και στρατόπεδα. Καμία κοινωνία δεν δικαιώνεται υποκύπτοντας στη βία και τον αυταρχισμό.
Μετανάστης στην Ελλάδα
Στην Ελλάδα, αντί να αναβαθμίσουμε το στάτους και το ρόλο των μεταναστών αξιοποιώντας τους στους τομείς που τα καταφέρνουν καλύτερα, υποβαθμίσαμε το στάτους και το ρόλο των ντόπιων εργαζομένων για να τους φέρουμε στο επίπεδο των μεταναστών. Φτωχαίνουμε τους Έλληνες και τους στερούμε τα βασικά ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα προκειμένου να τους εξομοιώσουμε με τους περιθωριακούς μετανάστες, αφήνοντας να αιωρείται η εντύπωση ότι οι μετανάστες φταίνε γι’ αυτό!
Υπάρχει μεγάλη διεθνής εμπειρία και υπάρχουν τρόποι ο μετανάστης από αρνητικός να γίνει θετικός πόλος στην κοινωνία. Αλλά ποια από τις αποτυχημένες ελληνικές κυβερνήσεις θα διαχειριζόταν κι αυτό το μεγάλο ζήτημα με σχέδιο και φρόνηση; Να το μετατρέψει από πρόβλημα σε βοήθημα; Όχι πως δεν αξιοποιήθηκαν οι μετανάστες. Αξιοποιήθηκαν, αλλά πώς; Με τη νοοτροπία και τα μέσα της αρπαχτής. Δηλαδή, με το μόνο τρόπο που λειτούργησε η κυβερνητική νομενκλατούρα ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. Αυτοί που οδήγησαν την Ελλάδα στην τέταρτη μεγαλύτερη καταστροφή της ιστορίας της, μετά τη μικρασιατική τραγωδία, τη γερμανική κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο, αυτοί οι ίδιοι διαχειρίστηκαν με την ίδια ιδιοτέλεια και ανικανότητα το μεταναστευτικό.
Η κοινωνία τρόμαξε. Όχι μόνο γιατί ξαφνικά ήρθε αντιμέτωπη με ένα τεράστιο κύμα μεταναστών, αλλά και γιατί είχε μια πολιτική εξουσία που αντί να προσπαθήσει να διαχειριστεί έγκαιρα και σωστά το αναπάντεχο κύμα και να το μετατρέψει σε δύναμη επωφελή για τον τόπο, αφού δεν μπορεί για υποκειμενικούς και αντικειμενικούς λόγους να το ανακόψει, το άφησε στην τύχη του, φορτώνοντας τις παρενέργειές του στο λαό. Αυτή η ολιγωρία δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα ανικανότητας. Η πολιτική κάστα κοίταξε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της ολιγαρχίας με φτηνό και χωρίς δικαιώματα εργατικό δυναμικό, αδιαφορώντας για την τύχη των μεταναστών και για τις επιπτώσεις της πολιτικής της στην κοινωνία. Χρησιμοποίησαν τους μετανάστες για να κάνουν μπίζνες με μεγαλύτερο κέρδος και για να κρατήσουν τα μεροκάματα των Ελλήνων χαμηλά. Όλοι οι δρόμοι, οι γέφυρες, το μετρό και τα ολυμπιακά έργα κατασκευάστηκαν από μετανάστες, όπως και οι πέτρινες βίλες στη Μύκονο και την Εκάλη.
Έτσι, πάνω από είκοσι χρόνια τώρα παρακολουθούμε τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας να ρίχνουν το μπαλάκι στους απλούς ανθρώπους. Άφησαν τις γειτονιές στην τύχη τους. Να σηκώσουν αυτές, χωρίς υποδομές και χωρίς καμία πρόνοια, όλο το βάρος. Θύματα οι μετανάστες, θύματα και οι ντόπιοι. Θύματα όχι μόνο οι Πακιστανοί, αλλά και οι Έλληνες του εσωτερικού και του εξωτερικού.
