Επιμένει το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής στον χαρακτηρισμό της Τουρκίας ως «ασφαλούς τρίτης χώρας», και αναμένεται να προσφύγει εκ νέου στο ΣτΕ, το οποίο με πρόσφατη απόφαση του έκρινε πως «πρέπει να ακυρωθεί η 538595/12.12.2023 κοινή υπουργική απόφαση, κατά το μέρος που αφορά τον χαρακτηρισμό της Τουρκίας ως ασφαλούς τρίτης χώρας για τους αιτούντες διεθνή προστασία με χώρα καταγωγής τη Συρία, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Μπανγκλαντές και τη Σομαλία».
Η παραπάνω συζήτηση ανοίγει ξανά σε μια περίοδο, όπου από τη μία οι ιδεολογικές πιέσεις του κύματος Τραμπ ωθούν τις ηγεσίες και στην Ευρώπη στην υιοθέτηση μιας πιο σκληρής ατζέντας στο μεταναστευτικό (το είδαμε και στις σχετικές εξαγγελίες Μητσοτάκη-Βορίδη), και από την άλλη, η αλλαγή προτεραιοτήτων στην Ε.Ε. και ο φόβος νέων πολεμικών αναφλέξεων αυξάνει τις φωνές που ζητάνε τη θωράκιση της Ευρώπης από μεταναστευτικά και προσφυγικά κύματα.
Η Ελλάδα κινδυνεύει να βρεθεί έκθετη σε τυχόν αποφάσεις επιστροφών προσφύγων στις χώρες πρώτης υποδοχής, ενώ οι μηχανισμοί επαναπροωθήσεων είτε προς την Τουρκία (ακόμη και όσο αυτή λογίζονταν ασφαλής) είτε προς τις χώρες καταγωγής, μένουν ανενεργοί ή παράγουν αμελητέα αποτελέσματα.
Η επιλογή μετατροπής της χώρας μας σε φράχτη της Ε.Ε., χωρίς την ουσιαστική διεκδίκηση μιας άλλης πολιτικής, που θα βάζει στο στόχαστρο τις αιτίες της μετανάστευσης και της προσφυγιάς, απομονώνοντας κράτη-διακινητές όπως η Τουρκία, συνεχίζει να αποδεικνύεται εγκληματική (πρωτίστως για τους ίδιους τους ξεριζωμένους), ασχέτως αν στην επικοινωνιακή διαχείριση κυριαρχούν οι «ευαίσθητοι» των ανοιχτών συνόρων, ή οι σκληροί «των απελάσεων».
