Απαντά ο Σωτήρης Αθανασίου, μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Υπαλλήλων Ασφαλιστικών Ταμείων (ΣΥΑΤ) και εκλεγμένος αντιπρόσωπος στο επόμενο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ.
Αν δεχθούμε το χαρακτηρισμό «αναγκαίο κακό», τότε θα πρέπει να υιοθετήσουμε τον κυβερνητικό ισχυρισμό ότι τα μέτρα που λαμβάνονται είναι «μονόδρομος για τη σωτηρία του ασφαλιστικού συστήματος». Όση, όμως, σχέση με την πραγματικότητα έχει η εκτίμηση ότι «το Μνημόνιο επιβάλλεται για να μη χρεοκοπήσει η χώρα», άλλο τόσο επικίνδυνη, άδικη και αναποτελεσματική είναι η νεοφιλελεύθερη επιλογή της «τρόικας» κυβέρνησης-ΔΝΤ-Ε.Ε. για την κατεδάφιση του δημόσιου και του κοινωνικού χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης.
Το συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων στα Ασφαλιστικά Ταμεία -εδώ και πολλά χρόνια- έχει αποδείξει, με συγκεκριμένα στοιχεία, ότι τα αίτια της κρίσης και τα ελλείμματα που μαστίζουν το ασφαλιστικό σύστημα δεν σχετίζονται με το ύψος των παροχών, αλλά με την υστέρηση των εσόδων. Εδώ και δύο δεκαετίες, από τον Νόμο Σιούφα μέχρι αυτόν του Λοβέρδου, όλες οι απόπειρες «αντιμετώπισης» του προβλήματος έχουν έναν κοινό παρονομαστή: αυξάνουν τα όρια ηλικίας, μειώνουν τις συντάξεις, αλλά η οικονομική κατάσταση των Ταμείων διαρκώς επιδεινώνεται.
Γιατί όταν σήμερα το ίδιο το κράτος χρωστάει στα Ταμεία πάνω από 9 δισ. ευρώ, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές μόνο στο ΙΚΑ και τον ΟΑΕΕ αγγίζουν τα 8,6 δισ. ευρώ, όταν τα έσοδα συρρικνώνονται, λόγω ενίσχυσης της ύφεσης, της ανεργίας και των ελαστικών μορφών απασχόλησης τότε, η μείωση των ούτως ή άλλως πενιχρών συντάξεων -το 65% παίρνει κάτω από 700 ευρώ- το μόνο που επιτυγχάνει είναι να διευρύνει τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Tο ζητούμενο είναι η εξεύρεση νέων πόρων χρηματοδότησης του συστήματος με τρόπο που να ισχυροποιείται ο δημόσιος και αναδιανεμητικός του χαρακτήρας. Αυτό σημαίνει ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών για την καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής με νέο προσωπικό και όχι πάγωμα των προσλήψεων. Σημαίνει κατάργηση των, προκλητικά, χαριστικών ρυθμίσεων προς όφελος των μεγάλων επιχειρηματικών και τραπεζικών ομίλων. Χρειάζεται να χτυπηθεί το θεσμικό πλαίσιο που επιτρέπει, με απευθείας αναθέσεις, μίζες και διαφθορά, να αυξάνονται κάθε χρόνο οι φαρμακευτικές και υγειονομικές δαπάνες των Ταμείων με ρυθμούς 20-30% και να κάνουν… πάρτι τα ιδιωτικά θεραπευτήρια και οι φαρμακοβιομηχανίες.
Οι εργαζόμενοι στα Ασφαλιστικά Ταμεία αντιστέκονται. Με γενικές συνελεύσεις, απεργίες, διαδηλώσεις, με καταλήψεις των Υπηρεσιών που αναδεικνύουν τα προβλήματα και ενημερώνουν τους ασφαλισμένους. Διαμορφώνουν από τα κάτω μια ελπιδοφόρα προοπτική.