Διακόσιες χιλιάδες Έλληνες Πόντιοι από τη Γεωργία, τη Ρωσία, το Καζαχστάν και την Κιργιζία ξεριζώθηκαν. Γιατροί, νοσοκόμες, δάσκαλοι, επιστήμονες, τεχνίτες… Όλοι ειδικευμένοι, αφέθηκαν στην τύχη τους. Ήρθαν με λαχτάρα στην Ελλάδα, με πτυχία και επαγγελματική εμπειρία, για να εξανγκαστούν να πλένουν σκάλες και να φροντίζουν τους ηλικιωμένους και άρρωστους γονείς των νεόπλουτων και των μικροαστών, που έχουν πρόβλημα με τους ξένους, αλλά άνετα τους χρησιμοποιούν στα σπίτια και τα μαγαζιά τους. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, αλλά από δήμαρχος κλητήρας; Κανένας δεν νοιάστηκε, κανένας δεν σκέφτηκε ότι το πρόβλημα είναι ευκαιρία να το μετατρέψουμε σε πλεονέκτημα. Όλο αυτό το ανθρώπινο δυναμικό ήρθε με γνώσεις και όρεξη για δουλειά και πρόοδο. Λίγη βοήθεια ήθελαν για να προσαρμοστούν σωστά και για να θέσουν τις ικανότητές τους στην υπηρεσία της πατρίδας. Ποιος, πού, τι;
Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Οι μικρασιάτες πρόσφυγες ακόμα περιμένουν τις αποζημιώσεις που καρπώθηκε το ελληνικό κράτος. Σαν σκουπίδια και σαν ανεπιθύμητο βάρος αντιμετωπίστηκαν από το κράτος, τους πολιτικούς και τους προγόνους των σημερινών Ελληναράδων που κουβαλάνε όχι τιμή, αλλά μίσος και βλακεία στο αίμα τους. Από ποιους υποτιμήθηκαν; Απ’ αυτούς που με τις εγκληματικές τους πολιτικές κατακρεούργησαν και ξερίζωσαν τον Ελληνισμό, μετά από τρεις χιλιάδες χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας στη Μικρά Ασία.
Πρόσφυγες από την Πόλη
Τηρουμένων των αναλογιών, τα ζήσαμε κι εμείς, οι Κωνσταντινουπολίτες. Όχι οι πλούσιοι, οι κανονικοί, η πλειοψηφία. Όταν αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε την Πόλη, μετά τα «Σεπτεμβριανά» του 1955, ούτε που φαντάζονταν οι γονείς μας ότι τα χειρότερα δεν τα είχαμε περάσει ακόμα.
Ο πατέρας μας, ζαχαροπλάστης στο επάγγελμα, έπεσε θύμα ενός Έλληνα «συνεταίρου» που του έφαγε τα χρήματα τα οποία με χίλιες δυσκολίες είχε φέρει στην Ελλάδα για να ξεκινήσει μια καινούργια ζωή από το μηδέν. Κι έτσι, από το τριώροφό μας σπίτι στα Ταταύλα βρεθήκαμε στο υπόγειο της οδού Ευπαλίνου, στην Π λατεία Καλλιγά, στα Πατήσια.
Κι όταν εξαπατημένος και με ελάχιστα πια χρήματα, άνοιξε ένα μικρό μπακάλικο στην οδό Λευκωσίας, για να μας ζήσει, αντιμετώπισε όλη τη σαπίλα, που εμείς, στην Κωνσταντινούπολη, εθελοτυφλώντας εξαιτίας της απεριόριστης αγάπης μας για την Ελλάδα, αγνοούσαμε. Οι νεόπλουτοι που έμεναν στα ρετιρέ ήθελαν τα ψώνια στο σπίτι, να τους κάνεις το χαμάλη, ο μεγαλέμπορας σου φόρτωνε φύρα μερικά κιλά γιαούρτι και τρίμα στο βαρέλι της φέτας, ο ανταγωνιστής σου έκλεβε στο ζύγι, η αγορανομία σε εκβίαζε για λάδωμα είχες δεν είχες παράβαση, ο ασφαλίτης της γειτονιάς σε πίεζε να καρφώνεις τα φρονήματα των πελατών σου, ο περιπτεράς σου δίπλωνε στα τέσσερα ΤΑ ΝΕΑ για να μη σε χαρακτηρίσουν κομμουνιστή ή συνοδοιπόρο, οι επίτροποι και οι παπάδες ξάφριζαν το παγκάρι της εκκλησίας. Κλεψιά, ρουφιανιά, επιδειξομανία, μπαμπεσιά, χωριατιά, ψευτοπατριωτισμός και άλλα νεοελληνικά ήθη σε περικύκλωναν ασφυκτικά. Ή προσαρμόζεσαι ή ζορίζεσαι.
Οι γειτονιές με την ανθρωπιά ξηλώνονταν, όπως ξηλώθηκαν οι ράγες του τραμ, όπως ξηλωνόταν με την εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση ο πολιτισμός της υπαίθρου και ο κοινωνικός ιστός. Οι αληθινοί πατριώτες είχαν δολοφονηθεί ή ήταν στις φυλακές και τις εξορίες. Οι λαϊκοί καλλιτέχνες ήταν στο περιθώριο και οι διανοούμενοι σε καθεστώς λογοκρισίας. Η Ελλάδα της αντίστασης και της προόδου αντιπάλευε με άνισους όρους την αναδυόμενη Ελλάδα της αρπαχτής, του αυταρχισμού και της νεοϋποτέλειας.
Ήμασταν μετανάστες στην ιστορική μας πατρίδα, την ώρα που οι ιθαγενείς έφευγαν μαζικά από τα χωριά και τις πόλεις για τις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές, για να ξαναχτίσουν με τον ιδρώτα τους την καταστραμμένη Ευρώπη.
Κανένας δεν νοιάστηκε για μας. Περιμέναμε στην ουρά στο Κέντρο Αλλοδαπών για να ανανεώσουμε, κάθε έξι μήνες, την άδεια παραμονής μας στην Ελλάδα, επί είκοσι τουλάχιστον χρόνια! Μας θεωρούσαν ξένους! Και μετά συζητάμε για μεταναστευτική πολιτική και αφελληνισμό.
Θέσεις εργασίας και αφελληνισμός
Πολλοί συμπατριώτες μας φοβούνται ότι με τους πολλούς ξένους υπάρχει κίνδυνος αφελληνισμού. Αν υπάρχει κίνδυνος αφελληνισμού υπάρχει από το κλείσιμο των σχολείων, των πανεπιστημιακών σχολών, των πνευματικών κέντρων, των εκδοτικών οίκων και της ΕΡΤ. Από τη μείωση των δασκάλων, την εκποίηση και παραχώρηση ισοβίως του εθνικού πλούτου, της γης, των ακτών, της ενέργειας και των επικοινωνιών, των εταιριών και των οργανισμών κοινής οφέλειας σε ξένα μονοπώλια. Από τα greeklish που χρησιμοποιούν τα Ελληνόπουλα, από τη μετανάστευση των μορφωμένων νέων που δεν θα επιστρέψουν ποτέ, από την κουλτούρα της ιδιωτικής τηλεόρασης. Από την πτώχευση και την απαξίωση της Ελλάδας προκύπτει ο αφελληνισμός. Από την μείωση της αυτοεκτίμησης των Ελλήνων. Και από τα φαινόμενα ρατσισμού, εθνικισμού και φασισμού που είναι εισαγόμενα.
Ο ελληνικός πολιτισμός κινδυνεύει από τους ιθαγενείς βαρβάρους. Η διαμαρτυρία ότι οι μετανάστες παίρνουν τις δουλειές από τους Έλληνες είναι ανυπόστατη. Σε μια χώρα με πολύ υψηλό αλφαβητισμό, είναι πολύ δύσκολο να εξασφαλίσεις εργατικό δυναμικό είτε για να κατασκευάζει δρόμους στην Ήπειρο, είτε για να σπάει πέτρες στη Μάνη, είτε για να μαζεύει φράουλες στην Ηλεία. Χωρίς τα χέρια των ξένων κανένα μεγάλο δημόσιο και ιδιωτικό έργο δεν θα είχε πραγματοποιηθεί. Δεν φταίνε οι μετανάστες που δεν βρίσκουν δουλειά τα παιδιά με πτυχία από τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ.
Ούτε έκλεισαν τα μαγαζιά επειδή οι ξένοι πουλάνε CD και σώβρακα στις λαϊκές. Τα μαγαζιά δεν έκλεισαν ούτε το 1995 ούτε το 2005. Έκλεισαν με τις απολύσεις, τις περικοπές μισθών και συντάξεων και τους υψηλούς φόρους που επέβαλαν τα Μνημόνια που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις. Και τώρα, οι μετανάστες δίνουν ξανά μια ανάσα σε γειτονιές που ερημώνουν λόγω αναδουλειάς και φτώχειας, ανοίγοντας ψιλικατζίδικα, μπακάλικα και κουρεία.