Δείχνουν με προτάσεις ότι υπάρχει άλλος δρόμος και θα τον επιβάλουν με συσπείρωση γύρω από τα συνδικάτα τους, με κλιμάκωση και συντονισμό των αγώνων. Οι συγκλονιστικές διαδηλώσεις του Μάη δεν μας υπενθυμίζουν μόνο το άδοξο τέλος του Γιαννίτση. Μας προϊδεάζουν όλους για το υπέροχο φθινόπωρο που τους ετοιμάζουμε, ώστε «τα όνειρά μας να γίνουν εφιάλτες τους»!
Το συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων στα Ασφαλιστικά Ταμεία -εδώ και πολλά χρόνια- έχει αποδείξει, με συγκεκριμένα στοιχεία, ότι τα αίτια της κρίσης και τα ελλείμματα που μαστίζουν το ασφαλιστικό σύστημα δεν σχετίζονται με το ύψος των παροχών, αλλά με την υστέρηση των εσόδων. Εδώ και δύο δεκαετίες, από τον Νόμο Σιούφα μέχρι αυτόν του Λοβέρδου, όλες οι απόπειρες «αντιμετώπισης» του προβλήματος έχουν έναν κοινό παρονομαστή: αυξάνουν τα όρια ηλικίας, μειώνουν τις συντάξεις, αλλά η οικονομική κατάσταση των Ταμείων διαρκώς επιδεινώνεται.
Γιατί όταν σήμερα το ίδιο το κράτος χρωστάει στα Ταμεία πάνω από 9 δισ. ευρώ, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές μόνο στο ΙΚΑ και τον ΟΑΕΕ αγγίζουν τα 8,6 δισ. ευρώ, όταν τα έσοδα συρρικνώνονται, λόγω ενίσχυσης της ύφεσης, της ανεργίας και των ελαστικών μορφών απασχόλησης τότε, η μείωση των ούτως ή άλλως πενιχρών συντάξεων -το 65% παίρνει κάτω από 700 ευρώ- το μόνο που επιτυγχάνει είναι να διευρύνει τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Tο ζητούμενο είναι η εξεύρεση νέων πόρων χρηματοδότησης του συστήματος με τρόπο που να ισχυροποιείται ο δημόσιος και αναδιανεμητικός του χαρακτήρας. Αυτό σημαίνει ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών για την καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής με νέο προσωπικό και όχι πάγωμα των προσλήψεων. Σημαίνει κατάργηση των, προκλητικά, χαριστικών ρυθμίσεων προς όφελος των μεγάλων επιχειρηματικών και τραπεζικών ομίλων. Χρειάζεται να χτυπηθεί το θεσμικό πλαίσιο που επιτρέπει, με απευθείας αναθέσεις, μίζες και διαφθορά, να αυξάνονται κάθε χρόνο οι φαρμακευτικές και υγειονομικές δαπάνες των Ταμείων με ρυθμούς 20-30% και να κάνουν… πάρτι τα ιδιωτικά θεραπευτήρια και οι φαρμακοβιομηχανίες.
Οι εργαζόμενοι στα Ασφαλιστικά Ταμεία αντιστέκονται. Με γενικές συνελεύσεις, απεργίες, διαδηλώσεις, με καταλήψεις των Υπηρεσιών που αναδεικνύουν τα προβλήματα και ενημερώνουν τους ασφαλισμένους. Διαμορφώνουν από τα κάτω μια ελπιδοφόρα προοπτική.
Δείχνουν με προτάσεις ότι υπάρχει άλλος δρόμος και θα τον επιβάλουν με συσπείρωση γύρω από τα συνδικάτα τους, με κλιμάκωση και συντονισμό των αγώνων. Οι συγκλονιστικές διαδηλώσεις του Μάη δεν μας υπενθυμίζουν μόνο το άδοξο τέλος του Γιαννίτση. Μας προϊδεάζουν όλους για το υπέροχο φθινόπωρο που τους ετοιμάζουμε, ώστε «τα όνειρά μας να γίνουν εφιάλτες τους»!
Σχόλια