Στη γειτονιά μου, στην πλατεία Βικτωρίας, έχουν ανοίξει πολλά μαγαζάκια από μετανάστες, δίπλα στα μαγαζιά των ιθαγενών. Από τον Αλβανό παίρνω απορρυπαντικά, από τον Γιάννη ζαρζαβατικά, από τον Σομαλό λάμπες και μπαλαντέζες, από την Έλλη χαρτικά και ξένο Τύπο, από τον Πακιστανό ρύζι και μακαρόνια, από τον Άλκη μαρκαδόρους και φωτοτυπίες, από τον Πολωνό βότκα, από τη Λίτσα ασπιρίνες και βαμβάκι, από τους Ρώσους ψάρια, από τον Κώστα βιβλία, στην καφετέρια που έχει ανοίξει πάνω στην πλατεία ο Σύρος πίνω καφέ και στον Τάκη τρώω σουβλάκια. Ζω στην πιο κοσμοπολίτικη πλατεία της χώρας, που ακόμα και σε εποχή κρίσης ανανεώνεται και είναι ανοιχτή για ταξί, τσιγάρα, σοκολάτα, σάντουιτς ή μπίρα όλο το εικοσιτετράωρο. Σε αντίθεση με την κλειστοφοβική πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, λίγα τετράγωνα πιο πέρα, που είναι κλινικά νεκρή. Με την αδιαφορία της πολιτείας και την παρουσία της Χρυσής Αυγής, οι Έλληνες φοβούνται τους ξένους και οι ξένοι τους Έλληνες.
Πατριώτη, γερνάμε…
Ειδικά η Ελλάδα έχει πάρα πολύ σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα και δεν έχει την πολυτέλεια να στρουθοκαμηλίζει. Και τώρα, με τη μετανάστευση των νέων, η χώρα γερνάει με ακόμα ταχύτερο ρυθμό. Ποιος θα επωμισθεί ην προσπάθεια της ανασυγκρότησης; Οι υπερήλικες; Και με τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων, εάν δεν ενταχθούν νόμιμα και πλήρως οι μετανάστες στην αγορά εργασίας, πολύ σύντομα οι συνταξιούχοι θα χάσουν τις συντάξεις τους. Τα συναφή ερωτήματα μπαίνουν με εξαιρετικά πιεστικά τρόπο. Ποιος θα δουλέψει, ποιος θα πληρώσει φόρους, ποιος θα καταβάλλει ασφαλιστικές εισφορές, ποιος θα στηρίξει την αγορά που καταρρέει θορυβωδώς; Και σε τελευταία ανάλυση, ποιος θα μιλάει ελληνικά;
Η Ελλάδα καταστρέφεται με τα Μνημόνια. Φτωχαίνει και ξεπουλιέται από τα τομάρια της συγκυβέρνησης. Αυτή είναι η μόνη αναμφισβήτητη αλήθεια. Όποιος δεν την αντιλαμβάνεται είναι πουλημένος ή βλάκας. Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Κι όποιος είναι πατριώτης, ας το ξανασκεφτεί. Κι ας κάνει κάτι.
Η στάση της Αριστεράς
Η Αριστερά αιφνιδιάστηκε και στάθηκε αμήχανα μπροστά στο μεταναστευτικό φαινόμενο. Αναμφίβολα δεν το δημιούργησε ούτε κλήθηκε από την πολιτεία να το διαχειριστεί. Περιορίστηκε έτσι στην ανθρωπιστική του πλευρά. Σε ηθικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, η υπεράσπιση των ανθρώπων, που οι πόλεμοι και η μοίρα τους βγάζουν στην Ελλάδα, από την κακομεταχείριση πάσης φύσεως, είναι θέμα αρχής αδιαπραγμάτευτης για κάθε πολιτισμένο άνθρωπο. Γι’ αυτό αδίκως κατηγορήθηκε η Αριστερά για την ηθική της στάση. Αλλά και η κοινωνία, εξαιρουμένων των ρατσιστών, έχει τα δίκια της. Ξέρει ότι διαχείριση μιας ανθρωπιστικής κρίσης είναι ένα θέμα μεγάλο και δύσκολο. Λέει, όμως, ότι όσο κι αν βοηθούν οι καταγγελίες, τα συνθήματα και οι δράσεις αλληλεγγύης, δεν φτάνουν. Το ζήτημα είναι πιο σύνθετο. Όταν μάλιστα, δεν έχεις καν κράτος οργανωμένο και αποτελεσματικό, όταν έχεις μια κυβέρνηση και ένα πολιτικό προσωπικό ελληνικού τύπου, που δεν μπορεί ούτε τη στάμνα στη βρύση να μεταφέρει χωρίς να τη σπάσει, η διαχείριση γίνεται ακόμα πιο δύσκολη.
Η Αριστερά απέκτησε κι αυτή τη δική της εμπειρία. Τώρα, χρειαζόμαστε ένα πιο χειροπιαστό σχέδιο. Ας καταστρώσουμε, ενδεικτικά, τι προτείνουμε και τι θα κάνουμε:
Πρώτα-πρώτα, κανόνες που διασφαλίζουν τους εργαζόμενους, ντόπιους και μετανάστες, και εξαλείφουν τον άνισο ανταγωνισμό στην εργασία. Αύξηση των πόρων των ασφαλιστικών ταμείων με την υποχρεωτική ασφάλιση όλων. Αξιοποίηση των μεταναστών σε επαγγέλματα και σε περιοχές που υπάρχει έλλειψη χεριών. Προγράμματα στην οικοδομή, τη βιομηχανία, τη γεωργία κ.λπ., που μπορούν να απορροφήσουν μετανάστες. Επίμονη και πιεστική συνεννόηση με τις γειτονικές χώρες για το πρόβλημα της διέλευσης. Κατάργηση της συνθήκης Δουβλίνο II που εμποδίζει τους μετανάστες να φύγουν και τους εγκλωβίζει στην Ελλάδα. Μεταφορά του κόστους και της ευθύνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση που υποδαυλίζει τους πολέμους και προκαλεί μεγάλα κύματα προσφύγων. Μαθήματα γλώσσας για όλους τους μετανάστες. Ιδιαίτερη έμφαση στις σπουδές των ανηλίκων. Ξεκάθαρη νομοθεσία για τις άδειες παραμονής/ εργασίας και την απόκτηση της ελληνικής υπηκοότητας. Ειδικοί σύμβουλοι για τη διαχείριση των υποθέσεων των μεταναστών στα ΚΕΠ και δίκτυο συνεργασίας όλων των υπουργείων και υπηρεσιών. Φροντίδα για στέγαση και συνθήκες υγιεινής διαβίωσης. Κίνητρα για επιστροφή στην πατρίδα τους, ειδικά για χώρες που έχει αποκατασταθεί η ειρήνη. Και πολλά άλλα.
Με βάση τις ανάγκες του τόπου, υπάρχουν μεγάλες κατηγορίες μεταναστών που μπορούν να αξιοποιηθούν αμέσως.
Εάν πάρουμε, για παράδειγμα, τον τουρισμό, οι ρωσόφωνοι και ουκρανόφωνοι (Έλληνες, Ρώσοι και Ουκρανοί) μπορούν να συμβάλλουν στην εξυπηρέτηση και την αύξηση του αριθμού των τουριστών από τη Ρωσία και την Ουκρανία, των 200 εκατομμυρίων ανθρώπων. Το ίδιο και Κινέζοι μετανάστες, που προέρχονται από μία χώρα 1,3 δισ. ψυχών εκ των οποίων 80 εκατομμύρια κάνουν τουρισμό στο εξωτερικό. Είναι τεράστιες οι δυνατότητες εάν αξιοποιήσουμε σωστά όχι μόνο τους Έλληνες του Πόντου, αλλά και τους μετανάστες από όλες τις χώρες. Αλλά αυτό θέλει όραμα και σχέδιο. Δεν θέλει απατεώνες και μικρόνοες.
Οι ξένοι αγαπούν την Ελλάδα και θαυμάζουν τον ελληνικό πολιτισμό, αλλά για να τους τον μεταδώσουμε πρέπει να τον κατέχουμε οι ίδιοι.
Στέλιος Ελληνιάδης
